Howling Hearts (Alphas of Nirvana Series Book 1)

ONE Risha Lucky. A lot of people consider me as the luckiest woman in Nirvana, the land where things seem to be pretty normal for our kind. The place where danger and comfort seem parallel with each other. Isang bagay na hindi normal na gugustuhin ng isang ordinaryong tayo. The Sangster family is one of the strongest family in Zenios pack. Ang aking ama ay kinikilala bilang isa sa pinakamagiting na Delta ng Zenios habang ang aking ina ay ang kanang kamay ng dating Luna at ngayo'y butihing ina ng bagong Alpha. Hindi ko alam kung sapat na ba iyong dahilan upang tawagin ko ang sarili kong maswerte. Kung tutuusin, marami ring pagkakataong nasusubukan ko iyong sinasabi ng mga taong swerte ko. Tuwing bumababa kami sa kabayanan ng mga normal ng palihim, ako lang yata ang hindi nati-tyempuhan ng hunters. Ang mga kaibigan ko'y may mga karanasan na sa kanilang mga kamay at ako lang ang bukod tanging palaging nakakauwi ng walang ni maliit na galos sa katawan. I am indeed lucky, I guess dahil sa tindi ng katigasan ng aking ulo, narito pa rin ako at buong-buo. But I hope fate would be nicer to me today. Kailangan kong tanggapin lahat ng swerteng kayang ibigay ng langit para sa araw na ito. I can't mess this up. I need an extra ounce of luck for the ceremony. I cannot lose today. I cannot lose him. Huminga ako ng malalim at inayos ang pagkakapusod ng aking may kahabaang abong buhok. Masyadong mataas ang pagkakatali nito dahilan upang lumantad ang tattoo ng aming pack na nasa aking batok. Hinaplos ko ang aking puting kabayo habang mariing magkalapat ang aking mga labi. Damang-dama ko na ang malakas na t***k ng aking puso dala ng kaba dahil sa magaganap na seremonya. Umihip ang hangin at bahagyang nakadama ng ginhawa ang aking katawan. Nagpatuloy ako sa paghaplos sa kabayo kong si Lufi habang pinagmamasdan ang mgs Deltang isa-isa nang pumipwesto sa paligid ng uupuan ng Alpha at ng kanyang pamilya. I heard another horse's footsteps. Nang lingunin ko ang pinanggagalingan nito ay gunuhit ang isang ngisi sa aking mga labi. Klary gave me a grin before she hooed her horse. Bumaba siya mula rito saka ako nilapitan, hindi pa rin nawawala ang ngisi sa kanyang labi habang pinapasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Her eyes scanned me twice. Mayamaya'y namirmi ang mga mata niya sa aking dibdib. Ngumuso siya at umiling-iling na tila hindi ikinakatuwa ang nakikita. "Risha, paano ka mananalo kung hindi mo ipapakita kahit kaunti niyan?" Tanong niyang may halong kakaibang kahulugan. Pinanlakihan ko siya ng mga mata saka ako luminga-linga. "Umayos ka nga mamaya may makarinig sayo." Mahina siyang natawa bago tiniklop ang kanyang mga braso sa tapat ng hindi naman kalakihang dibdib...na palagi niyang pinipilit na malaki. "We both know who the lucky contender today." Aniya habang nilalaro ang dulo ng kanyang buhok. I let out a sigh before glancing at the stage. Mayamaya lamang ay aakyat na siya roon upang simulan ang paligsahan. Bumagsak ang aking mga balikat at gumuhit ang pangamba sa aking mukha. "Luhence is an Alpha. Kung sinomang mananalo ngayong araw lang ang maaaring maging Luna niya. Kahit pa sabihing may namamagitan sa amin, sa batas ng Nirvana, ang pinakamalakas lang na babaeng lycan ang may karapatang tumabi sa Alpha..." "That's the thing, Risha. You are the strongest here." She exclaimed. Hindi ako nakakibo. Ako nga ba? Parang gusto kong pagdudahan ang kakayahan ko sa mga oras na ito. Eversince I can remember, I've been exhausting myself to be the strongest woman in Zenios. Hindi dahil nais kong maging Luna kun'di dahil gusto kong maging malakas. Gusto kong maging tagatanggol ng aking pack. I was raised by my folks as a warrior. Ngunit noong araw na madama ko ang koneksyon ko kay Luhence, alam kong hindi na lamang pagiging mandirigma ang nais ko. Luhence and I are mates, but if you are not strong enough to be a Luna, you can never be with an Alpha regardless of the bond you have. Sa batas ng Nirvana, ang pinakamalakas lamang na babae sa pack ang maaaring pakasalan ng Alpha. Hindi maaaring pairalin ang damdamin kapag tungkulin sa pack na ang pinag-uusapan. Luhence was raised by a powerful Luna. Sigurado akong hindi niya rin isasangkalan ang kanilang apelyido para lamang sa akin. I have to prove my worth. I need to be strong enough to deserve to sit beside him and rule Zenios. Iyon dapat ang mangyari. The howls started signalling the start of the ceremony. Dumoble lamang ang bilis ng t***k ng aking puso dahil doon kaya naman nang tapikin ni Klary ang aking balikat ay muli akong marahas na napabuntong-hininga. "Kaya mo 'to, Risha. Alalahanin mo kung nakanino ba talaga ang puso ng lalakeng uupo sa trono sa harap." Paalala niyang may halong pag-aalala. Lumingon ako sa kanya at binigyan siya ng pilit na ngiti. Sana nga kayanin ko talaga. Baka mamatay ako sa sakit sa oras na hindi ako ang mapangasawa ni Luhence. I breathed deeply before I took my steps towards the arena. The other three girls are already lining up in front of the stage, waiting patiently for Luhence to sit on his throne. Pumwesto ako sa pinakadulo at humarap sa stage. Sa tabi ng Luna ay ang aking ina na bakas ang pag-aalala sa mukha. I gave her a smile before speaking in my mind. I got this, Mom. Mom nodded her head. If only your Dad is still with us, I'm sure he'll be proud of you. Ngumiti na lamang ako sa aking ina. Hangga't maaari ay ayaw ko munang isipin iyon. My Dad is one of my weakness. Mula nang mawala siya dahil sa isang labanan, pakiramdam ko malaking parte ng pagkatao ko ang nawala. Muling umalingawngaw ang mga alulong senyales na paakyat na ang Alpha sa stage. Umihip ang hangin at humalimuyak ang amoy ni Luhence dahilan para magkulay ginto ang aking mga mata. I gazed at the man with dark hair, deep-set brown eyes, and well-defined jaws who happened to be my other half...na ngayon ay kailangan ko pang ipaglaban ng p*****n bago ko tuluyang maangkin. He looks really good in his red polo and faded jeans. Nang maupo siya sa tabi ng kanyang ina ay isa-isa niyang pinasadahan ng tingin ang mga naglakas-loob sumubok hanggang sa mamirmi ang mga mata niya sa akin. Our eyes locked and I suddenly felt everything stopped. Ang atensyon ko ay nasa kanya na lamang na tila ba kami lamang ang tao sa lugar na ito. You got this, Risha. He whispered in my mind. I gave him a weak smile. I will, para sayo... He nodded his head before raising his hand in the air senyales na sisimulan na ang labanan ngunit bago pa man niya maibaba ang kanyang mga kamay ay nadinig na namin ang halinghing ng napakaraming kabayo. Malayo pa sila ngunit dama na naming hindi sila kabilang sa aming grupo. Marahas na tumayo si Luhence, ang kanyang mga mata ay matingkad na ginto na. "Hunters..." He muttered. Nagtinginan ang lahat. Ang Luna ay mabilis na hinawakan ang balikat ng kanyang anak. "Son, hindi pa nakakabalik ang kalahati ng pangkat mula sa isa pang labanan." May pag-aalalang tinignan ni Luhence ang kanyang ina saka ito hinawakan sa magkabilang braso. "You have to get out of here, Mom. Masyado silang marami." Bumaling si Luhence sa aking direksyon. Nakaigting ang kanyang panga at halo-halo na ang kanyang mga emosyong pilit itinatago. "Risha, dalhin mo sa ligtas na lugar si Mama." Utos niya. Mabilis na umiling ang Luna. "Hindi ako naging Luna ng iyong ama para lang tumakbo kapag may mga labanan." Luhence let out a sigh. "Iba na ngayon, Ma. Matagal ka nang hindi sumasabak sa labanan. Hindi ako mapapakali kung makikita ko kayo ni Risha na nakikipagpatayan. Please, Ma. Sumama ka kay Risha." Matagal na hindi nakakibo ang Luna. Palapit na ng palapit ang hukbo ng hunters at nakahanda na sa depensa ang mga mandirigma ng aming grupo ngunit nanatili akong nakatitig sa dalawa. Binalingan ako ni Luna ng puno ng pag-aalala. Namumuo na ang luha sa kanyang mga mata ngunit alam niyang hindi niya matatanggihan ang anak. Hinawakan ng aking ina ang braso ni Luna. "Kami na ang bahala sa kanya, Alpha. Halika na, Eva. Mas magiging madaling makipaglaban para sa anak mo kung wala silang makikitang kahinaan niya rito." Malungkot na tinitigan ng Luna ang kanyang anak. Mahigpit niya itong niyapos at binilinang mag-ingat bago siya bumaling sa aking ina. Tumakbo ako palapit sa kanila. Inalalayan ko si Mama at ang Luna pababa ng stage ngunit bago kami humakbang ay isang pares ng kamay ang biglang humablot sa akin. Luhence's arms wrapped around me. Ikinulong niya ako sa kanyang mga bisig habang mariing hinahalikan ang tuktok ng aking ulo. Bigla akong nakadama ng kakaibang takot dahil sa ginawa niya. He's always been this sweet but there's something about his hug that scared me. "Risha, mag-ingat kayo..." He whispered. Tumango ako at inangat ang aking ulo upang tignan siya. Wala akong ibang mabasa kung hindi lungkot at pag-aalala sa kanyang mga mata. "Idadala ko sila sa ligtas na lugar saka ako babalik dito. Lalaban ako sa tabi mo. Babali--" "No." He cut me off before cupping my face. He rested his forehead on mine before letting out a heavy sigh. "Please, don't..." "Per--" He shut me up by giving my lips a kiss. My knees gone weak and I felt a sting feeling in my chest. Natatakot ako... Nang maputol ang halik ay mahigpit niya akong niyakap saka niya dinampian ng halik ang tuktok ng aking ulo bago niya ako tuluyang pinakawalan. "Go. Now..." Puno ng lungkot ang kanyang mga mata. "Please..." Halos mamaos ang kanyang boses. Nanginig ang aking ibabang labi ngunit pinilit kong lakasan ang aking loob. Tinango ko ang aking ulo saka ko binalingan ang aking ina. Kasama ang kaibigan kong si Klary, tumakbo kami sa kanlurang bahagi ng kakahuyan. Hindi man alam ang direksyong dapat tahakin, nagpatuloy kami sa pagtakbo palayo sa kaguluhan. Tuluyang pumatak ang aking mga luha nang marinig ko ang sunod-sunod na palahaw at tunog ng baril. Nakakapangilabot ang musika ng karahasang hindi ko maiwasang mapakinggan habang papalayo sa aming bayan. Lucky... Is this still luck? Am I still lucky when the man I love is out there, fighting for our pack? I don't know. Hindi ko maatim na naririto ako sa ligtas na lugar habang ang lalakeng mahal ko ay nasa gitna ng madugong labanan. Hinilamos ko ang aking palad sa aking mukha saka ako tumayo. Ang aking ina, si Luna, at si Klary ay tumingin sa aking tila alam na ang tumatakbo sa isip ko. "Kailangan kong bumalik." Mariin kong sabi. "Pero Risha--" "I have to, Mom. Kailangan ako ni Luhence. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring masama sa kanya." Putol ko sa sinasabi ng aking ina. Nagpakawala ako ng marahas na buntong hininga saka ako lumuhod sa harap niya at binigyan siya ng pagod na ngiti. "Ma, Dad prepared me for battles. I need to be a warrior this time..." Pumatak ang luha ng aking ina. Hinaplos niya ang aking pisngi saka niya mahinang tinango ang kanyang ulo. "Parang awa mo na, mag-iingat ka..." Tinango ko ang aking ulo saka ko siya niyapos ng mahigpit. Nang tumayo ako ay nilapitan ko si Klary. "Ikaw na ang bahala sa kanila. May tiwala ako sayo." Bilin ko. Hindi na rin niya napigilan ang pagyakap. Niyakap ko siya pabalik at paulit-ulit na sinabing kailangan niyang tatagan ang loob niya. Nang tuluyan akong makapagpaalam sa kanila ay mabilis akong tumakbo pabalik ng Zenios. Napakabilis ng t***k ng aking puso at kahit na malayo na kami, dama ko pa rin ang tensyon sa aming bayan. Pagdating ko roon ay mabilis kong inatake ang mga nakikita kong hunter. Umunday ang aking mga kamay at bumaon ang aking mga kuko da kanilang mga dibdib. Tatlo. Apat. Lima. Hanggang sa hindi ko na mabilang ang mga napatay ko ngunit tila hindi sila nauubos. My eyes scanned the bloody scene. Habang tumatagal na hindi ko nakikita ni anino ni Luhence, lalo lamang lumalakas ang kabog sa aking dibdib. Isang hunter ang umatake sa akin ngunit mabilis ko siyang napatumba sa lupa. Tumakbo ako palapit sa kanya ngunit mabilis niyang nabunot ang kanyang baril at pinaputukan ako sa aking tiyan. Umalingawngaw ang isang alulong. Nakakakilabot. Tila puno ito ng galit. Kahit bigla akong nanghina, inatake ko pa rin ang hunter at pinatay. Nang matapos kong madukot ko ang kanyang puso ay lalo kong nadama ang panghihina. Hinawakan ko ang aking tama. I am not healing...the bullets are not ordinary... Nanlalata akong kumapit sa isang poste. Nagsisimula nang manlabo ang aking mga mata at ang kirot ng sugat ay unti-unting nananaig. Mayamaya'y isang halinghing ang narinig ko. Nang lingunin ko ang pinanggalingan nito'y natanaw ko ang kabayo kong si Lufi na tumatakbo papunta sa akin. Dala ng matinding kirot na nadarama, pilit akong sumampa sa kanyang likod. Nabahiran na ng aking dugo ang kanyang maputing balahibo. Tila may sariling isip itong tumakbo sa kakahuyan matapos kong makasampa. Nanlalabo na ang aking paninging tila anumang oras ay mawawalan na ako ng malay ngunit pilit long nilakasan ang aking loob. Hindi ko na namamalayan ang daang tinatahak ni Lufi. Nanlalata na ang aking katawan at nang tuluyan akong nanghina, nawala na ng tuluyan ang aking balanse. Nabitiwan ko ang tali at bumagsak ako sa mga tuyong dahon, iniinda ang matinding sakit ng tama ng baril. Tumihaya ako at pinagmasdan ang buwang nagtatago sa likod ng mga ulap. Lumalalim na ang aking paghinga dala ng kirot na nadarama at sa mga oras na ito, tila wala na akong lakas para pigilan ang pagpatak ng aking mga luha. Lucky... Did I, did I ran out of luck already? Hindi ko alam... Sumara ang aking mga mata, tila anumang oras ay malalagutan na ako ng hininga dahil sa epekto ng tama ng baril ngunit bago pa man ako tangayin ng kakaibang kapayapaan, ilang yapak sa mga tuyong dahon ang aking nadinig. Pilit kong iminulat ang mga mata ko at nang tuluyan itong bumukas, isang pares ng gintong mga mata ang bumati sa akin. His burning golden yellow eyes gazed at me dangerously. The smirk on his lips and the sharpness of his locked jaw suddenly sent chills down my spine. "Tsk tsk tsk..." He uttered before c*****g a brow at me. His fingertips trailed on my cheeks. I gulped when I saw his smirk widen dangerously. "An injured pup, ey?" He murmured sweetly... It was too sweet that I felt unease with it. Isang salita. Isang salita lamang ang maaaring ikabit sa taong ito. Nanghihina man ako, hindi ako maaaring magkamali kung sino siya. He scooped me from the ground and held me gently in his arms like a baby that needs to be carried with caution. "Bi-bitawan... Bitawan mo k-ko..." nanghihina kong pakiusap. Bumaba sa akin ang kanyang tingin. Gumuhit ang isang nakakakilabot na ngisi sa kanyang gwapong mukha bago siya nagsalita. "The moment you stepped inside my teritory, you officially became my property... You do not command your Alpha, pup... Especially if it's me... Remember that." Malumanay ngunit puno ng awtoridad niyang sabi. Gumapang ang takot sa aking katawan dahil sa narinig. Hindi maaari. Swerte? Ito ba ang swerte? No. Because this man carrying me right now will be the perfect epitome of bad luck. Hearing his voice is like hearing your own scream while you are dying brutally. Seeing him is like seeing your own reaper. And being with him is like living in hell already. He is Callus Grivence... And he's the last person you'd probably want to bump with...