2.เมินเฉย
1385 Words
ลีน่ามองใบหน้าที่ขนาดเธอคือผู้หญิงยังอดหลงไปกับรอยยิ้มละมุนละไมนั้นไม่ได้เลย
คุณหนูแคลร์งดงามเหมือนท่านดัชเชสเลย ราวกับถอดแบบกันมา
“ข้าไม่รู้ว่าข้าสามารถซื้อขนมปังพวกนี้ได้หรือไม่?”
ลีน่าหัวเราะเบาๆ
“คุณหนูจะเหมาขนมปังเหล่านั้นทั้งร้านก็ยังได้เลยค่ะ”
แคลร์มองลีน่าด้วยความตกใจ
“อ่า..ข้าไม่ได้กินมากขนาดนั้น อีกทั้งเงินที่ข้าเตรียมมาก็มีไม่เยอะ เจ้าอยากทานด้วยกันไหม ข้าจะซื้อมาให้..”
ลีน่ายื่นมือไปจับมือของคุณหนูแคลร์เอาไว้
“ข้าคือสาวใช้ที่มาทำหน้าที่ดูแลคุณหนูค่ะ เพราะฉะนั้นคุณหนูต้องการอะไรแค่สั่งข้ามาก็พอ”
แคลร์รู้สึกเกรงใจลีน่าอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งเธอมาอยู่ที่นี่แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่อยากจะรบกวนผู้อื่นมากไป
“แต่ว่า..”
“ขนมปังใช่ไหมคะ เช่นนั้นคุณหนูรอข้าอยู่ที่นี่สักครู่นะคะ”
แคลร์กำลังจะห้ามลีน่า แต่ทว่าสาวใช้ผู้นั้นก็รีบเร่งเดินทางไปต่อแถวรอซื้อขนมปังหน้าตาน่าอร่อยพวกนั้นโดยไม่รอให้เธอได้ห้ามปราม
แคลร์นั่งลงที่ม้านั่งตัวยาว เธอผูกริบบิ้นหมวกบอนเน็ตใต้คางให้แน่นขึ้นก่อนจะปรายตามองออกไปยังถนนหนทางที่รถม้าเคลื่อนตัวผ่านไปมา
ที่นี่..สวยงามมากจริงๆ
“..ข้าหวังว่าคราวหน้าเจ้าจะไม่ไปหาข้าที่วิหารอีก แมดเดนเจ้าทำให้ข้าต้องสูญเสียนักบุญหญิงไปสามคนในระยะเวลาสองเดือน”
แมดเดนหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเสยผมสีแดงที่แสนเจิดจรัส
“ท่านพี่ ข้าน่ะไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรแบบนั้น แต่เหล่านักบุญหญิงพวกนั้นมาหาข้าเอง พวกนางละซึ่งกิเลสไม่ได้ด้วยซ้ำ การที่พวกนางไม่ได้เป็นนักบุญหญิงต่อไปนับว่าสมควรแล้ว”
โคด้าปรายตามองหน้าของซาเรน่าเพื่อขอให้พี่สาวของเขาช่วย
“อ่า โคลล์..เรื่องของข้า ข้ายังเอาตัวไม่รอดเลยเพราะอย่างนั้นเจ้าไปฟ้องท่านแม่เอาเองเถอะ”
ซันนี่รีบปฏิเสธก่อนที่จะยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ อย่างใช้ความคิด
“ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ หากว่าพี่ไปฟ้องท่านแม่ ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อรองเหมือนกันว่าพี่แอบใช้พลังเวทย์ในการเดินทางข้ามเวลา..”
โคด้ากำมือแน่น
“ข้าน่าจะเดินทางข้ามเวลาแล้วไปจัดการเจ้าในตอนที่เจ้าพึ่งเกิด”
แมดเดนยักไหล่
“แค่นักบุญหญิงสองสามคน มาทำให้เราสองคนพี่น้องทะเลาะกัน มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะครับ”
“หยุดรถ!!”
โคด้าคิดว่าเขาหมดความอดทนกับน้องชายผู้ขยันสร้างเรื่องคนนี้เต็มที และเมื่อโคด้าบอกให้หยุดรถเซเรน่าเองก็ถอนหายใจเบาๆ
“ลงไปซะแมด! เจ้าควรใช้เวลาในการเดินบนถนนคิดทบทวนความผิดของตัวเอง จิตใจของผู้คนไม่ใช่ของเล่น เพราะอย่างนั้นระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ สตรีพวกนั้นจะเล่นงานเจ้ากลับสักวัน”
แมดเดนยักไหล่ก่อนที่เขาจะเดินลงจากรถม้า
“หากสตรีพวกนั้นจะเล่นงานข้ากลับ ก็ภาวนาให้พวกนางเล่นงานข้ากลับในยามที่ข้าอยู่บนเตียงก็แล้วกัน”
เซเรน่านิ่วหน้าในขณะที่โคด้ารีบปิดประตูรถม้า
“ให้ตายเถอะ!! ปัญหาของข้าก็มากพอแล้ว ทำไมเจ้านี่ยังชอบจะสร้างปัญหาเพิ่มให้อีก”
โคด้ามองหน้าพี่สาวของเขาด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง
“พี่เองก็ควรจะแต่งงานอย่างที่แม่บอกได้แล้ว ด้วยอายุของพี่มันเลยช่วงวัยที่เหมาะสมในการแต่งงานไปแล้วด้วยซ้ำ”
เซเรน่ากัดฟันแน่น
“หากไม่อยากลงไปเดินบนถนนเหมือนกับแมด เจ้าไม่ควรพูดถึงเรื่องการแต่งงานของข้านะโคลล์”
โคลล์หัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
แมดเดนเดินเข้ามาในเมือง เขาพึ่งออกมาจากพระราชวัง พร้อมกับพี่ๆ ทั้งสอง องค์จักรพรรดิเรียกตัวของเหล่าขุนนางเพื่อมาประชุมหารือเรื่องวันราชาภิเษกขององค์รัชทายาท เขาเข้ารับตำแหน่งอาร์ชดยุคเมื่อสองปีก่อนในตอนที่เขาอายุสิบเก้าปี ท่านพ่อมาไคล์ได้ดำเนินเรื่องเพื่อส่งคืนยศในกับตระกูลโรแกน เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมีเขาเพียงคนเดียวที่ได้ใช้ชื่อตระกูลของท่านแม่ ทั้งๆ ที่พี่คนอื่นใช้ชื่อตระกูลของท่านพ่อ
เขาไม่ได้เป็นดยุคแห่งทารอน แต่กลับเป็นอาร์ชดยุคแห่งโรแกนแทน
แมดเดนปรายตามองร้านขนมปังที่ท่านแม่ชอบ ซึ่งในเวลานี้มีผู้คนมากมายที่กำลังต่อแถวซื้อจนหากเขาไปเข้าแถวอาจจะต้องยืนรอเป็นชั่วโมงเลยก็ได้
แมดเดนถอนหายใจเบาๆ เอาไว้ค่อยใช้สาวใช้ที่คฤหาสน์มาซื้อก็แล้วกัน เขาเดินผ่านร้านขนมปังและสิ่งที่สะดุดสายตาของแมดเดนในยามนี้คือสตรีผู้หนึ่ง
นางกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่ง สายตาของนางมองทอดออกไปยังถนนหนทาง จ้องมองรถม้าคันแล้วคันเล่าที่เคลื่อนผ่าน ใบหน้าหวานแย้มยิ้มสว่างเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวัน
มุมปากของแมดเดนกดลึกเป็นรอยยิ้มร้าย เขาเดินเข้าไปหาสตรีผู้นั้นก่อนจะนั่งลงยังม้านั่งอีกฝั่ง
เมื่อมีบุรุษแปลกหน้ามานั่งที่ม้านั่งตัวเดียวกัน แคลร์ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง ดวงตาของเธอเบิกกว้างเล็กน้อยและเมื่อแมดเดนเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของสตรีผู้นั้นเขาก็ค่อยๆ หันหน้ามาเพื่อสบตาของเธอ
เธอสวมหมวกคาบอนเน็ตสีเดียวกันกับชุด ใบหน้าหวานนั่นถูกใจเขาอย่างน่าประหลาดและดูจากอาการประหม่าขนาดนี้เธอจะต้องตกหลุมรักเขาอย่างแน่นอน
ใบหน้านี้ทำให้มาไคล์มั่นใจว่าเขาน่ะ..หล่อเหลาที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้และไม่มีสตรีใดที่สบตาเขาแล้วไม่หวั่นไหว ดูท่าว่าคืนนี้เขาจะได้สตรีผู้นี้ไปนอนกอดคลายหนาวซะแล้ว
“ข้านั่งด้วยได้ใช่ไหมครับเลดี้”
แคลร์รู้สึกว่าใบหน้าของชายผู้นี้งดงาม..ใช่แล้วเขางดงามในแบบที่เธอไม่เคยพบเจอบุรุษใดที่งดงามมากขนาดนี้มาก่อน และผมสีแดงนั่นยิ่งทำให้เขาโดดเด่นแบบที่สุด
“ได้เลยค่ะท่านชาย ข้ากำลังจะลุกขึ้นพอดีเลย”
แคลร์ก้มหน้าลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไป แมดเดนเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ใช่คนที่อ่อนประสบการณ์เรื่องสตรี เห็นว่ามีใบหน้าที่ไร้เดียงสาแต่การกระทำของสตรีผู้นี้ช่างร้ายกาจและแพรวพราว นางคงกำลังพยายามดึงความสนใจเขาด้วยการลุกหนีไป..
“อ่า ไม่เป็นไรหรอกครับ ข้ามานั่งทีหลังเลดี้ด้วยซ้ำหากจะมีใครที่ต้องลุกไป เป็นข้าน่าจะดีกว่า”
เจอตอกกลับแบบนี้แน่นอนว่าพอเขาทำท่าจะเดินไปนางจะต้องรั้งเขาเอาไว้เป็นแน่
แคลร์กะพริบตามองชายผู้นั้นเดินจากไป เธอไม่รู้ธรรมเนียมของที่นี่มากนัก แต่ชายหญิงที่ยังไม่แต่งงานไม่ควรใกล้ชิดกันเกินไป การที่เขาเลือกจะเดินจากไปเช่นนี้ดีแล้ว..
“คุณหนูคะ..ข้ามาแล้ว”
ลีน่ากลับมาพร้อมกับกล่องขนมปังในมือ
“เราเดินไปดูเครื่องประดับทางด้านนั้นกันเถอะค่ะ”
แคลร์พยักหน้าก่อนจะเดินตามลีน่าไป ส่วนแมดเดนเขาหันหลังเดินอย่างช้าๆ เพื่อรอคอยให้แคลร์เรียกเขา ทว่าเขาเดินมาไกลพอสมควรก็ไม่ได้ยินเสียงเรียกอะไรเลย
แมดเดนจึงหันหลังกลับไปยังม้านั่งตัวนั้นปรากฏว่าเขา..ไม่พบเจอสตรีหน้าหวานผู้นั้นเลย
- Writer
