ชมรมคนติดเซ็กซ์ Sex Addict 25+ PWP

นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงครุ่นคิดขณะขับรถเข้าไปจอดในคฤหาสน์หลังมหึมาย่านชานเมืองของกรุงเทพมหานคร กวาดสายตามองลานจอดเต็มไปด้วยหรูมากมายหลากสีของคนมีอันจะกินหรือเรียกได้ว่าคนประเภทหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของประเทศคงมากองรวมอยู่ที่นี่กันหมดในเช้าวันนี้ ปัง!! มือสีเข้มอย่างสีผิวคนต่างจังหวัดภาคใต้กระแทกปิดประตูรถยนต์คันหรูที่ซื้อมาแบบมือสอง ภัทร สวมชุดสูทสีดำสนิทเสื้อเชิ้ตสีขาวเหยียดตึงแนบไปกับอกแกร่งหนั่นแน่นด้วยกล้ามเนื้อลงจากรถเมื่อหาที่จอดพอได้ตรงซอกหนึ่งของตัวบ้าน เสียงดนตรีบรรเลงเพลงเศร้างานศพดังลอดออกมาจากตัวบ้าน ใช่แล้ว งานศพ ร่างสูงใหญ่ก้มหน้ามองพื้นหินอ่อนสีขาวนำเข้าอิตาลีขณะก้าวเดินขึ้นบันไดยาวใหญ่เข้าสู่โถงบ้านหลังงาม ภายในคฤหาสน์เต็มไปด้วยบรรยากาศเศร้าโศก เขามองเห็นกลุ่มคนมากมายจากห้องถัดไปจึงสาวเท้าตรงเข้าไปทางห้องนั้น คาดว่าคงเป็นห้องตั้งศพ เป็นจริงดั่งคาด ตาคมเข้มเพ่งมองโลงศพสวยงามสีดำสนิทปิดฝาโลงตั้งตรงกลางประดับด้วยดอกไม้สดสวยงาม ภาพสีสดหน้าโลงเป็นรูปชายหนุ่มหน้าตาดีอายุราวสี่สิบชื่อ ชัยฤทธิ์ ภัทรพาร่างชุดสูทเต็มยศสีดำเดินไปนั่งเก้าอี้สำหรับแขกแถวสุดท้าย หลบหลีกผู้คนและเจ้าภาพเสียหน่อย “ขอโทษครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษขณะก้าวเข้าไปด้านในของแถวเก้าอี้ที่ตั้งเรียงเป็นระเบียบแถวท้ายสุด ผ่านร่างของหญิงสาวนางหนึ่ง หุ่นอวบอิ่มมีน้ำมีนวลอายุราวสามสิบปี ใบหน้างดงามทำสีผมน้ำตาลอ่อนส่งให้พ่วงแก้มกระจ่างใส ร่างสูงใหญ่ขยับนั่งลงสายตายังมองตรงไปด้านหน้าสุด มองเห็นเส้นผมมัดรวบตึงของภรรยาสาวผู้เสียชีวิต ปานขวัญ “ทำไมงานดูแปลก ๆ” เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นจากเก้าอี้ถัดจากเขาไปสองที่นั่ง ฟังแล้วดั่งรำพึงรำพันเพียงคนเดียวมากกว่า ก่อนที่จะได้ยินเสียงหญิงสาวเก้าอี้ถัดไปอีกซึ่งฟังน้ำเสียงแล้วยังอายุน้อย “นั่นสิ เพิ่งเคยมางานศพแบบนี้ครั้งแรก” “แล้วนี่ไม่เห็นมีพระสวด” “เราเห็นบาทหลวงนะ เขาอาจเป็นคริสต์” ภัทรยิ้มมุมปากแล้วชะโงกตัวโน้มลงเอี้ยวหน้าไป มองผ่านร่างของผู้หญิงสาวอีกคนในชุดเสื้อสีขาวกระโปรงสีดำคล้ายสาวออฟฟิศอายุราวยี่สิบกว่า “เขาเป็นคริสต์” ภัทรตอบเสียงทุ้มเบา เด็กสาวเก้าอี้ในสุด ผมบลอนด์ยาวนัยน์ตาฟ้าเอี้ยวหน้ามาจนเห็นดวงหน้าลูกครึ่ง “คุณรู้ได้ยังไง” “ก็เขาเคยบอก” ภัทรดึงร่างสูงใหญ่กลับพิงพนักเมื่อเอ่ยตอบออกไป ในใจหยักยิ้ม ภาพคืนเร่าร้อนผลุดขึ้นหัว แต่ภาพนั้นไม่ใช่ชายหนุ่มผู้ตาย หากแต่เป็นภรรยาสาวของเขาต่างหาก ไม่สิ ตอนนี้กลายเป็นภรรยาม่ายไปเสียแล้ว “เขาเคยมาเป็นอาจารย์พิเศษที่มหาลัย” เสียงหวานใสของเด็กสาวคนเดิมยังชวนคุยต่อ “ใช่แล้ว นี่เราเรียนมหาลัยเดียวกันเหรอ น้องปีอะไร” ภัทรได้ยินเสียงเด็กหนุ่มคนเดิมนั่งเก้าอี้ติดกันถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาดใจ “อ้อ เราปีหนึ่ง กำลังจะขึ้นปีสองแล้ว” “พี่ปีสี่ ชื่อกัน” “น้องชื่อบริทนีย์” “ชื่อเหมือนนักร้องเลย แล้วนี่บริทนีย์รู้ไหมว่าสรุปเขาทำงานอะไร ไปเป็นอาจารย์พิเศษอยู่แค่เทอมเดียวมั้ง” “เขาเคยบอกว่าทำอสังหาริมทรัพย์” “จริงอ่ะ ตลกดี หน้าตาท่าทางไม่เหมือนเจ้าของอสังหาเลย” เด็กหนุ่มชื่อกันนั่งเหยียดขายื่นออกมายาวแล้วไขว้กันไว้มือกอดอกดวงตาจับจ้องไปทางภาพหน้าโลงหัวเราะในลำคอ “คุณชัยฤทธิ์เป็นเจ้าของบริษัทโฮมแลนด์ เออ .. สวัสดี ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ พี่อดไม่ไหวน่ะ เห็นน้องคุยกันเสียงดังแล้วบังเอิญพี่นั่งอยู่ตรงนี้ แล้วยังบังเอิญเป็นพนักงานบริษัทของเฮียเขาด้วย พี่ชื่อน้ำแข็ง” “ใช่ คุณชัยฤทธิ์ยังเป็นเจ้าของธุรกิจอื่นอีกด้วย พี่ชื่อภัทร เรียกพี่ภัทรก็ได้เพราะดูแล้วพี่คงแก่สุด เขาเป็นลูกค้าที่แบงก์ อ้อ พี่ทำงานแบงก์” ภัทรเอ่ยแทรกต่อท้ายประโยคของสาวออฟฟิศที่ชื่อน้ำแข็ง หน้าคมเข้มผิวไม่ขาวนักผิดไปจากพนักงานแบงก์ทั่วไปชะโงกหน้าออกมามองคนทั้งสาม “แล้วพวกคุณรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงเสียชีวิต” หญิงสาวอีกคนที่นั่งหัวแถวตอนที่ภัทรเอ่ยขอแทรกตัวเข้ามาพูดขึ้นหันมองใบหน้าอมยิ้ม ทุกคนหันมองไปยังสาวหัวแถว ภัทรนึกถึงคำพูดทางโทรศัพท์เมื่อคืนจึงรีบบอก “ขวัญ เอ้ย ภรรยาของคุณชัยฤทธิ์บอกว่าอุบัติเหตุ” “ฮ่า ฮ่า ฟังแล้วตลกดี ฉันชื่อพริ้งพราว ไม่ได้ทำงานอะไร เป็นแม่บ้านให้สามีหาเลี้ยง สามีฉันทำงานอยู่โครงการชานเมือง บริษัทของคุณชัยฤทธิ์” “สามีพี่ทำงานบริษัทเดียวกันกับน้ำแข็งเลย” “ถ้างั้นพี่รู้เหรอคะว่าเขาตายยังไง” เด็กสาวบริทนีย์ชะโงกหน้ามองหญิงวัยสามสิบกว่า แม่บ้านสาวสวยในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงดำผูกโบสีดำตรงต้นคอ “พูดไปใครจะเชื่อ ไหน ๆ คนก็ตายไปแล้ว อย่าไปรื้อฟื้นเลย” “ไม่ ไม่ พี่พูดมาแล้วทำเอาผมอยากรู้ฉิบเลย” เด็กหนุ่มรีบพูดพร้อมล้วงมือหยิบบุหรี่ออกมา เหลียวมองซ้ายมองขวาหาที่สงบสำหรับสูบบุหรี่ “เอาแบบนี้ เดี๋ยวพี่พาไปนั่งในห้องทำงาน สูบบุหรี่ได้ ผมดูแล้วทุกคนคงรู้จักคนตายและคงมีเรื่องคาใจ อยากจะมาด้วยไหม เพื่อมีอะไรอยากพูด” ภัทรยื่นข้อเสนอพร้อมยืดร่างสูงใหญ่ลุกยืน ก้มมองคนทั้งสี่ เด็กหนุ่มชื่อกันลุกขึ้นทันทีพร้อม ๆ กับเด็กสาวลูกครึ่ง ก่อนที่เขาจะเห็นสาวอีกสองคน น้ำแข็งและพริ้งพราวลุกตาม “บริทนีย์ว่า พวกเราคงคงมีเรื่องเม้าท์กันยาว” น้ำเสียงสดใสดั่งสาวแรกผลิพร้อมรอยยิ้มหวานกว้างทำให้คนทั้งสี่ที่เหลือมองหน้ากันก่อนยิ้มตาม พากันเดินออกจากห้องตั้งศพ ตามร่างสูงใหญ่ของภัทรไปทางด้านหลังของบ้านอย่างคนชำนาญทาง