12.30 น.
“แล้วคนทำไปไหน”
“อ้าว! ก็นี้ไงคะป้าเป็นคนทำเองนะนายหัว” กวินภัทรก้มมองต้มซุบมันฝรั่งกับไก่ทอดในจาน เมนูนี้เขาได้ยินว่าแม่ครัวแพรพรรณบอกว่าจะทำให้คนงานในไร่ลองกิน และคุยว่ามันต้องเข้ากันดีมากแน่ๆ
“นี้ป้าทำเองเหรอ”
“จ้ะ! ไม่อร่อยเหรอ”
กวินภัทรซดแค่น้ำแกงจืดในชามก็รู้ว่าคนทำไม่ใช่แพร แล้วแม่ครัวส่วนตัวที่มักทำอาหารทั้งเช้ากลางวันเย็นของเขาหายหน้าไปไหนกันนะ
13.50 น.
[ครับนาย]
“ส่งของเสร็จรึยัง”
[เรียบร้อยครับ กำลังจะตีรถกลับแล้ว]
“แวะเข้าไปที่ท่ารถให้หน่อย มีธุระ”
...
“รึไม่ได้?”
[นายว่าไงผมก็ต้องว่างั้น โอเคได้ครับ]
กวินภัทรทำใจอยู่หลายนาทีกว่าโทรสั่งให้คนสนิทอย่างนายชัชเปลี่ยนจุดหมายไปที่ท่ารถ เพราะเขารู้ดีว่าจากตัวเมืองหารถเข้ากรุงเทพคงจะยากมาก คนหน้านิ่งคิดพิจารณาและตัดสินใจว่ายินดีจะจบทุกความแค้นที่ผ่านมาหากแพรพรรณออกไปจากที่นี้ และยินดีรับทุกโทษ ทุกคดีถ้าหากลูกเศ
