Volg Me, Als Je Wilt

ProloogDonderdag 13 augustus 2020 ‘Eindelijk heb ik het begrepen’, mompelt een man in zichzelf terwijl hij met onzekere tred door de avenida da Liberdade loopt, in zijn hand een oude, bruine, lederen map. Het zachte avondlicht hult de gestalte in mysterie, door de straten van Lissabon waait een frisse zeebries. De elevador da Gloria ratelt, de kabeltram klimt moeizaam omhoog van de Baixa langs een van de heuvels van de Portugese hoofdstad. De oude man steunt met zijn ene hand op een stok, de andere om de reling geklemd om naar boven te gaan; maar de map valt open en de inhoud dwarrelt op de grond. Een in het zwart geklede lange jongen helpt hem de verspreide papieren op te rapen, maar niet zonder eerst een stiekeme blik op het bovenste vel te werpen. Het vreemde gele voertuig vertrekt, vertraagt dan plots, staat bijna helemaal stil, het lijkt alsof het niet tot boven zal raken, maar hervat dan toch puffend de klim. De man doet alsof hij door het raampje kijkt, maar houdt eigenlijk de andere passagiers in de gaten: zijn blik bezorgd gericht op de jongeman die hem geholpen heeft. Toeristen vinden de Bairro Alto schilderachtig, maar door de slecht verlichte steegjes lopen is ook voor een meester in krav maga, de vechtkunst van het Israëlische leger, alles behalve geruststellend. De oude man versnelt zijn pas, tot iemand in de rua do Norte hem bij de schouders grijpt. ‘Diner met een fado-optreden?’ Achter hem staat een van de ronselaars die zich ophouden voor typische eethuisjes; alleen is dit hier geen restaurant voor toeristen, maar de Adega Machado, de oudste Casa do Fado van Lissabon. ‘Nee, dank u, ik heb geen honger.’ De kelner dringt aan, laat foto’s zien van oude optredens van Amália Rodrigues en Marceneiro, beroemde fadista’s, onbekend bij de meesten. – Fado is als jazz: prachtige muziek, waar je eeuwig naar kan luisteren ... maar alleen de eerste drie minuten – denkt de man. En trouwens, hij heeft geen tijd voor die eeuwige baccalà, met op de achtergrond een treurige Portugese klaagzang. Met een harde ruk van zijn schouders loopt hij weg van het restaurant. De wind lijkt hem voort te duwen, een donkere helling op, tot bij een volledig blauw palazzo. ‘Doe open, we zijn terug’, roept hij naar het raam op de tweede verdieping, dat op een kier staat. Een jongeman met overgewicht loopt de trap met twee treden tegelijk af. Buiten adem staat hij voor de voordeur. ‘Uwe heiligheid.’ Met een diepe buiging laat hij de man binnen. ‘Doe de deur dicht! We zijn gevolgd.’ ‘Hier bent u veilig. We beschermen uw gewijde persoon met ons leven.’ De oude man kent Bruxa allang, het belangrijkste aanspreekpunt voor Portugal van de Hermetic Order of the Golden Dawn, de nieuw-heidense orde waarvan hij de onbetwiste leider is, en hij weet goed dat hij moet afwegen wat de man zegt. Hij is ervan overtuigd dat Bruxa bij de eerste tegenslag overstapt naar de vijand en dat steekt hij niet weg. ‘De muizen, en soms ook de bevelhebbers, zijn de eersten die vluchten wanneer het schip zinkt.’ Hij legt zijn hoed op een fauteuil, de lederen map nog in zijn hand. ‘Ik heb ontdekt dat ...’ begint hij. ‘Is ze thuis? Zeg haar dat ze meteen bij ons komt.’ ‘Zeker, uwe heiligheid. We gaan meteen naar haar toe.’ ‘Nee, alleen zij! Hou jij je maar nuttig bezig en laat een warm bad lopen.’ ‘Zeer goed. Zoals u wilt.’ Achter die eerbiedige houding verbergt de Portugese Adeptus Exemptus een laffe ziel. Bruxa draait zich om en spreekt een vrouw aan, die stokstijf is blijven staan toen de oude man binnenkwam. ‘Maak een warm bad klaar voor zijne hoogheid!’ – Waarom wil hij zijn ontdekkingen alleen aan haar meedelen? – bedenkt Bruxa en loopt naar de kamer op de tweede verdieping. Hij klopt zacht op de deur. ‘Ja, wie is daar?’ ‘Bruxa. Zijne heiligheid wil je spreken.’ De deur gaat open. ‘Ik ga meteen naar hem toe. Kom je mee?’ ‘Nee, hij wil je alleen spreken. Ik zal intussen het heilige vuur brandend houden.’ ‘Laat het niet uitgaan zoals vorige maand’, benadrukt ze nog een keer en trekt de deur dicht. Een brede haard verlicht de ceremoniezaal; aan weerskanten de standbeelden van Jupiter en Asklepios, daarboven een nog groter van Helios, de zonnegod. Bruxa gooit wat takken op het vuur die hij in het natuurgebied van Gerês heeft opgeraapt; hij zweet bij de hitte. Ondertussen loopt het meisje de kamer van de Magus Ipsissimus binnen, het absolute hoofd van de Hermetische Orde. ‘Mijnheer, u zocht me?’ ‘Kom hier, mijn schatje.’ De oude man zit in een fauteuil, vermoeid na de lange wandeling. ‘Nu mag je me tutoyeren, Bruxa is er niet. Hij lijkt zo vriendelijk, maar ik weet zeker dat hij mij een hak zou zetten als ik even niet keek.’ Ze gaat voor hem op haar hurken zitten, op een enorm kussen op het tapijt. ‘Tijdens al die maanden dat ik in de bibliotheek onderzoek heb verricht, heb ik iets fundamenteels begrepen: ik was ervan overtuigd dat het er twee waren, maar … het zijn er drie!’ Het meisje weet heel goed waar hij het over heeft en herhaalt ongelovig: ‘Drie?’ ‘Precies!’ roept de opperste spirituele gids. ‘Heb je ontdekt wat er geschreven stond?’ ‘Heel wat jaren geleden zag ik deze tekst, heel even, en toen was hij weg. Tot op vandaag wist ik niet wie deze woorden had gekerfd.’ ‘Wie?’ moedigt ze hem aan om door te gaan. De man zwaait met een blad voor haar neus. ‘Een keizer!’ De man zwijgt plots en kijkt om zich heen. ‘Maar ze hebben mij ontdekt. Een jongen, eerder, in de elevador.’ ‘Wat is er gebeurd?’ vraagt ze bezorgd. ‘Ik weet dat zij hem gestuurd hebben. Ze zijn hier!’ ‘Ze zullen ons niet met rust laten tot je hen geeft …’, zegt ze. ‘Dat nooit. Dan ga ik nog liever dood.’ ‘Zeg zoiets niet … Ik vraag me af, mag ik kijken?’ De man streelt het gezicht van het meisje, ze trekt zich niet weg. ‘Zeg mij tenminste …’ ‘Patientia animi occultas divitias habet.’ ‘Is dat een citaat van Cicero? Of misschien van Seneca?’ vraagt ze. ‘Een van de Spreuken van Publilio Siro: Wie geduld heeft, bezit een grote, verborgen schat.’ En dan gaat hij verder: ‘De weg naar de waarheid is lang en kronkelig: je legt hem een stapje per keer af … Maar nu ben ik moe en wil ik graag een warm bad nemen.’ Ze staat op. ‘Ik respecteer uw wens en laat u genieten van uw wassingen, uwe heiligheid.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Doe niet zo, mijn liefste. Ik doe al jaren onderzoek … Nog een dagje langer wachten maakt niets uit.’ Zodra het meisje de kamer heeft verlaten, kleedt de Magus Ipsissimus zich uit en loopt zijn privébadkamer in, het blad in zijn hand. Hij steekt de cassettespeler aan, een relikwie uit de vorige eeuw, en stopt er een muziekcassette in die hij zelf nog in de jaren 1990 heeft gemaakt. Gooit wat bergamotzout in het water, steekt een kaars aan en laat zich in de badkuip glijden. Er klinkt een weinig bekend stuk van Angelo Branduardi die een gedicht van Yeats zingt, de enige Nobelprijswinnaar die lid is geweest van de Hermetische Orde: Sento che troverò il mio fato in un luogo tra le nuvole lassù; coloro ch’io combatto io non odio, coloro ch’io difendo io non amo… [Ik voel dat ik mijn lotsbestemming zal vinden ergens tussen de wolken daarboven; degenen tegen wie ik vecht, haat ik niet, degenen die ik verdedig, heb ik niet lief …] Plots valt de muziek stil. In het donker schuilt een gedaante die stiekem is binnengekomen. ‘Wat doe je nu? Wie ben je?’ Twee handen duwen op zijn borst. De oude man wil opstaan uit het bad, vergeefs. ‘Ik zal niets vertellen. Jullie kunnen ook …’ En dan kijkt hij naar zijn waardevolle aantekeningen die hij op de wastafel heeft laten liggen en dan, in het licht van de naar gember geurende kaarsen, herkent hij het gezicht. Dan verzet hij zich niet meer: ‘Laat de goddelijke wil geschieden.’ De man laat zich onder water glijden, de indringer houdt zijn borst en hoofd vast. Hij verdrinkt, maar rukt zich niet los, hij doet zijn mond niet open in een wanhopig en zinloze poging lucht te happen. Met open ogen kijkt hij naar zijn moordenaar en glimlacht. Ja, hij glimlacht. Onverwacht haalt de mysterieuze figuur de nog levende man uit het water en verlaat dan de kamer. De Magus droogt zich af, kleedt zich zorgvuldig aan. Daarna drukt hij opnieuw op play: Ho soppesato tutto, valutato ogni cosa, gli anni a venire parvero uno spreco di fiato, spreco di fiato gli anni del passato, in bilico con questa vita, questa morte. [Ik heb alles afgewogen, elk ding beoordeeld, de jaren die komen, lijken een verspilling van adem, een verspilling van adem, ook de voorbije jaren, één met dit leven, met deze dood.] De man rilt even van de kou wanneer hij het raam opent dat uitkijkt op de binnenhof. En dan een doffe klap. Bloed spat op de stenen. Liggend op de grond heeft hij nog net de kracht om één woord uit te spreken, slechts één: ‘Gudrun’.