ของหวงมาเฟีย

“ตาย ตายแล้ว สายแล้ว” ตึก ตึก ตึก แฉะ แฉะ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นน้ำนองบนฟุตบาทหลังจากลงรถประจำทางวิ่งเข้าสู่ลานจอดรถ แล้วตัดเข้าทางหน้าตึกอาคารสำนักงาน “นี่ ๆ พวกเธอเร็วเข้าสิ มิสเตอร์จะมาถึงแล้วนะ” พรึบ! โรสริน บุรณศิริ หุบร่มสีสดใสหลากสีที่เธอซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ หลังจากวิ่งฝ่าฝนเข้ามายังสำนักงานอาคารขนาดใหญ่ ตั้งอยู่บนถนนย่านธุรกิจชื่อดังใจกลางเมืองกรุงเทพ สาวร่างสูงระหงกว่าหญิงสาวโดยทั่วไปอายุร่วมจะยี่สิบเจ็ดปี ยกมือเรียวรีดน้ำออกจากเส้นผมที่เธอลืมมัดก่อนออกจากหอพัก น้ำไหลหยดลงพื้นหน้าอาคารก่อนเดินเข้าไปด้านใน หยดน้ำฝนไหลเป็นทางลงจากร่างอันเปียกชุ่มโชก โรสรินขยับแว่นหนากลมบนหน้าเรียวเล็กน้อยจ้องดูความวุ่นวายของเช้าวันจันทร์ อากาศเย็นฉ่ำเพราะฝนเทอย่างหนักจนแว่นตาเกิดไอน้ำ เดินไปยังเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับชะโงกหน้าเปียกฝนไปยังสาวสวยด้านหน้า “ปรียา วันนี้มีอะไรกันเหรอ หรือมีตรวจงาน” ด้วยความสงสัยจึงชะโงกหน้าออกไปไม่ทันคิดรอบคอบ จนปรียา สาวสวยประจำเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับที่จัดได้ว่าเป็นหน้าเป็นตาของบริษัทเบ้ปากมองโรสรินที่เปียกไปทั้งตัว “ยี้ โรส เธอถอยไปไกล ๆ เลย เปียกขนาดนี้ดูสิเลอะไปหมด” ปรียาโบกมือไล่ก้มหยิบผ้าเช็ดโต๊ะขึ้นมาเช็ดเคาน์เตอร์บ่นไปพราง “ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขา เซ่อซ่า สมแล้วที่ขึ้นคาน” โรสรินยิ้มแหย่ยักไหล่แต่มีแอบแลบลิ้นให้สาวสวย คำที่ได้ยินจนชินหู เซ่อซ่า สาวโสด ขึ้นคาน รถไฟขบวนสุดท้าย เธอชินเสียแล้วกับคำพูดพวกนี้ ไม่สนใจร่างเปียกน้ำของตัวเอง ยืนตื้ออยู่ตรงเคาน์เตอร์จนกระทั่งแม่บ้านของบริษัทเดินออกมา “ตายแล้วคุณโรส ทำไมถึงเปียกแบบนั้นดูสิ แล้วน้ำหยดเป็นทางเลย” “มาก็ดีเลยป้า จัดการที่พื้นด้วย ยายโรสมันทำไว้” ป้าแม่บ้านขมวดคิ้วเมื่อได้ยินปรียาพูดมะนาวไม่มีน้ำ มองไปทางโรสรินนักบัญชีสาวของบริษัทยังยืนนิ่งพิงเคาน์เตอร์ไม่รู้สึกรู้สมว่าโดนปรียาพูดกระแหนะกระแหน “แล้วทำไมเปียกแบบนั้นคะคุณโรส” “รีบค่ะป้าบัว กลัวไม่ทันเข้างาน แล้วนี่สรุปเกิดอะไรขึ้นในเช้าวันนี้ ถามปรียา ปรียาก็ไม่ยอมตอบ” ปรียามองค้อนหนึ่งครั้งก่อนหยิบกระจกใต้โต๊ะขึ้นส่องเพื่อเลี่ยงการพูดคุยกับโรสริน ป้าบัวแม่บ้านเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมไม้ถูพื้นอันใหญ่ โรสรินรอจนกระทั่งป้าบัวจัดการกับน้ำที่เธอทำไว้ตามทางจนเสร็จ กระโดดดักป้าไว้ก่อนเดินกลับเข้าไปทางด้านหลังอาคาร “ป้าบัว สรุปวันนี้มีอะไรกัน” “คุณโรสไม่รู้หรือคะ วันนี้บอสใหญ่คนใหม่เข้าตรวจสำนักงาน” หน้าหวานใต้แว่นอันโตหนาเตอะคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น “อ้าวนี่โรสไม่รู้เรื่องเลย เมื่อวันเสาร์โรสลางานเพราะป่วยค่ะป้าบัว” “คุณโรสรีบไปเตรียมตัวเถอะค่ะ คงได้เรียกประชุมใหญ่แน่นอน” “ขอบคุณค่ะป้าบัว” โรสรินกลับหลังรีบผลุนผลันเดินแกมวิ่งเมื่อรู้ว่าบอสใหญ่คนใหม่กำลังเข้ามาตรวจงานที่สำนักงานใหญ่วันนี้ บริษัทสินธุที่โรสรินทำงานอยู่ เป็นบริษัทนำเข้าพลังงานน้ำมันและประสบปัญหาทางการเงินย่ำแย่มานานหลายปี ตัวเธอเป็นพนักงานบัญชี เธอทราบดีถึงผลการขาดทุนสะสมจนแปลกใจว่าบริษัทยังสามารถดำรงประคองตัวเองมาได้หลายปี จนกระทั่งบริษัทปิโตรรัสเข้ามาซื้อกิจการไปเมื่อปีก่อน เธอเองได้โบนัสน้อยลงทุกปีหากแต่ยังฝืนทำอยู่เพราะไม่อยากหางานใหม่ เริ่มต้นใหม่ อีกอย่างในตอนนี้เธออาจได้ขึ้นเป็นรองหัวหน้าแผนกบัญชีเนื่องจากตำแหน่งกำลังจะว่างลงภายในสิ้นปีนี้เพราะถึงเวลาเกษียรณอายุ โรสรินมองตัวเองในลิฟต์ขนาดย่อม ไม่ได้คิดอะไรกับสภาพเปียกโชกตัวเองที่สะท้อนในผนังลิฟต์มันปลาบ อย่างไรอีกไม่นานเสื้อผ้าเหล่านี้ก็จะแห้งในที่สุด ร่างระหงยักไหล่ไม่ใส่ใจ “เอะนั่นอะไร?” โรสรินชะโงกหน้าไปใกล้กระจกลิฟต์ เขี่ยใบไม้ชิ้นเล็กที่ติดอยู่บนผมที่กระเซอะกระเซิงหยิกหยอง เธอเกลียดผมตัวเป็นที่สุด มันหยักเป็นลอนและพอเปียกน้ำลอนก็ยิ่งฟูออกชี้โด่ชี้เด่