บทนำ
2682 Words
@ คฤหาสน์ตระกูล ศาตนันท์กาล
"นนท์ไปไหน...."เสียงเรียบเย็นเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางบรรยายกาศกดดันอันเงียบสงัดของห้องทำงานสไตย์ลาสสิคสีเข้ม ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหล่าคมคายผู้มีผมสีดำเงานัยน์ตาสีนิลเข้มดุดัน จับจ้องสายตาไปที่มือซ้ายลูกน้องคนสนิทของตนด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ น้ำเสียงที่ใช้ยังแฝงความดุดันของอำนาจที่มองไม่เห็นให้คนฟังได้เพียงนิ่งเงียบกับคำถาม
เมื่อเจ้าของคำถามที่พูดถึงก็คือมือขวาคนสนิทของเจ้าตัวที่หายหน้าไปได้หลายเดือนแล้วนั้นเอง
"...."
"กูถามไม่ได้ยินหรือไง?"
'พิภพ'เอ่ยเข้นถามคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เมื่อเจ้าตัวเอาแต่เงียบไม่ตอบคำถามของเขาสักที
".....เหมือนว่าเขากำลังเคลียร์งานที่นายสั่งไว้อยู่ ช่วงนี้คงยากที่เจ้าตัวจะปริ่กตัวออกมาเจอได้"
ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำตอบเล็กน้อย...
".....ฝากบอกมันด้วยว่า กูจะไป'มาเก๊า'อาทิตย์หน้า ให้มันมาค่อยตามประกบข้างกู"
"ครับนาย..."
"ส่วนมึงเมฆ ช่วงนี้ค่อยตามดูน้องกูหน่อย กิจการบ่อนคาสิโนที่มาเก๊ายอดดีเกินคาดเลยปีนี้ เดียวมันก็ต้องมีไอ้พวกลอบกัดเข้ามาสร้างเรื่องอีกแน่"
"นายจะให้ผมตามดูนายน้อยคนไหนครับ"ภูเมฆถามขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อนายของเขานั้นไม่ได้มีน้องชายแค่เพียงคนเดียวให้เขาได้ตามไปดูแลความปลอดภัย
"ไอ้สมุทรไม่ต้อง กูส่งไอ้ทิศไปให้มันในเรือแล้ว เดือนหน้านุ่นละมั้ง มันถึงจะขึ้นบก"
'สมุทร'หรือน้องชายคนรองของนายที่ตอนนี้ตามเรือสินค้าของตระกูลฝั่งพ่อไปลงสินค้าที่ท่าเรือ'สิงคโปร์'ได้เป็นอาทิตย์แล้ว อยู่กลางทะเลคงไม่ต้องกลัวอันตรายจากพวกไหน ที่ต้องกลัวคงมีแค่เพียงลมฟ้าอากาศ ที่ไม่สามารถคาดเดาได้เท่านั้น
"ส่วนไอ้พายแค่ส่งคนไปเพิ่มให้ก็พอแล้ว พวกมันคงไม่ถ่อไปไกลถึงภาคเหนือหรอก"
'พระพาย'น้องชายคนที่สองของนายที่ตอนนี้อยู่แม่ฮ่องสอน ดูแลกิจการไร่ชา กาแฟ และไม้ยืนต้น นับพันไร่บนดอยห่างไกลผู้คน ที่เป็นสมบัติตกทอดฝั่งแม่ที่เจ้าตัวอาสาคอยอยู่ดูแลต่อ เจ้าตัวรักสงบ จึงแทบไม่เคยได้เห็นหน้าเขาเลยมานานหลายปี
"คอยตามดูไอ้เพลิงพอ....กูให้นนท์ส่งคนไปเพิ่มให้มันแล้ว ส่วนมึงต้องตามไปดู คอยสอดส่องอยู่ข้างมันจนกว่ากูจะเรียกกลับแล้วกัน"
คนสุดท้ายพระเพลิงแฝดน้องของพระพาย ด้วยนิสัยที่ต่างจากแฝดพี่มาก ทำให้เขาเป็นคนรักสนุกชอบสังสรรค์ เปิดผับและทำธุรกิจสิ่งบันเทิงอีกหลายอย่างเล่น แต่มันกลับรุ่งจนขยายไปไกลหลายสาขา ทำให้เจ้าตัวได้ชื่อว่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย
และแน่นอนว่าศัตรูเยอะไม่แพ้นายเขาเลย.....
"...ครับ''
''มึงออกไปได้แล้ว...''
ภูเมฆโค้งรับคำสั่งและหันหลังจากไป เหลือไว้เพียงชายหนุ่มท่าทางเคร่งขรึมในชุดสูทสีเทานั่งสูบซิการ์ในมือ ปล่อยควันสีขาวออกกลางอากาศ สายตาจับจ้องมองไปยังรูปครอบครัวที่เหลือกันอยู่สี่พี่น้องด้วยสายตานิ่งเรียบ
Rrrrr...
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกความสนใจให้ได้เป็นอย่างดี เมื่อชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเป็นคนที่เขาใช้งานมันหนักจนไม่ได้เจอหน้ามันนานหลายเดือน
'อานนท์'
"....ว่า"น้ำเสียงคมเอ่ยรับสายเสียงทุ้ม ลดความเข้มของเสียงลงไปสามส่วนอย่างที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัว
"((.....ผมสั่งคนจัดการเรียบร้อยแล้วครับ))"เสียงนุ่มลึกอันคุ้นเคยตอบกลับมาหาเขา ทำให้ใบหน้าที่เคยเฉยชาและตึงเครียด ค่อๆ. อ่อนลง ก่อนจะมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าแทนที่ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"หึ.....ตายมั้ย?"น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามถึงคนที่เขาสั่งให้เจ้าตัวไปจัดการเก็บ ซึ่งตัวเขาเองก็จำไม่ได้แล้วว่าเป็นคนไหนด้วยซ้ำ เพียงเอ่ยถามไปตามบทสทนาเพื่อได้คุยต่อกับอีกฝ่ายเท่านั้น
"((ก่อนรถจะระเบิด เจ้าตัวกระโดดออกมาทัน แต่โดนสะเก็ดระเบิดกับแรงกระแทกตอนกระเด็นออกจากรถ อาการสาหัส))"คำตอบจากปลายสายไม่ได้สร้างความยินดีให้เขามากนัก แต่ก็ไม่ได้แย่ที่อีกฝ่ายโทรมารายงานผลให้ฟังด้วยตัวเอง
"นี่ถือว่ามึงทำงานพลาด?..." นาน ๆ จะได้ยินรายงานที่เจ้าตัวทำไม่สำเร็จ เขาจึงแกล้งเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเหมือนจะไม่พอใจ
"((ให้ผมไปยิงซ้ำที่โรงบาลดีมั้ยครับ...))"
"กวนตีนกูหรือไง......"
"((.......))"
"ไม่ต้อง.....ไม่ตายก็ช่างมัน ส่วนมึงไอ้เมฆบอกแล้วใช่มั้ยว่าอาทิตย์หน้ามึงมีงานอะไรต้องทำ"
"((ผมจะส่งคนไปแทนให้ครับ....))"เพียงคำตอบที่ได้รับกลับทำให้คนปลายสายต้องขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
"มึงส่งใครมาแต่ละคน....ไม่กลัวกูตายเลยหรือไง?"น้ำเสียงจากที่ดุดันกลับอ่อนลงอย่างหน่ายใจต้องเอ่ยถามปลายสายด้วยความสงสัย
"((ผมยังมีงานด่วนที่นายสั่งไว้ต้องรีบจัดการครับ เข้าใจกันด้วยครับ ถึงพวกมันจะเป็นเด็กใหม่แต่ผมฝึกมาเองกับมือ ไว้ใจได้ นายจะไม่เป็นอันตราย))"แต่เสียงตอบกลับที่เฉยเมยจากปลายสายไม่ได้เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ของเขาเลยแม้แต่น้อย
"หึ.....กูเชื่อ"
เอาเถอะ....
ใช่ว่ามันเคยส่งคนมาให้เขาใช้งานบ่อยที่ไหน นี่คงมีงานสำคัญบางอย่างที่เจ้าตัวต้องไปทำ เลยส่งคนมาติดตามแทนให้ช่วงคราวอีกตามเคย
"((งั้นผมวางสายก่อนนะครับ...))"
"อย่าพึ่ง....กูอยากรู้ว่ามึงจะว่างเมื่อไร"คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ ทุกวันนี้สั่งงานมันผ่านโทรศัพท์จนชิน รูปร่างคร่าตาไม่ได้เห็นกันมาเป็นเดือนๆ ยังจะมีหน้ามาบอกวางสายอะไรกับเขากัน นี้คิดจะโผล่มาให้เห็นหน้าเพียงงานสำคัญที่ต้องมาด้วยตัวเองเท่านั้นหรือยังไง
"((ก็ต่อเมื่อนายไม่สั่งงานผมเพิ่ม...))"
"กวนตีน..."
"((......))"
"กูอยากเจอ.."
"((ครับ?...))"
"ไม่มีอะไรแล้ว.....ไปทำงานมึงต่อเถอะ"
"((....))"
เขากดวางสายลงเมื่อปลายสายไร้เสียงตอบรับก่อนจะหลับตาสูบซิการ์ในมือเข้าไปเต็มปอดพร้อมปล่อยควันออกมาจากริมฝีปาก
"เข้ามาก็หัดเคาะประตูบ้าง..."
เขาเอ่ยพูดเสียงเข้ม หันไปมองคนมาใหม่ ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี รูปร่างสมส่วน ที่มีใบหน้าเรียวสวยคมคายและมีเค้าโครงใบหน้าที่เหมือนกับเขาอยู่ถึงสี่ส่วน นัยน์ตาสีนิลยืนยิ้มกริ่มมองเขาอยู่นานแต่ไร้ซึ่งเสียงเรียก คงเพื่อที่จะแอบฟังบทสนทนาเมื่อครู่ของเขากับใครอีกคน
"ก็ถ้าเคาะ....ผมก็ไม่ได้ฟังอะไรสนุก ๆ แบบเมื่อกี้สิ"มันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มกวนประสาทประจำตัวที่มาพร้อมสายตาที่ดูมีเลศนัยอยู่ตลอดเวลา
ใบหน้าแบบนี้เห็นแล้วขัดตาจริงๆ...
"เสือก....."
"ไม่เอาน่ะเฮีย....เสียชื่อจักรพรรดิแห่งวงการมาเฟียหมด"มันเดินตรงไปนั่งบนโซฟาพร้อมไขว่ห้างมองตรงมาทางเขาด้วยรอยยิ้ม นั้นทำให้รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายมาทำอะไร
"มึงต้องการอะไร...เพลิง"
"ร้อยวันพันปีจะโผล่มาให้เห็นที...ผมคิดถึงบ้างไม่ได้เหรอ เหมือนที่เฮียอยากเจอพี่นนท์ไง "
"ปากมากระวังจะไม่มีให้กินข้าว"
"น่ากลัวจัง"
"มีอะไรก็พูดมา...อย่ามัวมาเล่นลิ้น กูมีการมีงานต้องทำอีก"เพียงแค่จบประโยคนี้ เจ้าตัวก็กรอกตาทิ้งร่างลงโซฟาตรงข้ามเขาด้วยใบหน้าหงุดหงิดและไม่พอใจ
"ผมมาขอคนเพิ่มว่ะเฮีย ช่วงนี้เป็นเหี้ยไรกันไม่รู้พากันมารุมผมอย่างกับขี้ คนของผมเสียไปก็ตั้งเยอะ"เขาปราดสายตามองคนพูดบ่นพึมพำ ก่อนจะยิ้มขำออกมากับคำพูดนั้นของมัน
"คนของมึงหรือของกูกันแน่"อีกฝ่ายเบิกตากว้างทำเป็นตกใจเมื่อเขาเล่นเอ่ยจี้จุดกลับ
"จะโทษผมไม่ได้นะ รอบนี้พวกมันเล่นผมแรง ๆ กันทั้งนั้น"มันพูดพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน ก่อนจะหยิบเอาซิการ์ราคาแพงระยับบนโต๊ะมาจุดไฟ สูบแบบไม่ได้ขอเขาสักคำ เขามองภาพนั้นพร้อมส่ายหัวเอือมระอา มารยาทมันเสียมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจนเริ่มจะชินชากันไปแล้ว
"รอบนี้โดนอะไรมาบ้างละ..."เขาถามมันก่อนจะกวาดสายตามองมันทั่วร่างก็ไม่เห็นว่าจะเจอแม้แต่รอยขีดข่วนอะไร
"ล่าสุดกราดยิงเข้ามาในห้องทำงานผมที่สาขารังสิต เรียกว่าพังยับทั้งผับเลยดีกว่า ดีที่เล่นงานกันช่วงร้านปิด ไม่งั้นคงสยองขวัญคนทั้งกรุงเทพแน่"พระเพลิงเป่าควันออกจากริมฝีปากแผ่วเบา ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา อีกฝ่ายเล่นกันแรงขนาดนี้ ไม่คิดถึงตอนโดนเอาคืนบ้างหรอ? ถึงกล้าแหย่กันถึงถิ่นแบบนี้?
ชายหนุ่มขมวดคิ้วขึ้นเมื่อได้ฟังน้องชายเล่ามาแบบนั้น....
"แล้วที่ยืนคุยกับกูนี่คือผี?"
"เสียใจด้วย....ผมไม่ได้อยู่ในนั้น"พระพลิงหัวเราะออกมากับคำเอ่ยเย้าของพี่ชายตัวเอง เพราะชะลอกำหนดการทุกอย่างจากเดิมทำให้ตอนนั้นตัวเขาอยู่ในรถคันหรูของตัวเองที่จอดห่างจากผับที่เกิดเหตุไม่กี่กิโล ถือว่ารอดตายมาได้เพราะดวงล้วน ๆ และอาทิตย์นี้เขาคงใช้ดวงไปหมดแล้ว
"หึ เหลี่ยมเยอะแบบมึง...ไม่ต้องเอาคนเพิ่มหรอก"มันขมวดคิ้วมองมาเหมือนไม่พอใจกับประโยคคำพูดเมื่อกี้ของเขานัก
"ผมก็คนมั้ยเฮีย ตายเป็นนะ....นั้นก็ศัตรูฝ่ายเฮียทั้งนั้น"
"ไม่มีฝ่ายมึงเลยว่างั้น?.."พระเพลิงชะงักไปเล็กน้อยกับคำพูดนั้นของเขา มันยิ้มพร้อมพยักหน้ารับเบา ๆ
"ก็มีบ้าง...."คำว่าก็มีบ้างของมันเชื่อถือได้ที่ไหนกัน นี่คงจะไปลงทุนทับถิ่นใครมาอีกละสิ ถึงได้โดนกราดยิงขนาดนั้น แต่ดูเจ้าตัวจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเท่าไร ถึงยังมีหน้ามายิ้มให้เขาอยู่แบบนี้ นี้คงกะจะมาตะล่อมเอาคนเพิ่มจากเขาเหมือนเคย
"กูสั่งให้พี่มึงส่งคนไปเพิ่มให้มึงแล้ว และส่งไอ้เมฆไปดูมึงด้วย พอใจมึงมั้ย?"มันพยักหน้ารับอีกครั้ง ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าของมันจะกว้างขึ้นแทบฉีกถึงหู แต่ประโยคต่อมาของมันทำเขาหน้ากระตุกขึ้นมาทันควัน
"ผมขอพี่นนท์แทนได้มั้ย"
"มึงจะฆ่ากูทางอ้อม?"
"อะไรจะขนาดนั้น..."มันพูดขึ้นพร้อมหัวเราะออกมาอย่างขบขำ
"เอามันไปก็เหมือนตัดมือตัดตีนกูไปนั่นแหละเพลิง"
"ผมละสงสารพี่นนท์จริง ๆ..."
"ยังมีหน้ามาพูดนะ...แอบใช้งานคนของกู อย่าคิดว่ากูไม่รู้"
"หือ~"มันทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย...ก่อนจะยกรอยยิ้มประจำตัวออกมาอีกครั้ง
"ก็พี่นนท์เป็นคนของ 'ศาตนันท์กาล' ไม่ใช่คนของเฮียคนเดียวซะหน่อย เฮียนั่นแหละยืดไปใช้งานคนเดียว"
"พูดเหมือนมันเป็นสิ่งของเลยนะมึง" เขาปราดตาเตือนน้องตัวเอง ให้พอรู้ว่าคำพูดบางอย่างที่ไม่ควรพูดก็ให้เก็บปากไว้กินข้าวบ้างก็ได้
เพลิงยักไหล่รับแรงสายตาที่เขาส่งไปแบบไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะมองกลับด้วยใบหน้ายิ้มปริ่ม
"แล้ว ช่วงนี้เฮียสั่งงานฆ่าบ่อยเหรอ..."เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองน้องตัวเองอย่าระแวง เมื่ออยู่ ๆ ก็มาสนใจงานของเขาขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ไม่.....กูมีศัตรูเยอะ สั่งเก็บแค่ตัวสำคัญเท่านั้นแหละ" เขาตอบกลับมันด้วยแววตาสงสัย
"ทำไม...มีอะไรที่กูยังไม่รู้งั้นเหรอ"
"ก็ไม่...."มันตอบเขาหน้ายิ้มๆ
"ผมอิจฉาเฮียอยากได้แบบพี่นนท์มาช่วยงานทางผมบ้าง ท่าผมไปขอพี่นนท์เอง เจ้าตัวคงปฏิเสธผมไม่ลง"
"กูส่งไอ้เมฆไปให้แล้ว...."
"เมฆ?.. มือซ้ายเฮียที่ชอบทำหน้าเหม็นเบื่อเฮียอะนะ เก่งเท่าพี่นนท์ผมปะละ"
"อย่าดูถูกละ....นั้นมือซ้ายกู"
"......ก็ไม่ได้ดูถูก แต่เฮียเอาไว้ใช้งานเองไม่ดีกว่าหรือไง"ได้ชื่อว่ามือซ้าย ก็คงจะมีดีอยู่ที่มันสมอง แต่ถ้ามาอยู่กับเขาจะมีประโยชน์อะไรได้ นอกจากพากัน ฝ่ากระสุนไปวัน ๆ แต่จากที่ได้สังเกตเจ้าตัวมา รูปร่างหน้าตาถือว่าสมบูรณ์แบบ พอเป็นไม้กันหมาให้ได้บ้างไม่มากก็น้อยแหละ
"ถ้ามึงหมดธุระแล้วก็ออกไป...กูมีงานมีการต้องทำ"
"ครับ ๆ...ว่างก็มาหากันบ้างนะเฮีย" พระเพลิงแหงนหน้ามองพี่ชายตัวเองด้วยรอยยิ้มกริ่ม ก่อนจะลุกออกจากโซฟาช้าๆ แล้วหันมาสบตาพูดกับเขาให้ได้ยินแผ่วเบา
"เผื่อได้เปิดหูเปิดตา.."
'กูอยากเจอ'
คำ ๆ หนึ่งติดค้างคาใจของเขา แล้วยังคงหาคำตอบนั้นไม่ได้ ถ้าจะให้เดาก็คงมีงานอะไรอยากจะสั่งเพิ่มและสำคัญมากขนาดที่บอกผ่านทางโทรศัพท์ไม่ได้ แต่อะไรบางอย่างในหัวบอกกับเขาว่าไม่ใช่แบบนั้น
"(หัวหน้า ได้เวลาแล้วครับ)"
".....กำลังไป"
เขาตอบกลับผ่านหูฟังรักษาความปลอดภัย ตอนนี้เขาอยู่ในภารกิจสำคัญบางอย่าง เพื่อนร่วมภารกิจครั้งนี้ได้เตรียมพร้อมทุกอย่างไว้ให้แล้ว เขามีหน้าที่เพียงเดินขึ้นบันไดมาชั้นบนสุดของตึกเท่านั้น
ลมเย็น ๆ พัดกระทบเข้าใบหน้าของเขา ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดเข้าปอด ปลดปล่อยควันกระจายกลางอากาศ
ฝืบๆๆๆๆ
เขาเงยหน้ามองขึ้นบนฟ้า
เมื่อมีเฮลิคอปเตอร์ขนาดเล็กบินข้ามหัวไป ส่งเสียงกังวานสร้างความน่ารำคาญไม่น้อย เขาปล่อยควันออกจากริมฝีปากสวยอีกครั้งอย่างช้า ๆ ก่อนจะดับบุหรี่ในมือ ทิ้งมันลงชั้นล่างของตึกกว่าร้อยชั้น เพื่อทำลายร่องรอยที่จะเหลือต่อจากนี้
"(เป้าหมายเสื้อขาว....พิกัดอยู่ทางทิศเหนือ 90 องศา ตึก 'Heaven welcomes' ชั้นดาดฟ้า จะลงจากเครื่องในอีก 5 นาที เตรียมตัว)"
เขาทิ้งตัวลงนอนแนบไปกับพื้นที่เย็นเฉียบ มือทั้งสองข้างประคองอาวุธอันตรายที่มีความยาวกว่าหนึ่งเมตร ตาข้างหนึ่งเล็งเข้าไปในเลนส์กล้องที่สามารถซูมได้ไกลข้ามไปหลายตึก สายตาเล็งไปที่ตึก ๆ หนึ่งที่อยู่ห่างจากตึกที่เขาอยู่ไปประมาณ 5 ตึก
เป็นตึกที่มีเฮลิคอปเตอร์ลำที่บินผ่านหัวเขาไปเมื่อกี้ลงจอด เห็นชายชุดสูทสีขาวเดินลงมาท่ามกลางบอดี้การ์ดหลายสิบคน
มีไปก็เท่านั้น...
".....เล็งเป้า"
ปัง!!!!
ลูกกระสุนปักลงกลางศีรษะของเป้าหมาย ฝูงชนแตกตื่นเหมือนมดแตกรัง เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขา และมันเป็นภาพที่เจอบ่อยจนชินชาไปเสียแล้ว
"(ภารกิจสำเร็จ...)"
สิ้นเสียงประกาศทางสายข้างหูซ้าย เขาหลับตาลงทั้งสองข้าง พร้อมพูดตอบกลับไปแผ่วเบา...
".....จบงาน"
- Writer
