7 ปีก่อน เบลล่า บุษบา เวสต์ ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ถอนใจออกจากเดเมียน ซีอีโออัทฟ่าฮัทเตอร์ "เดเมียน คุณมันก็แค่ผู้ชายเฮงซวยที่ฉันเคยแอบชอบ ที่มีมันสมองเท่าเมล็ดถั่ว และฉันจะเก็บทุกคำพูดของคุณไว้จำให้ขึ้นใจ ต่อไปนี้ทีมของเราจะเป็นคู่แข่งกันตลอดกาล" ส่วนเขา ชายเสเพล เฝ้ามองสาวน้อยเติบโตกลายเป็นสาวสวยสุดเย้ายวน “ผมตัดสินใจแล้วสาวน้อย ผมต้องได้ตัวคุณมาครอง ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ผมจะทำทุกวิถีทางเลย คุณไม่มีวันรอดมือผมแน่” ท่ามกลางการเริ่มต้นฤดูกาลแข่งขันสุดยอดความเร็วของรถฟอร์มูล่าวัน ความงดงามของกีฬาที่มีคนแพ้และคนชนะ เดเมียน หนุ่มเพลย์บอยจะทำเช่นไรให้ได้ตัวสาวทีมคู่แข่งมาครอบครอง ในขณะอดีตที่เสเพลชักนำสาว ๆ คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องในวังวนแห่งความพิศวาสของคนทั้งคู่ ร่วมลุ้นไปกับคู่ของซีอีโอหนุ่ม เดเมียน ฮัทเตอร์ และ ซีอีโอสาว เบลล่า เวสต์ จะสมหวังในความรักที่เก็บงำไว้มานานได้หรือไม่ ........................................................ เขา....เลนขวา เธอ.....เลนซ้าย เส้นคู่ขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบ ..................................................................... “นี่เดเมียน ทำแบบนี้ฉันไม่หายหนาวหรอกนะ แค่กอดของคุณมันไม่พอ” “แล้วต้องกอดของใครถึงจะพอเบลล่า” เดเมียนพูดประชดประชันเสียงดังแข่งกับสายฝนที่ยังกระหน่ำ “อย่ามาเรียกฉันว่าคนสวย! คุณเอาปากหมา ๆ ของคุณไปเรียกแฟนสาวของคุณโน้น!” โอ้ว แม่คุณยังปากดี และเธอสวยเป็นบ้า เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นได้เธอไป “หึงเหรอเบล ยังไม่เท่ากับที่ผมกำลังหึงหรอกที่รัก” “หึง!!! คุณเนี่ยนะหึงฉัน คุณเป็นอะไรกับฉันเดเมียน คุณมีสิทธิ์อะไรมาหึงฉัน” .............................................................................. เบลล่าค่อยลืมตา สบนัยน์ตาสีเทาอมน้ำเงินเต็มเปี่ยมแรงเสน่หา หน้าคมเข้มบิดเบี้ยวอดกลั้น เหงื่อผลุดซึมไหลลงมา ทั้งไหล่หน้าอกขยับเป็นจังหวะเดียวกับส่วนล่าง คนร่างโตด้านบนหล่อเกินไปจนดวงตาเธอพร่างพราย นัยน์ตาเทาอมน้ำเงินลึกล้ำคู่นั้นทำเธอหลอมละลาย รอยสักตรงอกแกร่งขยับเต้นตามจังหวะหัวใจถี่รัว ทุกครั้งที่เขาขยับโยกกายสอดใส่ในตัวเธอ เขาพัดพาบางสิ่งมาด้วย และเธอคิดว่ามันยิ่งกว่าหลายปีที่ผ่านมา ใจสาวสั่นหวามไหว เธอแย่แน่ ๆ คราวนี้ “ผมใกล้แล้วเบล อีกนิดนะคนดี เสร็จอีกครั้งนะ” ร่างแกร่งขยับยืดร่างลุกขึ้นคุกเข่ากลางหว่างขา จับข้อเท้าเล็กเปิดอ้าค้างไว้ ลอนซิกแพกหน้าท้องขยับเขยื้อนเป็นจังหวะขณะสอดใส่เข้าไปเสือกกายเร่งจังหวะกระชั้นขึ้น กระทุ้งทางสวาทบดคลึง “เบล สวยมาก อ่า รัดแน่นมากคนดี อ่า” เดเมียนโจนจ้วงใส่เร่าร้อน มองทรวงอกกระเพื่อมยามเขาตอกใส่ มองเอ็นเนื้อสีเข้มมันหยาดน้ำตัดผิวอ่อนนุ่มขณะสอดแทรก สะโพกสอบกระทุ้งเสย ความแข็งแรงของเดเมียนทำให้จังหวะคงที่สม่ำเสมอ แรงชายกระหน่ำเข้าใส่ร่างนุ่มนิ่มไม่ผ่อนปรน เหงื่อไหลลงจากอกสู่กล้ามท้อง รอยสักสะท้อนไหวงดงาม “เดเมียน อ่า เบล อ่า” “ใช่เบลอีก” กายชายส่งแรงถาโถมจนสั่นสะท้าน ดวงตาเฝ้ามองร่างเล็กแสนสวยระทวยด้วยแรงพิศวาส มือกำผ้าปูที่นอนแน่น หน้าแดงก่ำเสียวซ่าน นิ้วแกร่งกดแรงเร่งให้เธอสุขสม และเมื่อเบลล่ากระตุกตอดรัด เขาพลันดึงท่อนเอ็นออกจากโพรงสวาทคับแคบ กำสไลด์ขึ้นลงพรั่งพรูสายธารขุ่นอุ่นบนหน้าท้อง ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ มองท่อนแกร่งพาดตัวบนหน้าท้องถูวนคราบสีขาวก่อนฟุบตัวลงบนร่างเธอ จูบอ่อนหวานลึกซึ้ง อกร้อนใต้ฝ่ามือเธอเต้นรัวกระหน่ำจนรู้สึกได้ กายชายอ่อนยวบลงนอนพาดร่างเล็ก ใจชายหนุ่มยังรัวแรง ลมหายใจขาดห้วง จุดสุดยอดเมื่อครู่ทำทรวงอกอัดแน่นมอดไหม้ด้วยอาการบางอย่าง ให้ตายเถอะเดเมียน นายมันแย่แล้ว นายกำลังจะแย่แบบสนิทเลย

พสุธา ทองคำ หรือ พี่แทน ชื่อที่น้องบัว หรือบุษยา เศวตร มักเรียกหาตลอดเวลา เขาเป็นเด็กที่เกิดและเติบโตขึ้นที่บ้านของนายหัวบัญชร เศวตร หนุ่มลูกเสี้ยวชาวต่างชาติผิวสี รูปหล่อ ผิวคล้ำสูงใหญ่นัยน์ตาสีฟ้า เขาเติบโตขึ้นมาพร้อมกับ บุษยา เศวตร เด็กสาววัยใสที่เดินตามติดเป็นเงาตามตัว จนก่อเกิดความรักความผูกพันอันแสนลึกซึ้ง สองหนุ่มสาวต่างวาดฝันถึงอนาคตอันแสนหวานที่จะมีกันและกันตลอดไป แต่ในที่สุด พสุธา ก็ถูกนายหัวบัญชรสั่งให้คนทำร้ายและพาขึ้นเรือหาปลาเถื่อนออกไปไกลกลางทะเล ไม่ได้กลับมาอีกเลย จนกระทั่งสามปีบนเรือนรกได้ผ่านพ้นไป เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับหัวใจรักที่ยังเต็มเปี่ยมแล้วพบว่าน้องบัวของเขากำลังหมั้นอยู่กับคนอื่น เขาจึงหันหลังกลับมาออกจากบ้านเศวตรอีกครั้งพร้อมไฟแค้นที่สุมในอก แค้นทั้งพ่อ แค้นทั้งลูก บุษยาที่ยังเฝ้ารอคอยพี่แทนอยู่เสมอ ในใจวาดหวังไว้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบากและเหน็ดเหนื่อยตั้งแต่ครอบครัวเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง แต่ความรับผิดชอบของบ้านหลังนี้ ทำให้เธอต้องดิ้นรนทุกวิถีทางที่จะรักษามันไว้ สิบปีผ่านไปหลังจากที่พี่แทนของเธอหายตัวไป ในที่สุดเขาก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับการเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ของเธอ หนี้ที่เธอต้องชดใช้ด้วยหัวใจและร่างกาย ........................................................................................................... หัวใจดวงน้อยเต้นรัวดั่งมีชีวิตขึ้นอีกครั้งหลังจากตายด้านมาหลายปี มือทั้งสองกุมแน่นบนตักตัวเองบีบให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป จมูกใหญ่งองุ้มเล็กน้อยเฉียดแก้มนวลแดงซ่าน ถ้าเธอได้ยินไม่ผิด เขาแอบสูดลมหายใจอยู่ด้านหลัง “สามสิบปี พี่ว่ามันนานเกินไปหน่อยนะบัว” เสียงมือแกร่งพลิกหน้ากระดาษตรงหน้าแทรกเข้ามาในห้วงอารมณ์ที่กำลังกระเจิดกระเจิง ร่างเล็กเอนกายถอยจนหน้าอกชิดขอบโต๊ะแต่กายสูงใหญ่ยังโน้มส่งน้ำหนักลงบนแผ่นหลังบอบบาง แผ่นอกแกร่งร้อนระอุไปทั่วทั้งผืน ไฟปรารถนาคุโชนจนแทบหักห้ามตัวเองไม่ได้ เขาดันอกแกร่งรัวเต้นกระหน่ำราวกลองตีทาบไปบนหลังอันบอบบาง จมูกปัดผ่านพวงแก้มชมพูระเรื่อ เขาเหลือบดวงตาสีฟ้ามองริมฝีปากกว้างเผยออ้า ลมหายใจของคนร่างเล็กขาดห้วงและทรวงอกเต้นถี่ “นะ นายหัวอยากให้ฉันชำระหนี้สักกี่ปี” “พี่ว่า ปีเดียวก็พอ” หน้าหวานหันขวับด้วยอาการตกใจ ปีเดียว! และทันทีเมื่อเธอหันใบหน้ามาทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่ใกล้กัน สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดลงมา กระพริบตาคมรีหนึ่งครั้งแล้วเหลือบสายตาขึ้นมอง บางครั้งบุษยาก็ยอมรับกับตัวเองว่ามักเป็นคนที่คิดอะไรสั้นเสียจนทำร้ายตัวเอง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ร่างเล็กกำลังถูกดึงขึ้นจากเก้าอี้วางไว้บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ตกอยู่ในห้วงหวามไหว ดวงตาคมรีไม่อาจละไปจากนัยน์ตาสีฟ้าเข้มข้นที่มองเธอด้วยความปรารถนาทั้งหมด ร่างระหงแอ่นโค้งยามฝ่ามือแกร่งสัมผัสแผ่นหลังดันให้หน้าอกอวบอิ่มพุ่งชูชันเข้าหาอกร้อนแน่นหนั่น ความรู้สึกบางอย่างหวนคืนมาสู่เธอ ราวกับว่าเวลาสิบปีไม่ได้หายไปไหนเมื่อริมฝีปากกว้างเย้ายวนเผยออ้ารับจูบแผ่วเบาในคราแรก ค่อยแทะเล็มทีละนิดจนในที่สุดกลายเป็นหนักหน่วงเร่าร้อน มือใหญ่ชอนไชดึงรั้งท้ายทอยไว้ ตรึงให้รับจูบร้อนแรงที่คนร่างโตปลดปล่อยออกมา กดริมฝีปากหนาลงบดขยี้ด้วยแรงอารมณ์ดิบเถื่อน ทั้งบังคับให้เธอเปิดปากรับลิ้นสากร้อนลวก ลิ้นเขากวาดไล้ไปทั่วทั้งโพรงปาก ลิ้มรสชาติของหญิงสาวที่เขาโหยหามาเนิ่นนาน ทาบมือลงบนทรวงอกคลึงเคล้นแรงจนเสียงหวานร้องประท้วง แต่เขาไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งนั้น กายชายบ้าคลั่งเพียงแค่ได้จูบเธออีกเป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมาสิบปี ลำแกร่งแข็งชันจนต้องบรรเทาลงด้วยการดึงร่างเล็กมาขอบโต๊ะแล้วแทรกกายแกร่งไปตรงกลางหว่างขา ดันจนท่อนเนื้อชูชันได้สัมผัสกับเนินเนื้อสาว ร่างเล็กในอ้อมกอดสะดุ้งก่อนครางเสียงหวานลอดลำคอระหง แขนเรียวยาวเกาะเกี่ยวบ่ากำยำของเขาไว้แน่น ยอมรับความร้อนแรงที่เขาถาโถมเข้าใส่เธอ ก๊อก ก๊อก!! “นายหัว” เสียงทัดทองแทรกเข้ามาระหว่างพายุพิศวาสกำลังพัดพา ร่างแกร่งต้องจำใจถอนริมฝีปากออกจากความฉ่ำหวาน มองใบหน้าหวานแดงซ่านยังหลับตาพริ้ม “รอก่อน!” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้คนร่างเล็กหลุดออกจากห้วงฝันกลางวันดวงตาเบิกกว้าง กวาดตามองหน้าคมเข้มที่ยังเปี่ยมด้วยแรงปรารถนา “หนึ่งปีบัว ย้ายมาอยู่กับพี่หนึ่งปีแล้วทุกอย่างจะกลับไปเป็นของบัว” “นะ นายหัว” “พี่ไม่ใช่นายหัว อย่าเรียกพี่ด้วยคำนั้นอีก” เสียงกร้าวกระด้างพูดลอดไรฟัน กายแกร่งถอยห่างออกมาช่วยบุษยาลงจากโต๊ะ เดินกลับไปยังหลังโต๊ะทำงาน เท้าแขนลงบนโต๊ะเงยหน้าขึ้นจ้องเธอด้วยนัยน์ตาสีฟ้าสด “เก็บเอกสารนั่นไปสะ มันไม่มีประโยชน์เพราะพี่ไม่ได้ต้องการมัน พี่ต้องการบัวบนเตียง ตลอดเวลาหนึ่งปี บัวต้องพร้อมให้พี่เสมอไม่ว่าที่ไหน” ร่างเล็กผงะออก เอื้อมมือออกไปเก็บเอกสารที่ร่วงหล่นพื้นยามที่ทั้งคู่กำลังตกอยู่ในห้วงเสน่หา ยืดกายขึ้นแล้วเอี้ยวตัวเพื่อกลับออกไปด้วยความอับอาย “พี่ให้เวลาถึงแต่วันอาทิตย์ก่อนสามทุ่ม ตัดสินใจสะ” เท้าเล็กชะงักก่อนก้าวเท้าเดินต่อแต่ต้องหันหลังกลับไปมองหันควันเมื่อได้ยินประโยคต่อไป “อีกเรื่อง พี่ไม่เหมือนเมื่อก่อน พี่เอาค่อนข้างรุนแรงและป่าเถื่อน พี่อยากให้บัวรู้ไว้ ถือสะว่า...ประกอบการตัดสินใจ” น้ำเสียงทุ้มนาบเนิบ ส่งบรรยากาศภายในห้องอุณหภูมิพุ่งสูง ดวงตากลมเบิกกว้างกระชับเอกสารแนบอกสาวเท้าตรงไปที่ประตู

เพราะการสลับตัวในผับคืนนั้นจึงนำมาซึ่งความวุ่นวาย บุษบา เกษมจิตรวัฒน์ เผลอไผลวันไนท์สแตนด์กับบอสใหญ่ของน้องสาวฝาแฝด เสียความสาวให้เขาไปโดยที่บอสใหญ่ไม่รู้ว่าเธอคือแฝดพี่ เธอตัดสินใจปลอมตัวไปทำงานแทนน้องสาวบนเรือสำราญ เพราะกลัวว่าเขาจะตามราวีแฝดน้อง แต่กลายเป็นว่าตัวเธอได้เดินเข้าสู่วังวนแห่งความพิศวาส มิคาอิล วอสเครสเชนสกี้ หนุ่มรัสเซียเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มอมแดง ที่ไฟรักดั่งเปลวเพลิง มองภาพสาวที่เขาต้องการเดินเข้าสู่ประตูวิวาห์กับเศรษฐีหนุ่มเมืองไทย ใจแน่นอัดอั้นด้วยความแค้น เธอทำให้เขารู้สึกเหมือนผ้าขี้ริ้ว ถูกใช้แล้วทิ้ง และคนรัสเซียมักชำระแค้นของเขาเสมอ แม้ว่าต้องยอมเป็นชายชู้ของชายคนอื่นก็ตาม …………………………………….. สามเดือนก่อนหน้านี้ ร่างระหงสะดุดเท้าตัวเองเซถลาเอียงออกแต่ลำแขนแข็งแรงพลันโอบกอดเธอไว้ได้ทัน บุษบายิ้มหวานแหงนใบหน้างดงามปานนางในวรรณคดีขึ้นสบดวงตาสีน้ำตาลเข้ม พ่วงแก้มแดงซ่านจากฤทธิ์ไวน์แดง “เรากำลังไปไหนกันคะ” มิคาอิล วอสเครสเชนสกี้ ยิ้มมุมปาก คืนนี้ลูกน้องสาวของเขาดูผิดแผกแปลกไปจากปกติ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอางส่งให้ดวงหน้าดูไร้เดียงสาดั่งเด็กสาวแรกแย้ม มือใหญ่โอบเอวคอดกิ่วไว้แน่น อีกข้างดันผนังลิฟต์ไว้ขณะโน้มใบหน้าลง ริมฝีปากทรงกระจับเชิดงอนปลายสีชมพูอ่อนธรรมชาติมีรสชาติไวน์รสเฝือด หากแต่หวานจับใจ “ไปห้องผม” ดวงตาหวานซึ้งหรี่ปรือมองริมฝีปากหนาชุ่มฉ่ำจากร่องรอยจุมพิต มือเล็กยกขึ้นลูบกรามแกร่งเหลี่ยมอย่างชาวต่างชาติ ขยับปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมดกหนาสีน้ำตาลออกแดงคล้ายเปลวไฟ “ค่ะ ไปห้องคุณ” เสียงหวานอ่อนนุ่มไล้ปลายประสาทชายร่างสูงใหญ่ ลิฟต์จากชั้นล่างสู่ชั้นบนห้องพักระดับหรูหราเพนท์เฮ้าส์ของโรงแรมชื่อดังกลางกรุงขยับเชื่องช้าดูราวกับเนิ่นนานชั่วกัลป์ ติ๊งI มิคาอิลพาร่างระหงอ่อนระทวยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ออกจากตัวลิฟต์ตรงไปทางห้องพัก บุษบาเกาะเกี่ยวเอวสอบไว้แน่นซบหน้าลงอกแกร่งสูดดมกลิ่นบางอย่าง กลิ่นที่เธอไม่เคยรับรู้ว่ามีกลิ่นเช่นนี้บนโลกใบนี้ “คุณหอม” “ว่าไงนะ” “ตัวคุณไง หอมจังเลย” ชายร่างโตก้มมองสาวในอ้อมแขน ศีรษะเธอพิงลำตัวเขาไว้และใช้มือเกี่ยวเอวสอบแน่น “คุณเมามากไหมเลน่า” ร่างในอ้อมกอดผละออกยืนพิงข้างประตูขณะรอให้มิคาอิลหยิบคีย์การ์ด “รู้ไหม ถ้าคุณถามคนเมาเขามักจะตอบว่า ไม่ ไม่เมา แต่ถ้าคุณถามคนที่ยังไม่เมา เขาก็จะตอบคุณว่าไม่เมาเช่นกัน” เสียงหวานนุ่มกลั้วหัวเราะเอ่ยตอบอารมณ์ดีจนปากหนาของมิคาอิลกระตุกมุมปาก “ถ้าอย่างนั้น ผมอนุมานเอาว่าคุณไม่เมาแล้วกันเลน่า” “อย่าเรียกฉันว่าเลน่า” บุษบาร้องทัก ชื่อเลน่าเป็นชื่อของน้องสาวฝาแฝดซึ่งตอนนี้คงอยู่ที่ห้องกับอัคคี ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ มือเล็กถูกฉุดเข้าห้องทันทีเมื่อมิคาอิลเปิดประตูห้องพัก ร่างใหญ่ดันเธอเข้าผนังห้องมือเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทำงานของบุษบา “ถ้างั้น ให้ผมเรียกคุณว่าอะไร” “เรียกฉันว่าแพรี่” “แพรี่” เสียงทุ้มพึมพำชื่อกดปากปิดเสียงร้องคราง มือวุ่นวายตรงกระดุมยาวหลายเม็ด “คุณต้องเบามือหน่อย อื้อ” มิคาอิลครอบปากลงปิดเสียงพูดมือดึงเสื้อเชิ้ตออกจากร่างระหงร่วงหล่นลงพื้น “เป็นเสื้อที่ถอดยากที่สุดแพรี่” “อืม” เรียวแขนระหงเหยียดขึ้นสูงเกาะเกี่ยวท้ายทอยใหญ่ไว้ยามเขาดันเธอขยับร่างแทรกกลาง “คุณคงถอดมามาก” เขาไถลพรมจูบลงลาดไหล่มนกลมสวยงาม ร่างในอ้อมแขนนุ่มนวลไปทั่วทุกสัดส่วน มือลูบไปทั่วทั้งร่างผ่านเอวกิ่วสู่เนินทรวง “มากพอดูแพรี่ แต่คืนนี้มีเพียงคุณ” มิคาอิลช้อนต้นขาเล็กขึ้นอุ้มลอยจนร่างระหงตวัดลำขาเกี่ยวเอวสอบเขาไว้ โอบลำคอแน่นเสียงหวานใสหัวเราะตรงซอกคอ “อย่าทำฉันตกนะ” “ไม่ต้องกังวล ตัวคุณเบามาก” ร่างสูงใหญ่อุ้มร่างเล็กกว่าตรงไปทางห้องนอนใหญ่ แสงไฟนวลตายามเขาเปิดประตูห้องนอนเข้าไปวางเธอลงกลางเตียง ร่างขาวโพลนนอนระทวยมองตรงไปทางร่างแกร่ง เขาถอดเสื้อเชิ้ตสีเข้มออกแล้วโถมร่างลงหาบดจูบหิวกระหาย มือใหญ่เอื้อมไปหลังศีรษะปลดดึงยางมัดผมออกแล้วคลี่ออกให้สยายบนที่นอนผ้าปูสีขาว ผมดำมันเงาลื่นนุ่มดั่งแพรไหม “คุณงดงามมาก ผมไม่เคยรู้เลย” .................................................................................. “ทำไมหน้าแดง?” หน้าหวานส่ายหน้าไม่ตอบรีบตักของหวานทานต่อให้หมดเร็ว ๆ กระทั่งมือแกร่งสีเข้มเชยคางมนให้เงยขึ้น “มองผม” เธอยังส่ายหน้าดึงคางหนีแต่นิ้วแข็งแกร่งยังล็อคไว้แน่น “มอง!!” เสียงตะวาดขึ้นทำให้คนร่างเล็กกว่าต้องหันกลับไปมอง ดวงตากลมหวานซึ้งเงยสบตาล้ำลึกอีกครั้ง กลืนพานาคอตต้าคำสุดท้ายลงคอ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มส่องประกายจับจ้องกลีบปากบางสีขมพูและลำคอระหงยามบุษบากลืนขนมหวาน “ผมจะไม่เป็นชู้ของใครแพรี่ อย่าพยายามอ่อยผม กินเสร็จแล้วกลับไปได้เลย ที่เหลือให้แซคมาเก็บต่อ” เขาสะบัดมือออกจนหน้าหวานสะบัดหันไปตามแรง เธอรีบวางช้อนลุกออกจากโต๊ะ ก้าวซอยเท้าไปทางประตู “แพรี่!!” บุษบาหยุดเท้าลงหน้าประตูแต่ยังไม่ยอมหันกลับไปมอง มือเกร็งจับลูกบิดแน่น “ผมจะไม่ยอมเป็นชู้ ผมขอย้ำอีกครั้ง” .............................................................. “คุณอย่าขยันหน้าแดงนักได้ไหม” หน้าหวานซึ้งดวงตากลมไหวระริกสบตาคมเข้มฉายแววปรารถนาเต็มเปี่ยม “ฉันห้ามไม่ได้” เสียงแผ่วเบาดั่งเสียงกระซิบ มือกำผ้าคลุมที่นอนแน่นจนเกร็ง ภาพในหัวยังวนเวียนเห็นภาพที่มิคาอิลบรรยายออกมา “เวลาคุณหน้าแดง มันทำให้ผมอยากเอาคุณ เข้าใจไหมแพรี่ อยู่ให้ห่างจากผม” มิคาอิล นายกำลังตกต่ำ นายกำลังคิดทำผิดศีลธรรมข้อใหญ่ที่ถ้าใครรู้ก็ไม่อาจให้อภัยนายได้ ………………………………………..

พริ้งพราวยื่นมือขอบุหรี่คืนแล้วสูบเข้าปอดเรียกความกล้าอีกครั้ง “เชื่อไหมว่าไอ้หมอนั่นมันดันทะลึ่งเอาจนมันเสร็จ พี่พยายามหันไปห้ามมันแล้ว แต่มันคิดว่าพี่เล่นละคร เลยจับพี่กดลงพื้นนอนคว่ำ เด้าพี่ต่อจากด้านหลัง สายตาพี่มองเห็นรองเท้าเสี่ยที่เดินเข้ามาในห้อง แล้วหยุดลงใกล้ตัวพี่ก่อนนั่งบนโซฟา ก้มมองพลางยิ้มไปหัวเราะไป เจ้านั่นมันคงยังเสียวเลยไม่ทันสังเกต” “อ้าว แล้วพี่แตกอีกไหม” “เหลือหรือบริทนีย์ มันกระแทกสะพี่แตกอีกน้ำ ยิ่งท่าด้านหลังยิ่งแรงจนน้ำไหลนอง โอ้ย อายเสี่ยแทบแย่ พี่ร้องดังด้วย” “เอ้ย! เรื่องนี้ตลกดีพี่ แล้วไง นัดเยกับอาจารย์ข้างนอกเลยไหม” “ยัง ๆ ๆ นี่แค่ครั้งแรก เหมือนแกรู้ล่ะว่าพี่ชอบเล่นชู้ แกก็กลับออกไปนะพี่ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ” “ครั้งแรก! มีอีกเหรอพี่พริ้ง” บริทนีย์ร้องตกใจจริง เรื่องราวจากหวาดเสียวกลายเป็นตลกโปกฮาทั้งตื่นเต้นมีลุ้น “เดี๋ยว ๆ พี่พริ้ง น้ำแข็งอยากรู้ก่อนว่าพี่รู้จักเสี่ยชัยฤทธิ์มานานแล้วหรือเปล่า เหมือนหนู น้ำแข็งรู้จักแกมานานแต่เพิ่งได้แอบแซ่บกันครั้งเดียว” “รู้จักมานานแล้ว สามีพี่ทำงานเป็นลูกจ้างอยุ่แผนกบัญชี ร่วมจะสิบปีแล้ว เคยเจอบ้างเวลามีกินเลี้ยงปีใหม่ แต่ไม่เคยพูดกัน” “แล้วพี่แอบแซ่บกันนานหรือยัง” “แหม น้ำแข็ง ค่อย ๆ ฟังไปสิ จะได้ตื่นเต้น เล่าต่อเลยนะ” พริ้งพราวรับแก้วไวน์มาจากน้องกันที่รินเติมให้ยกจิบทีละน้อย “นับจากวันที่เสี่ยมาเห็นพี่กับพนักงานส่งอาหารก็ผ่านไปราวเดือนกว่า ๆ มีสัมมนาบริษัท สามีพี่ต้องเดินทางไปภูเก็ตหลายวัน” “อ้อ! หนูก็ไปนะพี่พริ้ง พนักงานไปกันร่วมหลายร้อย สักกลางปีที่แล้วนี่แล่ะ” “ใช่ ๆ กลางปีที่แล้ว พี่ก็ตื่นเต้นสามีไม่อยู่บ้าน คิดแผนนัดใครดี มองไปมองมาเอาว่ะเพื่อนบ้านแล้วกัน” “เพื่อนบ้าน! โอ๊ะพี่พริ้ง บริทนีย์ว่ามันเสี่ยงเหมือนกันนะคะ” “ตอนนั้นก็หน้ามืดแล้วน้องบริทนีย์ หาทางนัดเยมาหลายรอบแต่ปลิวตลอด ได้จังหวะสามีไปต่างจังหวัด เลยทำใจกล้าเดินไปทักทายเพื่อนบ้าน ส่งซิกให้เขารู้เป็นนัย ๆ ใครจะไปคาดว่าเขาดันตอบรับ เลยจัดการนัดวันแรกที่สามีพี่เดินทางเลย” “กลางวันเหรอพี่” “ไม่ ๆ ครั้งนี้ช่วงค่ำหน่อย เชิญเพื่อนบ้านมากินดื่มเฮฮาย้อมใจก่อนสิ อ้อ ลืมบอกไปว่าเพื่อนบ้านนี่อยู่กันสองคนอาหลาน” “โฮ้! พี่พริ้ง อย่าบอกนะว่ารวบทีเดียวเลย” “ใช่บริทนีย์ พี่นั่งขมิบบิดไปบิดมาหลายวันอยากเต็มทน เลยจัดคราวเดียวไปเลยสองคน” “อ้าว งั้นพี่ก็เคยดับเบิ้ลแล้วสิ” “ไม่น้องกัน พี่ไม่เคยทำแบบนั้น ก็แค่เรียงคิวลงหม้อเดียวกันแต่ไม่ได้สองรูแบบกันสักหน่อย” “อ้อ...” กันพยักหน้ารับแล้วอัดบุหรี่เข้าปอด เรื่องของพริ้งพราวกลายเป็นจุดสนทนาเรื่องเล่าที่ทำให้ทุกคนลืมความเสียวซ่านไปเลย นั่งมองไปทางหญิงแม่บ้านสาวสวยเป็นตาเดียว ตั้งใจฟังทุกตอน “ระหว่างที่เรากินดื่ม ก็แบบมีลูบคลำบ้างไรบ้างใช่ไหม ปกติ กระทั่งเริ่มเข้าจังหวะสอดใส่ คนหลานเลีย คนอาเสียบ กำลังโยกได้ที่ กริ๊งหน้าบ้านดังขึ้นจนพวกพี่ตกใจหน้าเหรอหรา พี่ปลอบสองอาหลานให้ใจเย็นก่อนแล้วเดินออกไปดู เชื่อไหมว่าเสี่ยชัยฤทธิ์ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูรั้ว” “อะไรจะขนาดนั้นเสี่ย” “จริง น้องน้ำแข็ง พี่เห็นแล้วยังเซ็ง แต่ด้วยความเรื่องครั้งที่แล้วแกก็มาเห็นเลยกลัวแกเอาไปฟ้องสามี จึงเดินออกไปหาแกที่ประตูรั้ว แล้วแกก็ขอเข้ามาในบ้าน พี่บอกไม่ได้! แกเลยขู่ ด้วยความกลัวก็เลยให้แกเข้ามา” “แล้วไงต่อพี่พริ้ง มาร่วมวงด้วยเลยไหม เริ่มเสียวแล้วใช่ไหมเนี่ย” “ร่วมวงกับผีน่ะสิน้องกัน แกขอเข้ามานั่งดู! นั่งดูเฉย ๆ” “เฮ้ย! แล้วพี่ก็เยกันต่อเนี่ยนะ” “จะให้ทำยังไง พี่แก้ตัวกับสองอาหลานว่าเนี่ยเชิญมาด้วยอีกคนแต่เขาถนัดนั่งดูมากกว่าทำ” “ฮ่า ฮ่า ตลกดีพี่พริ้ง แล้วสองอาหลานก็เชื่อด้วย” “นั่นแล่ะน้องกัน สองอาหลานเชื่อสนิท จับพี่นอนหงายลงโซฟาลงลิ้นพี่ต่อ เชื่อไหมว่าวันนั้นถึงจะน้ำแตก แต่ก็เป็นแบบอายเสียมากกว่า” “อายอะไรกันพี่พริ้ง บริทนีย์ว่าน่าสนุกดีนะคะ” “บริทนีย์ นึกหน้าเสี่ยออกไหม แกหล่อก็จริงแต่เวลาแกนิ่งมันดูน่ากลัว แกทำเพียงนั่งดู ถ้าแกเอามือล้วงลำออกมาชักหรือครางสักนิด ยกมือถือแอบถ่ายสักหน่อย มันยังพอทำให้พี่รู้ว่าแกก็อยากมีส่วนร่วม แต่นี่ไม่! ไม่เลย ทุกคนว่าแกเป็นพวกโรคจิตไหม” “บริทนีย์ว่าก็นิดนึงนะ” “ไม่นิดล่ะบริทนีย์ พี่น้ำแข็งคิดว่าแกค่อนข้างเป็นพวกจิตหมกหมุ่น” “โธ่! พี่ แล้วผมล่ะ พวกพี่อีก ผมว่าพวกเราก็คล้าย ๆ กัน พวกโรคจิต หมกหมุ่นเซ็กซ์จนหน้ามืด” “จริงของกันนะ พี่ว่าพวกเราทุกคนก็เป็นคนประเภทเดียวกันถึงได้มานั่งอยู่ร่วมกันตรงนี้ไง” ภัทรคงพูดแทงใจดำทุกคนเพราะเกิดความเงียบขึ้นทันตาในชั่วระยะเวลาหนึ่ง “เอาล่ะ ๆ เราเป็นยังไงก็ช่าง แต่ตอนนี้บริทนีย์อยากฟังต่อแล้วค่ะ” “พอหลังจากฉากเซ็กซ์เราสามคนมั่วกลับหัวกลับหางผ่านไป เสี่ยส่งข้อความมาหาพี่ ไม่รู้ว่าไปได้เบอร์ติดต่อจากไหนนะ ขอนัดเจอข้างนอก” ความทรงจำเริ่มหลั่งไหลเมื่อพริ้งพราวเล่ารสนิยมทางเพศและการเสพติดเซ็กซ์กับชายคนอื่นนอกเหนือจากสามี ริมฝีปากสีแดงชาดพ่นควันบุหรี่ยัดไส้ทำให้เคลิบเคลิ้มง่ายขึ้น อารมณ์ดี และได้ปลดปล่อยบางอย่างที่อึดอัดมานาน “พี่มีลูกสาววัยสองขวบ เข้าเรียนเตรียมอนุบาลแล้ว จำพวกเด็กเล็กโรงเรียนเอกชนใกล้บ้าน แต่วันที่นัดเสี่ยพี่ต้องหาทางพาลูกไปฝากกับน้องสาว โชคดีหมู่บ้านใกล้กัน ซี้ดดดด” มือเรียวงดงามบี้บุหรี่ที่หมดมวนแล้วลงจานรอง เอนกายพิงพนักดวงตาเหม่อลอยนึกภาพเสี่ยชัยฤทธิ์ในวันนั้น

บรรณารักษ์สาว ณิช ลิ้มวัฒนามหาโชค วัยปลายสาวอายุสามสิบปีที่ต้องการแต่งงานหาสามี ‘โสด ทำงานดี ไม่เรื่องมาก ต้องการหาคนจริงใจรักจริงหวังแต่ง’ คำโปรยโปรไฟล์ในแอพหาคู่ แต่แล้วโชคชะตาก็ไม่เข้าข้างเมื่อผู้ชายที่เข้ามากลายเป็นหนุ่มวิศวกรอิตาลี อาเดรียโน โดริอา ที่ประกาศว่า ‘ไม่ต้องการหาแฟน’ แต่เมื่อเธอและเขาต้องทำดีลช่วยเธอหลอกพ่อกับแม่เพื่อกันการนัดบอดที่แม่ชอบหามาให้ ข้อตกลงแบบถึงเนื้อถึงตัวจึงเกิดขึ้น ทั้งเธอและเขาจะทำเช่นไรในเมื่อขณะที่ความสัมพันธ์หลอกลวงกำลังจะกลายเป็นความจริง เมื่อความรักได้ก่อตัวขึ้นจนยากจะถอนตัว ............................................................................ “ฉันมีเรื่องขอร้องคุณ” “ผมฟังน้ำเสียงแล้วดูท่าจะไม่ค่อยดี” “คุณจำเรื่องที่ฉันพูดคืนนั้นได้ไหม” ครืด!! เขาลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอออกแล้วนั่งลง ใช้นิ้วจิ้มกล้วยปิ้งโบราณเจ้าดังขึ้นดูดแล้วทำหน้าประหลาดใจ “อร่อยนะ เพิ่งเคยกิน เรื่องไหน เรื่องที่คุณร้องครางหรือเปล่า” เธอมองมือแกร่งใช้นิ้วหยิบกล้วยปิ้งชุบน้ำกะทิหวานเจี๊ยบยกสูงแล้วอ้าปากหย่อนเข้าไปพร้อมทำเสียงพึมพำพออกพอใจ “อย่านอกเรื่องนะ เรื่องที่ฉันบอกว่าแม่พยายามรบเร้าเรื่องแฟนมาโดยตลอดน่ะ ตอนนี้แม่จับฉันนัดบอดอีกแล้ว และฉันทนไม่ไหว” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม” เธอยังมองมือแกร่งที่หยิบกล้วยปิ้งเข้าปาก สีหน้าพอใจอย่างยิ่ง “ฉันนึกใครไม่ออกเลยบอกไปว่าคุณเป็นแฟน” “แค่ก ๆ ๆ ห๊า! อะไรนะ! เดี๋ยวก่อน ผมไม่ใช่แฟนคุณสักหน่อย อย่าหาเรื่องให้ผมนะคาร่า” “น่า ช่วยฉันหน่อยนะ แค่ไปกินข้าวที่บ้านเอง อาจต้องดูหวานใส่กันเสียหน่อยนะ นะ นะ” ตาหวานซึ้งส่งสายตาอ้อนวอนเป็นครั้งแรก คนร่างโตเอนกายพิงพนักเก้าอี้แยกขากว้างเล็กน้อยมือข้างหนึ่งกอดอกส่วนอีกข้างยังดูดนิ้วไม่หยุด นัยน์ตาสีน้ำตาลดุจเหยี่ยวจ้องเธอนิ่งใช้ความคิดก่อนยิ้มออกมา “ช่วยคุณแล้วผมได้อะไร” “คุณยอมช่วยใช่ไหม ฉันคิดแล้วว่าคุณต้องเป็นคนดี” เธอชะโงกหน้ายิ้มแป้นไปทางพ่อร่างโต ดวงตาสีน้ำตาลส่อแว่วยิ้มกริ่ม “คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าผมจะได้อะไร” “อะไรก็ได้ คุณอยากได้อะไรฉันให้หมดเลย” น้ำเสียงหวานใสไร้เดียงสาเสียจนอาเดรียโนพยักหน้ารับยิ้มกว้าง กวักมือเรียกให้เธอไปหา ด้วยความดีใจร่างระหงรีบลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังฝั่งตรงข้าม “ว้าย!! อาเดรียโนทำอะไรน่ะ” มือแกร่งคว้าเอวคอดตวัดลงร่างอวบอิ่มนั่งลงบนตักแล้วใช้วงแขนรัดเธอไว้แน่นไม่ให้ขยับ เขาเอื้อมมือออกไปยังจานกล้วยปิ้งด้านหน้า จินตนาการภาพของสาวบนตักผลุดขึ้นมาขณะที่เขาเริ่มชิมกล้วยปิ้งตั้งแต่คำแรกจนอุณหภูมิภายในพลุ่งพล่านไปทั้งกาย “ดูดนิ้วผมสิ” หน้าหวานก้มมองนิ้วแกร่งข้างเดียวกับที่เขาเพิ่งดูดน้ำหวานยื่นมาตรงหน้าเธอ ดวงตากลมเหลือบมองหน้าเข้มเปี่ยมด้วยความคาดหวังจึงโน้มศีรษะครอบปากลงบนนิ้วแกร่งแล้วดูดความหวานที่เปื้อนอยู่บนนิ้ว เสียงครางทุ้มในลำคอของคนร่างโตทำให้เธอย่ามใจเริ่มใช้ลิ้นดุนปลายนิ้วเล็กน้อย มือแกร่งอุ่นร้อนอีกข้างกำเอวคอดของเธอจนแน่น “ไม่ยากเลยคาร่า สิ่งที่ผมอยากได้ง่ายมาก ถ้าให้ผมแสดงละครเป็นแฟนเฉย ๆ คงไม่สมจริงเท่าไร อืมม ดูดแรง ๆ คนสวย” มือเรียวของณิชคว้าข้อมือเขาไว้แล้วตั้งใจยิ่งกว่าเดิมพลางมองสีหน้าของอาเดรียโนไว้ตลอดเวลา “บอกข้อแลกเปลี่ยนของคุณมาสิคะอาเดรียโน” ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ปรือ เธอไม่อยากเชื่อว่าการดูดนิ้วผู้ชายทำให้เธอเร้าใจได้ขนาดนี้ ฟันเล็กขบลง เสียงครางทุ้มในลำคอดังขึ้น “ผมอยากได้คุณคาร่า อยากได้จนเจ็บปวด ผู้หญิงที่นอนรอผมอยู่ในห้องไม่สามารถช่วยผมได้เลย” ณิชชะงักไปค่อยปล่อยมือเอาลงและเปิดปากปล่อยนิ้วให้ร่วงหล่น “คุณขอมากเกินไปอาเดรียโน” “ถ้าอย่างนั้น ผมขอแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ จากคุณ” “ขนาดไหน?” มือเขาเลื่อนขึ้นคลึงเคล้นหน้าอกอวบอิ่มจนเสื้อสีอ่อนเปื้อนน้ำหวานเป็นคราบ เขาบีบแน่นแรงขึ้นแล้วจึงเลื่อนมือลงด้านล่างจับเนินเนื้อผ่านกางเกงสีเข้ม “ทำทุกอย่างยกเว้นสอดใส่” เขากดมือลงเน้นจนสาวบนตักสะท้านจับข้อมือเขาไว้แน่นอย่างห้ามปราม ส่ายหน้าทั้ง ๆ ที่ดวงตาหรี่ปรืออารมณ์หวามไหว “คุณจะได้ประสบการณ์ที่ดี และไอ้เยื่อบาง ๆ ข้างในก็ยังอยู่ พยักหน้ารับสิคาร่า” “แค่นั้นนะ นานแค่ไหน อื้อ” “ก็ตลอดเวลาที่เรายังอยู่ในดีล รับปากสิ” หน้าคมเข้มเคลื่อนเข้าใกล้เธอจนเกือบชิดปาก จดจ้องปากบางเฉียบอย่างอดใจไม่อยู่ ส่งปลายลิ้นแตะชิม “รับปากคาร่า” “อือ ได้ ได้ ปล่อยได้แล้ว”

ศศินาและพันแสง เติบโตและผูกพันกับมาตั้งแต่เด็ก หากแต่พ่อของเธอทำผิดต่อพ่อเลี้ยงพันแสง ทำให้ศศินา จิตกูร ลูกสาวเพียงคนเดียวของไร่เดือนฉาย จำต้องตกเป็นเมียบำเรอของพ่อเลี้ยง พันแสง ชัยสงคราม พ่อเลี้ยงหนุ่มที่ยังฝังความแค้นไว้ในใจ ทำได้เพียงให้ลูกสาวของศัตรูมาเป็นเมียบำเรอจึงจะสาสม เมื่อรักพันเกี่ยวกับความแค้นที่รอการชำระ พ่อเลี้ยงจะเลือกอย่างไหนระหว่างสาวสวยแสนหวานไร้ความผิดและแค้นที่พ่อของเธอก่อไว้ …………………………………………………… ร่างเล็กบางเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เห็นพ่อเลี้ยงยืนสูบบุหรี่ตรงหน้าต่างห้อง เขาดีดบุหรี่ทิ้งทันทีเมื่อเธอเข้ามา “เธอมีผ้าเช็ดตัวอีกผืนไหมศศินา ฉันอยากจะอาบน้ำเหมือนกัน” ศศินากลับไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวสำรองออกมาส่งให้เขา พ่อเลี้ยงพันแสงรับไปและเดินออกไปจากห้องนอน เธอนั่งลงที่โต๊ะกระจกหวีผมสีน้ำตาลทำสียาวเลยบ่าไปเล็กน้อย ร่างบางสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอกำลังจะทำ ศศินานึกไปถึงวันนั้น วันที่เขาได้รับดุษฎีบัณฑิต งานเลี้ยงฉลองเลยเถิดจนดึกเกินไป พันแสงขับรถเพื่อพาเธอไปส่งที่ไร่ ชายหนุ่มมีอาการเมาเล็กน้อยจากการดื่มฉลอง เธอได้กลิ่นและรับรู้รสชาติแอลกอฮอล์จากริมฝีปากหนาที่บดลงมาอย่างกระหายไม่ปิดบัง เขาจอดรถตรงที่ริมห้วยระหว่างกลางของสองไร่ และเริ่มดึงเธอเข้าไปใกล้ สาวน้อยที่มีใจให้เขาพลันชุ่มชื้นตอบสนองอย่างสาวแรกรัก เธอปล่อยให้เขารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวด้านล่างด้วยมือ ไม่มีใครต้านทานแรงพิศวาสที่มีให้กันได้ รถกระบะคันเก่าเล็กแต่ยังพอมีพื้นที่ให้สองร่างกอดก่าย เขาวางร่างบางของเธอไว้บนเบาะ ชะโงกร่างสูงเกร็งข้างบนเธอ สาวแรกรุ่นยังไม่ทันได้ถอดเสื้อเชิ้ตหรือกางเกงออกด้วยซ้ำ เมื่อเขาแทรกแก่นกายแข็งชันเข้าสู่ร่างเล็กของเธอ ความเจ็บปวดทำให้เธอสะดุ้งร้องออกมา ร่างแกร่งข้างบนทำเพียงหัวเราะในลำคอก่อนจะจูบเธออีกครั้งเนิ่นนานแล้วค่อยขยับไหวช้า ๆ แล้วถี่ขึ้น เสียงครางทุ้มเอ่ยชมเธอว่าทำให้เขาปวดร้าวขนาดไหน ภายในรถอุ่นร้อนจากลมหายใจของคนทั้งคู่ที่หอบกระชั้น มือเขาเปิดเสื้อเชิ้ตเธออ้าออกจนพ้นเนินเนื้อหน้าอกแล้วก้มลงดูดดึง มือหนาจับเอวคอดของเธอไว้แน่นขยับถี่ขึ้นอย่างร้อนรน ศศินายังนอนงวยงันระคนสุขสมเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นบนหน้าท้อง เธออายุสิบเจ็ดปีแล้วและรู้ว่าผู้หญิงผู้ชายทำอะไรกันในที่ลับ เพื่อนของเธอหลายคนแต่งงานแล้วแม้จะอายุน้อยอย่างคนบ้านนอกทั่วไป เสียงเปิดประตูห้องนอนทำให้ศศินาสะดุ้ง เธอกำลังคิดเตลิดถึงเรื่องหนเก่าจนลืมไปเสียสนิทว่าพ่อเลี้ยงพันแสงยังอยู่ในบ้าน ร่างสูงใหญ่กว่าสมัยนั้นมากพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียว อกแกร่งของเขาขึ้นลูกเป็นกล้ามเนื้อแน่นสวย ลอนหน้าท้องนับแล้วหกลอนพอดิบพอดี ผิวสีทองแดงไปทั้งร่างเดินมาหาเธอที่โต๊ะเครื่องแป้ง จับไหล่บางดึงเธอขึ้นมา “ไปนอนกันเถอะศศินา” พันแสงดึงร่างเล็กที่สวมเสื้อยืดตัวโคร่งกางเกงขาสั้นขึ้นจากเก้าอี้หัวโล้นหน้ากระจก เขาดึงมือจูงไปยังเตียงนอนเล็ก เตียงที่เขาต้องกำจัดออกทันทีพรุ่งนี้เช้าและแทนที่ด้วยเตียงใหญ่อันใหม่ ซึ่งรวมไปถึงของอีกหลาย ๆ อย่างในบ้านที่เขาเห็นในค่ำนี้ ร่างแกร่งนั่งลงบนเตียงเล็กให้ศศินานั่งตัก มือลูบไปทั่วร่างบาง “ไม่ต้องห่วงศศินา มันจะดีกว่าตอนนั้นมาก” เขาจ้องดวงหน้างามที่มีสีระเรื่อขึ้นทันตา แม้เธอจะเม้มปากแต่เขารู้ว่าเธอกำลังตื่นตัวตั้งตารอ มือใหญ่ลูบไปตามกรอบหน้ามนนุ่มนวล เธอเป็นอิสตรีบานสะพรั่งกว่าเมื่อก่อน เบ่งบานเต็มที่รอเพียงให้คนอย่างเขาได้เชยชม เขารั้งใบหน้าเธอไว้รับจูบที่ไม่เหนี่ยวรั้งอีกต่อไป เขาเฝ้ารอให้ถึงเวลานี้ วันที่เขาจะได้ครอบครองเธออีกครั้ง อย่างที่ไม่มีใครมาขัดขวางเขาได้ เขาดึงเสื้อยืดตัวโคร่งออกจากร่างบอบบาง ทรวงอกงามเต่งตึงขึ้นใหญ่พอที่จะล้นมือเขาเมื่อพันแสงกอบขึ้นทั้งสองข้าง “พ่อเลี้ยง ปิดไฟก่อนไหม” มีเสียงตะกุกตะกักเล็ดลอดเบา ๆ เขามองยอดอกงามสีชมพูอ่อนเล็กในมือใช้นิ้วปาดป้ายหยอกล้อ “ไม่ต้อง ฉันอยากจะเห็นเธอ” ศศินาใบหน้าเห่อร้อน แม้จะเคยมือชายมาแล้วหนึ่งครั้ง แต่มันก็นานตั้งแต่อายุสิบเจ็ด ทั้งยังบนรถในป่าที่มืดสนิท พันแสงก้มใบหน้าแกร่งลงกลางทรวงอก เขาคลุกเคล้าหอมกลิ่นกายสาวทั้งขบเม้ม ใช้ลิ้นดันหัวนมเล็กตั้งชันสีชมพูสวย ลิ้นเขี่ยเบา ๆ ก่อนจะดูดขึ้นให้แข็งเป็นไต นิ้วกดป้ายแล้วใช้ลิ้นเขี่ยเบา ๆ อีกครั้ง “พ่อเลี้ยง อือ อา” ศศินาอ่อนระทวย เธอโอบมือเล็กรอบต้นคอแกร่งสะท้านร่างรับแรงดูด มีเสียงจากปากยามเขาใช้ลิ้นดุนหัวไว้แล้วดึง มือใหญ่ลูบลงไปยังสีข้างใต้ราวนมลงสู่เอวกิ่วเล็ก วกเข้าด้านหน้าล้วงเข้าไปในกางเกงนอน ไปยังหว่างขาที่เธอยังหนีบไว้แน่น “เปิดออกสิ อ้าขาศศินา” เล็บเธอจิกเข้าในกล้ามเนื้อหลังท้ายทอยใหญ่ของพันแสง ยามเขากุมเนินเนื้อสาวไว้เต็มมือ นิ้วเขาหยาบอย่างคนทำงานให้ความรู้สึกสากระคายและร้อนแรง เขาแหวกกลีบบางออกถูเบา ๆ บนติ่งเล็กอ่อนไหว “อือ พ่ะ พ่อเลี้ยง อา” ฉับพลันร่างเล็กถูกยกขึ้นให้นอนราบไปบนเตียงเล็ก พันแสงดึงกางเกงนอนตัวเล็กออกแล้วจับเธอแยกขาออกจากกัน ศศินาตกใจจนต้องยกมือปิดไว้ “เอามือออกศศินา ฉันต้องการจะเห็น” ดวงหน้างามแดงซ่านลามไปถึงลำคอ เธอจ้องพันแสงที่บังคับเธอทางสายตาให้เธอยกมือออกจากเนินสาว ศศินากลั้นใจหลับตาแน่นยกมือออกจากกลุ่มขนบางเบาที่ปิดเนินสาวไว้ เธอได้ยินเสียงสูดลมหายใจ “ลืมตาสิ ดูฉัน” ดวงตากลมโตค่อยปรือขึ้นจ้องไปที่พันแสง เห็นเขายังจดจ้องตรงนั้น เนินสาวสวยด้วยดวงตาแวววาวหื่นกระหาย เธอมองแก่นกายสีเข้มดั่งผิวกายเขาที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ใหญ่โตและผงาดตั้งโด่ ร่างเล็กเริ่มกระถดถอยกายสาวออก มือแกร่งจับข้อเท้าของเธอไว้ทันที ดึงเธอให้หงายขึ้นและเปิดหว่างขาออกมากกว่าครั้งไหน “คืนนี้ฉันจะเลียเธอ จะสอดใส่และกระแทกให้แรง จะเอากับเธอทั้งคืน ศศินา”

ดาราสาวตกอับเพราะข่าวฉาวที่ตัวเองกุเรื่องสร้างขึ้น ทำให้ไอริณ หรือจันทน์กะพ้อ อินทขันต์ เรตติ้งตกฮวบฮาบงานหดหาย เดือดร้อนช่องสังกัดต้องคิดหาทางกู้สถานการณ์ตกต่ำของดาราสาวขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แต่เธอคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก กำนันจอมพล สาลี พ่อหม้ายลูกติดที่ถูกเมียทิ้ง กิ๊กเก่าดาราดัง จำต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เมื่อดาราดังขอความช่วยเหลือต้องการมาทำเรียลริตี้หวนคืนบ้านนา อำเภอบางปลาม้า แต่กำนันคนดังหื่นกามคนนี้ ไม่ใช่คนง่าย ๆ คนจริงทำจริง พูดคำไหนคำนั้น ในเมื่อเมียรักหวนคืนกลับมาอีกครั้ง เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปเด็ดขาด ........................................................................ ห้ามพลาดนิยายเล่มนี้ ฟิลกู๊ด ดีต่อใจ อ่านสนุก มีมุขตลกให้หัวเราะ และระดับ NC20+ แล้วคุณจะหลงรักกำนันจอมพล ร่วมลุ้นให้กำลังใจคนง้อเมียไปด้วยกันนะคะ ……………………………………………………. “มือหนักใช่เล่นนะเมียจ๋า” ไอริณตาเบิกกว้างตัวเบาหวิวถูกอุ้มลอยพาเดินออกนอกประตู อ้าปากตะโกนแต่ไร้เสียง “อื้อ อือ อื้อ” จอมพลโน้มหน้าลงปิดปากพาเดินเข้าไปในห้องก่อนจะโยนลงไปกลางเตียงท่ามกลางกล่องถุงยางอนามัยสามกล่องแล้วเดินกลับไปล็อคประตูห้อง ร่างระหงยังนั่งมึนงงตาพร่าเพราะแสงสว่างกระทันหัน ไม่ทันมองกำนันจอมพลเดินกลับมาพร้อมกระชากเสื้อเชิ้ตสีเข้มออกจากตัวโยนทิ้งลงพื้น รู้ตัวอีกทีคนร่างโตโถมลงทาบทับกักไว้ด้วยลำแขนทั้งสองข้างแล้ว “กะ กำนัน อื้อ อือ อือ” ร่างแกร่งไม่เสียเวลาอีกต่อไป กายแกร่งเต้นตุบมาทั้งวันต้องการเข้าไปหาร่างนุ่มนิ่มตรงหน้าแทบขาดใจ ขยับตัวขึ้นทับดาราสาวไว้พร้อมจูบหนักหน่วงบดขยี้จนคนร่างเล็กร้องอึกอักด้วยความเจ็บ มือสีเข้มล้วงเข้าใต้เสื้อยืดตัวใหญ่กระชากดึงออกทางศีรษะก่อนชะโงกง้ำด้านบนจ้องมองดวงตากลมโตดั่งกวางสาวตื่นตระหนกด้วยนัยน์ตาสีนิลเข้มข้นที่เหนือกว่า “หมดเวลาถ่วงเวลาแล้วเมียจ๋า วันนี้ถ้าไอ้พลไม่ได้เข้าข้างในเมียสุดที่รัก ไอ้พลคงไม่ใช่กำนันบางปลาม้า” ไอริณตาเบิกค้างลืมใช้มือบังทรวงอกกระทั่งเห็นคนข้างบนหลุบตาลงมองพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ “นมสวยกว่าเดิม ใหญ่ขึ้นด้วย ขอผัวชิมหน่อยนะเมียจ๋า”

สาวสวยลูกคนเล็กมาเฟียใหญ่เปิดคลับโฮสมาได้ไม่ถึงปี ดันมีทุนสีเทาจากจีนแผ่นดินใหญ่ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาชิงพื้นที่แย่งลูกค้าแค่เพียงข้ามถนนเท่านั้น ลลิต อนันตโชค หรือ น้องครีมน้องสุดท้องสุดสวย พกพาหุ่นสูงโปร่งอวบอิ่มเข้าไปคลับโฮสเมจิกไนท์คู่แข่ง หวังจะค้นหาเบาะแสยาเสพติดของพวกคนจีนเพื่อไปแจ้งตำรวจ ลงทุนปลอมตัวเป็นแม่บ้านแต่ดันทะลึ่งโดนจับไปเป็นแม่บ้านชั้นบนห้องของนายใหญ่ทุนจีน อลัน ห่าวอี้ เฉิน ทายาทตระกูลเฉินแห่งกวางโจว ลูกครึ่งจีนอังกฤษ ร่างโตนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม แต่การปลอมตัวของน้องคนเล็กอ่อนหัดเกินไปหน่อยเพราะมาเฟียหนุ่มจับได้ตั้งแต่วันแรก ๆ ว่าเป็นบอสสาวคลับโฮสซีเคร็ตฝั่งตรงข้าม สืบไปสืบมากลายเป็นสืบบนเตียงฉ่ำหวาน เรื่องคงไม่จบลงแค่นั้นถ้าไม่เพราะต่างคนต่างกำลังถูกจับคลุมถุงชน ....................................................................................... “ไม่เจอกันสองอาทิตย์ แต่ปากยังจัดจ้านเหมือนเคย คิดถึงผมไหมคนสวย” “ไม่! ไอ้คนทุเรศ ปล่อย ฉันจะแจ้งความ แกไม่รอดแน่ ฉันจะเอาแกติดคุกไทย” “ข้อหาอะไรไม่ทราบ บุกรุกก็แค่คดีเล็กน้อย ปรับนิด ๆ หน่อย ๆเองคนสวย” ภายในห้องทำงานเปิดไฟสว่างจ้า ทำให้ลลิตมองเห็นแววตาหิวกระหายจากคนร่างสูงด้านบนชัดเจน ใจเริ่มหวาดหวั่นขึ้นมาบ้างแล้ว พยายามบิดมือออกจากการเกาะกุม แต่ปากยังสู้ “ขะ ข้อหาอะไรก็ได้ แต่แกไม่มีทางรอด!!” ห่าวอี้ยังยิ้มกว้างก้มมองเหยื่อใต้ร่าง ชุดเดรสตัวสั้นเสื้อสายเดี่ยวมองเห็นไหล่ขาวนวล ดวงตากวาดไล้ถึงเนินทรวงกำลังกระเพื่อมแรงจากการหอบหายใจด้วยความโกรธ “จุ๊ ๆ พูดกับว่าที่ผัวไม่เพราะเลยครีมมี่” “ว่าที่ผัว!! ฝันไปเถอะ ขาอ่อนก็ไม่วันได้เห็น!!” “รู้อะไรไหมที่รัก ถ้าคุณเพียงโอนอ่อนสักหน่อย ผมคงไม่ต้องใช้แรงคร่อมคุณแบบนี้ ครีมมี่อาจรอดมือผมได้สบาย ๆ แต่ว่า คุณเป็นคนดื้อรั้น เอาแต่ใจตัวเองจนเคยชิน ไม่สนใจว่าคนอื่นเขาจะเป็นยังไง ถ้าไม่ใช่ผมสั่งสอนแล้วจะเป็นใครกัน” ห่าวอี้รวบมือเธอไว้ด้วยมือเดียวแล้วล้วงหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง แสงวูบวาบต้องแสงไฟยามมีดพกอันเล็กถูกโบกต่อหน้าเธอ ดวงตาหวาดหวั่นของลลิตสะท้อนอยู่ในใบมีดเงาวับ เธอเหลือบตามองตามมีดสั้นที่ห่าวอี้กำลังโบกไปมา เสียงหวานเริ่มสั่นขึ้นมาบ้าง “คะ คิดจะทำอะไรน่ะ ไอ้บ้า หยุดนะ!” “ครีมมี่ .. พูดคำว่า’หยุด’กี่ครั้งแล้วคนสวย ไม่เบื่อหรือไง” ฉึก ฉึก!! แควก!! มือแกร่งกำมีดเล็กแน่นตวัดเพียงครั้งเดียวอย่างชำนาญชุดเดรสราคาแพงขาดแล่งตั้งแต่คอเสื้อจนถึงหน้าท้อง “อย่าดิ้นนะที่รัก มีดมันคม ผมไม่อยากให้โดนเนื้อนิ่ม ๆ” คราแรกเมื่อเห็นมีดพกลลิตหวาดกลัว หวั่นใจว่าห่าวอี้จะทำอันตรายถึงชีวิต แต่พอเขาลงมือตัดชุดโปรดเธอกลายเป็นโกรธหน้ามืด ตั้งแต่เกิดมาเขาเป็นคนแรกที่ทำกับเธอแบบนี้ หยาบคาย ดูถูก และที่สำคัญเธอโกรธที่ตัวเองอ่อนแอกว่าเขา สู้เขาไม่ได้ “อย่าให้ฉันหลุดมือไปได้นะไอ้หน้าตัวเมีย!!” ห่าวอี้แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังก่อนจะก้มลงมองหน้าหวานอีกครั้ง “หู้!! ปากจัดดีจัง เวลาครางเสียวจะเป็นยังไงนะ” แควก!!

เพราะขุนเดชได้เมียบ่าว ซ้ำยังหลงใหลใคร่สวาทมันนัก กูอีพลับพลึง เมียรองขุนเดช จำต้องเดินทางไกลดั้งด้นไปยังละโว้เพื่อทำเสน่ห์ยาแฝดกับพ่อครูเสือแต่เหตุใด การณ์ถึงกลับตาลปัตร นิยายสั้นแนวอีโรติก เน้นNC30+ ........................................................................................ พลับพลึงพลันผงะเมื่อได้ผลโฉมอีเดือนชัดแจ้งเต็มสองตา ดวงหน้าอิ่มน้ำเต็ม แก้มทั้งสองข้างฝาดด้วยสีชมพูอย่างเด็กสาว ริมฝีปากไม่กระจับหากแต่กว้างยิ่งดูหน้าเสน่หายิ่งนัก ดวงตากลมโต “มะ มึงมีระดูหรือยังอีเดือน” “เจ้าค่ะ” “ตั้งแต่เมื่อใด” “ไม่นานนักเจ้าค่ะ เมื่อต้นปี” ต้นปี!! “มึงยังอายุน้อยเพียงนี้ แม่มึงคิดกระไรถึงได้ให้มึงมาทำบัดสี!!” เสียงตะวาดทำให้เดือนรีบก้มหน้างุดลงตัวสั่นด้วยความกลัว พลับพลึงผุดลุกจากตั่งนั่งเดินตรงมาทางอีเดือนกระชากผมเด็กสาวขึ้น “อีช้อยเปลื้องผ้ามันออก!!” “อย่าเจ้าค่ะ เดือนกลัวแล้ว” เสียงสั่นเครือไม่ได้ทำให้พลับพลึงสงสารแม้แต่น้อย ยิ่งโหมไฟโทสะในกายลุกโชน กระชากผมจนอีเดือนต้องโหย่งร่างขึ้นจากพื้นเรือนก้นลอยสูง อีช้อยได้จังหวะรีบกระตุกผ้ากระโจมอกออกจนหลุดรุ่ยร่วงหล่นพื้น พลับพลึงกวาดตาตะลึงมองนมเต่งตึงซ่อนรูป ทั้งกลมกลึง ทั้งใหญ่โต หัวนมป้านใหญ่สีชมพูแต่หัวนมมันเล็กนัก “อีช้อย เปลื้องผ้านุ่ง!!” “อย่าเจ้าค่ะ เดือนกลัวแล้ว กลัวแล้ว” อีเดือนยกมือไหว้ประลก ๆ ตัวสั่นงันงก อีช้อยยิ่งหัวเราะตรงเข้าไปกระชากผ้านุ่งออกร่วงกลมกรอมเท้า “อีห่า อีเดือน มึงเด็กป่านนี้ ขนมึงยังแทบไม่มี”

“อันที่จริงเราลองทดสอบปฏิกิริยาเคมีกันดูก่อนก็ได้นะเลิฟว่ามันจะดีอย่างที่ผมคิดไว้หรือเปล่า” “ว่าไงนะ!!” แซคหัวเราะในลำคอ เขาเห็นเม่นสาวที่พองขนเต็มที่และเขาอยากชิมรสเม่นตัวนี้เสียเหลือเกินว่าจะเผ็ดร้อนดั่งที่แสดงออกไหม “โอ๊ย!!” แซคร้องอุทานลั่นเมื่อเปรมากระทืบเท้าที่สวมรองเท้าส้นสูงลงบนรองเท้าหนังที่ไม่สามารถป้องกันส้นแหลม ๆ ได้เลย ร่างสูงใหญ่ยกเท้าขึ้นด้วยความเจ็บใบหน้าเข้มแดงก่ำมองเธอเคียดแค้น ร่างอวบอิ่มเห็นความได้เปรียบรีบเบี่ยงตัวออกสาวเท้าไปยังประตูอย่างรวดเร็ว ปากยังตะโกนด่าทอไม่หยุด “ไอ้คนถ่อย คนบ้า ไอ้คนสารเลว ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาดองญาติกัน อย่าให้ฉัน ..” เปรมาที่กำลังหันกลับมาชี้หน้าพลันโดนมือใหญ่ดึงมือกระแทกกลับชนกับอกแกร่ง เธอแม้ว่าจะสูงพอสมควรสำหรับสาวไทยหากแต่เมื่อยืนเทียบกันจริงกับชายร่างสูงใหญ่ที่ยืดตัวด้วยความโกรธ ทำให้เธอดูตัวเตี้ยไปถนัดตา “เลิฟ คุณกล้าจริง ๆ แต่รู้อะไรไหม ผมชอบมันมาก” ดวงหน้าคมเบิกตากว้างมองหน้าแกร่งที่กำลังคล้อยศีรษะลงมา เธอเบือนหน้าหลบแต่มือเขาจับท้ายทอยไว้มั่นบังคับให้หันกลับมา แซคยังเจ็บเท้าจากส้นสูงสองนิ้วที่เธอกระแทกลงไปอย่างแรง หากแต่ในความเจ็บปวดมีไฟปะทุขึ้นในทรวงอกจนเขาควบคุมมันไม่ได้ ยิ่งเปรมาขัดขืนต่อต้านเขายิ่งต้องการ เปรมาถลาตามแรงดึงแฟ้มที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่นลงพื้นกระดาษที่สอดอยู่หล่นกระจัดกระจาย เขาบิดมือเธอไพล่หลังดันร่างเธอให้แอ่นรับร่างแกร่งอุ่นร้อน ริมฝีปากหนาบดเคล้าหนักหน่วงจนเธอเจ็บ เขากระชากผมเธอให้แหงนขึ้นเพื่อรับจูบลงทัณฑ์ กระแทกเปิดปากเธอออกแล้วส่งลิ้นร้อนเข้ากวาดไล้ อกแกร่งเขาครางกระหึ่มพึงพอใจ ร่างอวบอิ่มบิดกายหนีแต่ยิ่งดิ้นวงแขนกำยำยิ่งรัดแน่น ร่างสูงใหญ่ดันเธอจนติดประตูบานไม้ จับข้อมือทั้งสองของเธอด้วยมือใหญ่ข้างเดียวยกขึ้นสูงเหนือศีรษะ “รู้อะไรไหมเลิฟ ผมอยากเอาคุณตั้งแต่เห็นรูปคุณแล้ว ผมอยากสำรวจไปทั่วร่างคุณด้วยลิ้นของผม” เปรมาตาโต ดวงหน้าแดงระเรื่อริมฝีปากบวมเจ่อ จ้องชายหนุ่มที่กำลังกวาดสายตาไปทั่วร่างเธอพร้อมมืออีกข้างที่ลากผ่าน เขาหยุดที่อกอวบอิ่มทาบมือใหญ่เคล้นคลึง เธอพยายามกระทืบส้นสูงลงที่รองเท้าของเขาอีกครั้งแต่ไร้ผล คราวนี้แซครู้ทัน เขาแทรกหัวเข่าตรงกลางระหว่างขา ดันแก่นกายที่แข็งชันถูวนตรงเนินเนื้อสาว “หยุดนะไอ้ฝรั่งบ้า ให้ตายสิ แซค หยุด!!” ใบหน้าแกร่งยิ้มมุมปาก เปรมาตื่นตระหนกจนพูดทั้งภาษาไทยภาษาอังกฤษปะปนกัน เขาโน้มหน้าคมลงใกล้ซอกคอสูดดมกลิ่นวนิลาที่มักได้กลิ่นจากเธอเข้าปอด ลากลิ้นที่ซอกคอเบา ๆ กระซิบเสียงทุ้มกระเส่า “ไปภูเก็ตกับผมเจ็ดวันเลิฟ แล้วน้องสาวของคุณจะได้สองปี กลับไปคิดดู” .............................................................................................. เปรมา สถิตวงศ์ เจ้าของร้านเบเกอรี่ สาวร่างอวบอิ่มและผิวสีน้ำผึ้ง ต้องเลี้ยงดูน้องสาวเพียงคนเดียวมาหลายปีเนื่องจากบิดาและมารดาได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เธอรักน้องสาวปานดวงตาและแก้วใจ เมื่อคนที่เธอรักต้องการแต่งงานกับชายหนุ่ม ลูกชายของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง แซค ฮิวส์ หนุ่มใหญ่เซ็กจัดที่ไม่ยินยอมให้ลูกชายร่วมหัวจมท้ายกับน้องของเธอ ข้อเสนอสุดแสนหวาบหวามที่จะทำให้ทั้งเขาและเธอหลงวนอยู่ในห้วงเสน่หาจนยากจะถอดตัว เจ็ดวันเปรียบดั่งสรวงสวรรค์ ในเมื่อความปรารถนายังไม่ยอมจบลงเพียงแค่นั้นเมื่อแซคค้นพบว่า เขาคงไม่มีวันอิ่มในร่างสาวอวบคนนี้ แผนขั้นต่อไปจึงเกิดขึ้น ............................................................................................................

เมื่อทาสขัดเบี้ยจำต้องขึ้นขัดดอกเมื่อถึงวัยขบเผาะ เรื่องราวจะเป็นอย่างไรในเมื่อเรือนคุณหลวงมากด้วยเมียน้อย เมียบ่าว “ตัวละคร ฉาก เนื้อเรื่อง และเหตุการณ์ทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ เป็นสิ่งที่ผู้แต่งสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายแนวผู้ใหญ่ ซึ่งมีเนื้อหาเรท NC30+ 3P มีคำพูดโจ่งครึ่มหยาบโลน และในบางฉากอาจมีความรุนแรงทางเพศ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน” ...................................................................... บัวรินรีบผละออกคลานเข่าขึ้นเตียงนอนราบนิ่งจนคุณหลวงหัวเราะ ชายร่างสูงไม่รีบร้อน ตามองเด็กสาวร่างอวบขาวอมชมพู หัวนมมีรอยช้ำจากแรงบีบ พลางเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง “มึงลืมตาดูกูอีบัว” บัวรินค่อยลืมตาขึ้น ท่ามกลางแสงจากแรงเทียนจนเกิดเงาสะท้อนไหวตามฝาผนังเรือน เธอมองเห็นบางสิ่งบางอย่างกลางลำตัวขยับไหวในมือคุณหลวงคล้ายม้า! “ม้า!” “อะไรนะ” “มันเหมือนของม้า” คุณหลวงอ้าปากค้างทันทียืนนิ่งเป็นนานให้ประโยคของบัวรินซึมซับเข้าไปอย่างมึนงง “กูถือสะว่ามึงชื่นชมกูแล้วกันอีบัว”

“มันเป็นใคร!!” “ใครไหน!!” อุณากรรณยังเถียง มองซ้ายขวาหาทางหนี คนร่างโตเดินเข้ามาใกล้เตียงค่อยปลดเนคไทออกจากคอแล้วพันเข้ากับฝ่ามือตัวเองทั้งสองข้าง ดึงกระชากจนเนคไทตึง “พี่เพลิงอย่านะ! อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ” “ทำอะไร เลน่าคิดว่าพี่จะทำอะไร” เขาสะบัดเนคไทในมือฟาดลงขอบเตียง เนคไทน้ำหนักไม่มากพอจึงไม่เกิดเสียงแต่กายสาวสะท้านเฮือกเมื่อมองมันพริ้วสะบัด “ถอดชุดออกเดี๋ยวนี้” “ไม่ ๆ ๆ พี่เพลิงอย่านะ ว้าย!” เขากระชากข้อเท้าเล็กมาขอบเตียง จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างรวบเข้าหากันใช้เนคไทมัดไว้จนแน่นเหลือปลายหางไว้จับ ดึงกระชากร่างอุณากรรณขึ้นลากเธอไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ยืนหน้ากระจกบานใหญ่ หน้าหวานซึ้งมองตัวเองในกระจกหวาดหวั่น คนร่างโตตามติดยืนซ้อนด้านหลัง จ้องเธอในกระจกดวงตาวาวโรจน์ “น่าเสียดายชุดนะคนดี” เขาลอดมือมาด้านหน้าตัวเธอหน้ากระจก หยิบกรรไกรเล็กสำหรับตัดเล็มผมขึ้นมาเสียบลงด้านหน้าชุดตรงคอเสื้อ แล้วค่อยตัดลงมาทีละน้อย จนทรวงอกงามเผยออก “ไม่ใส่เสื้อชั้นใน?” หน้าเข้มชะโงกใกล้ตรงซอกคอ มองร่างงามในกระจก ชุดเดรสสีดำถูกตัดจนขาดแหวกตรงกลางถึงหน้าท้อง มือยกกรรไกรขึ้นตั้งตรง ปลายกรรไกรเขี่ยจุกซิลิโคนตรงหัวนม “พี่เพลิง!!” “ชอบใช่ไหม?” อุณากรรณสะท้านเฮือก ปลายกรรไกรเย็นเยียบสัมผัสเนื้อเนินทรวง เธอมองเขากระทำผ่านกระจกตรงหน้า กรรไกรสะบัดเขี่ยจุกปิดหัวนมออกทั้งสองข้างจนเห็นยอดถันสีชมพูระเรื่อ “มันเป็นใคร เลน่า” เธอสบตาดุดันเจิดจ้าในกระจก หน้าคมเข้มลูกเสี้ยว เหลี่ยมคมชัดเจนเป็นเงามืดจากมุมแสงดวงไฟในห้อง ดวงตาวาวโรจน์เจิดจ้า ปลายกรรไกรเขี่ยหัวนมสีชมพูแผ่วเบา “แค่เพื่อน พี่เพลิง เพื่อน” “เพื่อน? ไม่แนะนำพี่ให้รู้จักสักหน่อยหรือ” “คะ คราวหน้า ค่ะ พี่เพลิง!!” “คราวหน้า!! ยังคิดจะไปเจอมันอีกหรือไงเลน่า” เขารวบผมท้ายทอยกระชากจนใบหน้าหวานแหงยเงยลำคอแอ่นโค้ง ปลายกรรไกรชี้ลงด้านล่างค่อยตัดชุดเดรสที่เหลือกระทั่งขาดออกจากกัน ............................................................................................................... อุณากรรณ เกษมจิตรวัฒน์ สาวสวยหุ่นดีเอกภาษา เมื่อได้ข่าวจากบุษบา พี่สาวฝาแฝด กำลังถูกจับคลุมถุงชนแต่งงานกับนายอัคคี ภิชญ์ภัทรโสภา เจ้าพ่อน้ำเมาเมืองไทย ไฮโซเพลย์บอยตัวพ่อ มีสาวควงเปลี่ยนหน้าเป็นว่าเล่น ทำให้เธอหวั่นใจแทนพี่สาวว่าจะเอาตาคนนี้อยู่หมัดหรือไม่ ถ้าให้ดีไม่ต้องแต่งงานเลยจะดีกว่า อุณากรรณบินด่วนกลับเมืองไทยเพื่อสลับตัวทำทุกวิถีทางให้เจ้าพ่อน้ำเมาเลิกตอแย ยกเลิกงานแต่ง แต่แผนไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นในเมื่อนายอัคคี ภิชญ์ภัทรโสภา ฉลาดเป็นกรด เพียงเห็นแวบเดียวก็รู้ทันทีว่าสลับคน จากเฉย ๆ กลายเป็นเร่าร้อน ความต้องการพุ่งทะยาน ต้องได้ตัวน้องสาวฝาแฝดมาครอง แผนซ้อนแผนอีกที ในเมื่อปลอมตัวเป็นแฝดพี่ ฉะนั้นอัคคีคนนี้จะรวบหัวรวบหางจับแต่งทั้งแบบนั้น ดูสิว่าอุณากรรณที่ปลอมตัวมาแทนพี่สาวจะเปิดเผยความลับแต่โดยดีหรือไม่ ส่วนอุณากรรณจะทำเช่นไรในเมื่อหัวใจหวั่นไหว กายชิดใกล้เป็นเนื้อเดียว แต่ยังอยู่ในคราบพี่สาว อัคคีชอบตัวเธอที่เป็นอุณากรรณ หรือ บุษบากันแน่ แล้วถ้าเขารู้ความจริง เขาจะทำเช่นไร .................................................................

เบอา ฤทธิ์ไกร เธอเป็นผลพ่วงของการนอกใจของพ่อ สาวลูกครึ่งโปรตุเกสที่แม่ไม่เลี้ยง เธอต้องเติบโตมากับพ่อและแม่เลี้ยงที่ดูแลราวกับเธอเป็นลูกในไส้ พ่อใช้เงินเก็บที่เก็บมาทั้งชีวิตและเงินบำเหน็จลงทุนกับสวนยางในอำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของภาคใต้ และพาครอบครัวอพยพมาอยู่ตั้งต้นชีวิตใหม่ นาวินทร์ ผาสุก หรือนายหัวนาวินทร์ เจ้าของสวนยางและกิจการเกี่ยวข้องกับยาง ผู้มีอิทธิพลและร่ำรวยของเมือง ชายหนุ่มมากรักที่มีผู้หญิงเก็บมากมาย เขาพบเธอขณะที่เธอเป็นเพียงสาวน้อยวัยสิบแปดปีเพื่อนของน้องสาว แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปเด็ดขาด แต่แล้วในวันหนึ่ง เธอกลับพบว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขา นายหัวนาวินทร์มีผู้หญิงคนอื่นและมันทำให้เธอเจ็บปวด เธอยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ กรุ่นโกรธ ทั้งยังทิฐิ จึงทำให้เธอเดินทางไปเรียนต่อในเมืองหลวง ทิ้งเรื่องราวทุกอย่างไว้ที่อำเภอนั้นและไม่กลับไปอีกเลย จวบจนสวนยางเริ่มตกต่ำ เธอจึงต้องกลับบ้านเพื่อช่วยเหลือครอบครัวและพบว่า พ่อได้กู้เงินจากนายหัวจำนวนมากเกินกว่าที่จะชำระได้ทันตามกำหนด .................................................... เบอาไม่อาจละสายตาออกจากเขาได้ดั่งมนต์สะกด เสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันไดไม้แบบยกพื้นขึ้นมาไม่กี่ขั้น เสียงเขาเปิดประตูบ้านโดยไม่แวะถอดรองเท้า ลำแสงยามเย็นที่ทอดยาวผ่านชายคาตกกระทบพื้นระเบียงไม้สีทอง บ้านชั้นเดียวแบบบ้านพักผ่อนชายทะเลที่มีให้เห็นเกลื่อนทั่วไป ทำจากไม้ทั้งหลัง เสียงฝีเท้าหนักแน่นหากแต่มั่นคงย่ำลงกระทั่งถึงห้องนอน นาวินทร์วางเบอาให้นั่งลงบนเตียงก่อนจะคุกเข่าลงกลับพื้นเพื่อถอดรองเท้าสาน “ม่ะ ไม่เบย์ถอดเองได้ค่ะ” “ไม่เป็นไร พี่มีเวลาถอดให้เบย์แค่ปีเดียว ให้พี่ทำเถอะ” ร่างบางสะท้านจากคำพูดทุ้มต่ำ เธอก้มลงมองชายหนุ่มนายหัวของทุกคนในจังหวัดกำลังถอดรองเท้าของเธออย่างช้า ๆ ด้วยความอ่อนโยนทั้งสองข้าง เธอมองศีรษะผมหยักศกดกหนาก้มลงจูบเธอที่หลังเท้า “พี่วินทร์!!” มือเขายื้อข้อเท้าเธอไว้เมื่อเบอาพยายามกระชากกลับ เขายังพรมจูบขึ้นไปยังข้อเท้าเรื่อยขึ้นถึงปลีน่อง วนไออุ่นร้อนตรงข้อพับด้านใน สาวน้อยปลายเท้าสั่นเทายามเขาพรมจูบขึ้นมาเหนือหัวเข่า มือร้อนค่อยเลื่อนชุดเดรสขึ้นทีละนิดก่อนจะผละออกโน้มใบหน้าหวานละมุนลงมาจุมพิตหนักหน่วง ในอกนาวินทร์แน่นด้วยไฟรักท่วมท้น ชีพจรเต้นรัวจนแทบระเบิด ผลักเสื้อคลุมของเบอาลงถอดออกแล้วดันร่างเธอไปยังกลางเตียง โถมน้ำหนักกายชายลงบนเรือนร่างของสาวน้อยโดยไม่ละออกจากจุมพิตร้อนแรง เขาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างผ่านลาดไหล่ลงไปตามลำตัวก่อนจะวกขึ้นสู่เนินทรวงอวบอิ่ม “อือ เดี๋ยวก่อน อื้อ” นาวินทร์พลิกกายให้เบอาย้ายมาด้านบน มือใหญ่ทาบบนแผ่นหลังแล้วรูดซิปชุดเดรสลงอย่างใจร้อน กระชากให้พ้นบ่าขาวนวล เขายกศีรษะขึ้นยังซอกคอหญิงสาวสูดดมกลิ่นกายสาวไล้พรมจูบ ร่างนวลขาวลออจนเขาตาพร่าพร่าง มืออ้อมปลดตะขอชุดชั้นในแล้วพลิกตัวอีกครั้งจนร่างของคนทั้งคู่กลิ้งอยู่บนเตียง ร่างสูงยืดกายตระหง่านด้านบนใจโลดแรงยามดึงชุดเดรสออกจากปลายเท้า เบอายกมือขึ้นปิดบังทรวงอกอะร้าอร่าม แสงยามเย็นของชายหาดลอดเข้ามาในห้องเห็นเงาสะท้อนบนหน้าอกของนาวินทร์ยามเขายืดกายทอดเสื้อเชิ้ตออกจากตัว “เบย์” เสียงพึมพำทุ้มต่ำบนร่างเธอขณะที่เขาพรมจูบตรงเนินอกงาม กอบกุมคลึงเคล้นให้เธอสะท้านแอ่นหยัด นาวินทร์โหยหาจนแทบมอดไหม้ เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะอดทนรอได้นานถึงขนาดนี้ ใบหน้าโน้มลงบนเนินทรวงส่งปลายลิ้นสากลากเลียไปทั่วยอดถันคัดตึง เขากอบฐานทรวงขึ้นส่งให้ปลายถันเข้าปากดูดจนพอใจ เสียงเบอาครางเบา ๆ ก่อนจะร้องเสียงดังเมื่อนาวินทร์ขบกัด

โรสรินมึนงง ซ้ำไม่เข้าใจ เธอพยายามจูบตอบเขาอย่างเต็มที่เท่าที่สาวยี่สิบเจ็ดวัยขึ้นคานจะทำได้ มือร้อนของอเล็กซานเดอร์ลูบไปทั่วตัวเธอโดยที่เธอขัดขืนไม่ได้ เขาล็อกตัวเธอไว้แน่น กดเธอให้จมไปกับความอบอุ่นของอกกว้างแกร่ง เฮือก! เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อเขาปล่อยเธอเป็นอิสระจากจูบร้อนแรง สะดุ้งเสียงกัมปนาทสั่งการเอาแต่ใจ “ให้ตายเถอะ! ขับให้เร็วกว่านี้” นี่อเล็กซานเดอร์รีบกลับบ้านขนาดนี้เลยเหรอ เธอยกมือลูบกรามแกร่งจับหน้าเขาให้หันมา “อือ จะกลับบ้านแล้วเหรอคะ คุณรู้จักหอฉันได้ยังไง” “เราไม่ได้กลับหอคุณหรอกคนสวย” เขาหยุดเธอด้วยจูบอีกครั้งจนหัวเธอหมุนขว้างไปหมด โรสรินรู้สึกว่าคนขับรถเร่งเครื่องจนเร็วขึ้นอีก “อื้อ คนขับรถคุณขับเร็วจังเลยค่ะ” เธอเบี่ยงหน้าออกมาซบลงที่บ่ากว้าง ชี้ไปที่ด้านนอก “อืม มันไม่ใช่ทางกลับหอฉันนะ” อเล็กซานเดอร์จับมือโรสรินจูบลงที่กลางฝ่ามือ เสียงหญิงสาวในอ้อมกอดหัวเราะคิกคัก “เร็วกว่านี้!!” “อืม คุณรีบ คุณไม่อยากอยู่กับโรสนาน ๆ เหรอคะ” โรสรินเอ่ยกระซิบตรงซอกคอ มองคอหนาที่กำลังกลืนน้ำลาย มือร้อนลูบเลยมาด้านหน้าใต้ฐานทรวงอก “อื้อ มือคุณอยู่เฉย ๆ สิ” ในที่สุดก็ถึงอาคารสำนักงานเสียที อเล็กซานเดอร์ประคองสาวสวยในอ้อมกอดลงจากรถ โรสรินถลาเซเล็กน้อยแต่ยังประคองตัวได้ยิ้มร่า ติ๊ง! เสียงลิฟต์เปิดออกเขารีบดันหลังอย่างเร่งรีบ อเล็กซานเดอร์ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าครั้งนี้เขาเสียการควบคุมตัวอย่างหนัก เขาไม่เคยปล่อยให้อารมณ์มาอยู่เหนือพฤติกรรม แต่โรสริน หญิงสาวที่ดูธรรมดาและไม่ได้สวยมากไปกว่าดาราหรือนางแบบที่เขาเคยควง แต่เขากลับต้านทานเธอไม่ได้เลย “อเล็ก กำลังพาฉันไปไหนคะ” “ไปสวรรค์ไงโรส”

เปิดอ่านฟรี ไม่เน้นพล็อต เน้น NC อ่านในวันเหงาๆ “ตัวละคร ฉาก เนื้อเรื่อง และเหตุการณ์ทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ เป็นสิ่งที่ผู้แต่งสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายแนวผู้ใหญ่ ซึ่งมีเนื้อหาเรท NC30+ มีคำพูดโจ่งครึ่มหยาบโลน และในบางฉากอาจมีความรุนแรงทางเพศ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน” ปลายฝน สาวมหาวิทยาลัยวัยใสเข้ามาเรียนในเมืองกรุง เสียท่าให้เพื่อนชายจนเกิดเหตุตามมาอีกหลายอย่าง สุดท้ายเธอจะหลุดออกจากวังวนแห่งไฟราคะนี้ไปได้อย่างไร

(นิยายผู้ใหญ่เน้น NC30+ ฉ่ำ ๆ ไม่เน้นพล็อต) สาวใหญ่วัยสามสิบ สามีร้างไม่ทำการบ้าน หลังจากเปลี่ยวเหงามานานในที่สุดเธอจะไม่ต้องทนเหงาอีกต่อไป เพราะเธอกำลังจะมีอู่สวรรค์เป็นของตัวเอง “ตัวละคร ฉาก เนื้อเรื่อง และเหตุการณ์ทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ เป็นสิ่งที่ผู้แต่งสมมุติขึ้นทั้งสิ้น ตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายแนวผู้ใหญ่ ซึ่งมีเนื้อหาเรท NC30+ มีคำพูดโจ่งครึ่มหยาบโลน และในบางฉากอาจมีความรุนแรงทางเพศ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน”