บรรณารักษ์สาว ณิช ลิ้มวัฒนามหาโชค วัยปลายสาวอายุสามสิบปีที่ต้องการแต่งงานหาสามี ‘โสด ทำงานดี ไม่เรื่องมาก ต้องการหาคนจริงใจรักจริงหวังแต่ง’ คำโปรยโปรไฟล์ในแอพหาคู่
แต่แล้วโชคชะตาก็ไม่เข้าข้างเมื่อผู้ชายที่เข้ามากลายเป็นหนุ่มวิศวกรอิตาลี อาเดรียโน โดริอา ที่ประกาศว่า ‘ไม่ต้องการหาแฟน’
แต่เมื่อเธอและเขาต้องทำดีลช่วยเธอหลอกพ่อกับแม่เพื่อกันการนัดบอดที่แม่ชอบหามาให้ ข้อตกลงแบบถึงเนื้อถึงตัวจึงเกิดขึ้น
ทั้งเธอและเขาจะทำเช่นไรในเมื่อขณะที่ความสัมพันธ์หลอกลวงกำลังจะกลายเป็นความจริง เมื่อความรักได้ก่อตัวขึ้นจนยากจะถอนตัว
............................................................................
“ฉันมีเรื่องขอร้องคุณ”
“ผมฟังน้ำเสียงแล้วดูท่าจะไม่ค่อยดี”
“คุณจำเรื่องที่ฉันพูดคืนนั้นได้ไหม”
ครืด!!
เขาลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอออกแล้วนั่งลง ใช้นิ้วจิ้มกล้วยปิ้งโบราณเจ้าดังขึ้นดูดแล้วทำหน้าประหลาดใจ
“อร่อยนะ เพิ่งเคยกิน เรื่องไหน เรื่องที่คุณร้องครางหรือเปล่า”
เธอมองมือแกร่งใช้นิ้วหยิบกล้วยปิ้งชุบน้ำกะทิหวานเจี๊ยบยกสูงแล้วอ้าปากหย่อนเข้าไปพร้อมทำเสียงพึมพำพออกพอใจ
“อย่านอกเรื่องนะ เรื่องที่ฉันบอกว่าแม่พยายามรบเร้าเรื่องแฟนมาโดยตลอดน่ะ ตอนนี้แม่จับฉันนัดบอดอีกแล้ว และฉันทนไม่ไหว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”
เธอยังมองมือแกร่งที่หยิบกล้วยปิ้งเข้าปาก สีหน้าพอใจอย่างยิ่ง
“ฉันนึกใครไม่ออกเลยบอกไปว่าคุณเป็นแฟน”
“แค่ก ๆ ๆ ห๊า! อะไรนะ! เดี๋ยวก่อน ผมไม่ใช่แฟนคุณสักหน่อย อย่าหาเรื่องให้ผมนะคาร่า”
“น่า ช่วยฉันหน่อยนะ แค่ไปกินข้าวที่บ้านเอง อาจต้องดูหวานใส่กันเสียหน่อยนะ นะ นะ”
ตาหวานซึ้งส่งสายตาอ้อนวอนเป็นครั้งแรก คนร่างโตเอนกายพิงพนักเก้าอี้แยกขากว้างเล็กน้อยมือข้างหนึ่งกอดอกส่วนอีกข้างยังดูดนิ้วไม่หยุด นัยน์ตาสีน้ำตาลดุจเหยี่ยวจ้องเธอนิ่งใช้ความคิดก่อนยิ้มออกมา
“ช่วยคุณแล้วผมได้อะไร”
“คุณยอมช่วยใช่ไหม ฉันคิดแล้วว่าคุณต้องเป็นคนดี”
เธอชะโงกหน้ายิ้มแป้นไปทางพ่อร่างโต ดวงตาสีน้ำตาลส่อแว่วยิ้มกริ่ม
“คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าผมจะได้อะไร”
“อะไรก็ได้ คุณอยากได้อะไรฉันให้หมดเลย”
น้ำเสียงหวานใสไร้เดียงสาเสียจนอาเดรียโนพยักหน้ารับยิ้มกว้าง กวักมือเรียกให้เธอไปหา ด้วยความดีใจร่างระหงรีบลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังฝั่งตรงข้าม
“ว้าย!! อาเดรียโนทำอะไรน่ะ”
มือแกร่งคว้าเอวคอดตวัดลงร่างอวบอิ่มนั่งลงบนตักแล้วใช้วงแขนรัดเธอไว้แน่นไม่ให้ขยับ เขาเอื้อมมือออกไปยังจานกล้วยปิ้งด้านหน้า จินตนาการภาพของสาวบนตักผลุดขึ้นมาขณะที่เขาเริ่มชิมกล้วยปิ้งตั้งแต่คำแรกจนอุณหภูมิภายในพลุ่งพล่านไปทั้งกาย
“ดูดนิ้วผมสิ”
หน้าหวานก้มมองนิ้วแกร่งข้างเดียวกับที่เขาเพิ่งดูดน้ำหวานยื่นมาตรงหน้าเธอ ดวงตากลมเหลือบมองหน้าเข้มเปี่ยมด้วยความคาดหวังจึงโน้มศีรษะครอบปากลงบนนิ้วแกร่งแล้วดูดความหวานที่เปื้อนอยู่บนนิ้ว
เสียงครางทุ้มในลำคอของคนร่างโตทำให้เธอย่ามใจเริ่มใช้ลิ้นดุนปลายนิ้วเล็กน้อย มือแกร่งอุ่นร้อนอีกข้างกำเอวคอดของเธอจนแน่น
“ไม่ยากเลยคาร่า สิ่งที่ผมอยากได้ง่ายมาก ถ้าให้ผมแสดงละครเป็นแฟนเฉย ๆ คงไม่สมจริงเท่าไร อืมม ดูดแรง ๆ คนสวย”
มือเรียวของณิชคว้าข้อมือเขาไว้แล้วตั้งใจยิ่งกว่าเดิมพลางมองสีหน้าของอาเดรียโนไว้ตลอดเวลา
“บอกข้อแลกเปลี่ยนของคุณมาสิคะอาเดรียโน”
ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ปรือ เธอไม่อยากเชื่อว่าการดูดนิ้วผู้ชายทำให้เธอเร้าใจได้ขนาดนี้ ฟันเล็กขบลง เสียงครางทุ้มในลำคอดังขึ้น
“ผมอยากได้คุณคาร่า อยากได้จนเจ็บปวด ผู้หญิงที่นอนรอผมอยู่ในห้องไม่สามารถช่วยผมได้เลย”
ณิชชะงักไปค่อยปล่อยมือเอาลงและเปิดปากปล่อยนิ้วให้ร่วงหล่น
“คุณขอมากเกินไปอาเดรียโน”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ จากคุณ”
“ขนาดไหน?”
มือเขาเลื่อนขึ้นคลึงเคล้นหน้าอกอวบอิ่มจนเสื้อสีอ่อนเปื้อนน้ำหวานเป็นคราบ เขาบีบแน่นแรงขึ้นแล้วจึงเลื่อนมือลงด้านล่างจับเนินเนื้อผ่านกางเกงสีเข้ม
“ทำทุกอย่างยกเว้นสอดใส่”
เขากดมือลงเน้นจนสาวบนตักสะท้านจับข้อมือเขาไว้แน่นอย่างห้ามปราม ส่ายหน้าทั้ง ๆ ที่ดวงตาหรี่ปรืออารมณ์หวามไหว
“คุณจะได้ประสบการณ์ที่ดี และไอ้เยื่อบาง ๆ ข้างในก็ยังอยู่ พยักหน้ารับสิคาร่า”
“แค่นั้นนะ นานแค่ไหน อื้อ”
“ก็ตลอดเวลาที่เรายังอยู่ในดีล รับปากสิ”
หน้าคมเข้มเคลื่อนเข้าใกล้เธอจนเกือบชิดปาก จดจ้องปากบางเฉียบอย่างอดใจไม่อยู่ ส่งปลายลิ้นแตะชิม
“รับปากคาร่า”
“อือ ได้ ได้ ปล่อยได้แล้ว”