“ขะ...คุณชัช”
แพรพรรณร้องเรียกหาคนที่เธอรู้จักและคนสุดท้ายที่เธออยู่ด้วยก่อนจะกลับสนิทราวกับถูกวางยาสลบ...ก็อาจเป็นได้
ปกติแพรพรรณเป็นคนตื่นง่าย เสียงอะไรเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกตัวแล้ว แต่ทำไมครั้งนี้จึงนอนนิ่งหลับเป็นตายได้ขนาดนี้กันนะ
เมื่อรู้แล้วว่ากำลังจะมีภัยมาถึงตัว แพรพรรณจึงค่อยๆ เปิดประตูรถคันใหญ่อย่างเบามือเพื่อหาช่องทางเอาตัวเองออกมา แต่ระดับความสูงจากหัวเก๋งบนรถหกล้อกับพื้นดินที่สูงไม่ใช่เล่น ประกอบกับในป่าลึกที่ไร้แสงส่องสว่าง หญิงสาวผู้โชคร้ายจึงพลาดตกลงกระแทกพื้นดัง...
ตุบ!
อุ๊ย..ย...ย
เจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าทันทีแต่ไม่มีเวลาให้โอดโอย แพรพรรณต้องวิ่งหนีออกจากป่าที่นี่ก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นกับตัวเอง
“อ้าว! จะหนีไปไหนเล่าหึ่มคุณแพร”
“นั่น! คุณ...ชัช...เหรอคะ”
“ใช่สิครับ ผมเอง” นายชัชเจ้าเก่าคนเดิมเพิ่มเติมคือชายฉกรรจ์อีกสองคนที่เดินตามหลังมา
แพรพรรณยืนอยู่ตรงนี้
