“คุณรังเกียจฉันไม่ใช่เหรอ”
“คนอย่างฉันมันน่าขยะแขยงเกินกว่าที่คุณจะมีอารมณ์ด้วย...ไม่ใช่เหรอ”
หึ!
มือหนาคลายแรงลงจากข้อเท้าเล็กๆ ปล่อยแพรพรรณเป็นอิสระ หญิงสาวน้ำตาคลอทั้งสองข้างรีบสะบัดขาหนี พร้อมเอาตัวเองออกจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยง
.
.
.
คนในห้องนอนผวาอยู่ทั้งคืนกลัวเหลือเกินว่ากวินภัทรจะบุกเข้ามาทำร้ายร่างกายตัวเองถึงในห้องนอน เธอหลับพร้อมน้ำตาที่ยังเอ่อไหลนอง...หน้า พอตื่นขึ้นมาก็ยังปวดตาปวดหัวเส้นเลือดในขมับเต้นตุบๆ
ขี้ตาที่เกรอะกรังทำให้มองภาพเบื้องหน้าไม่ถนัดถนี่
ครื้น...น...น
เสียงรถเครื่องคำรามลั่นไปทั้งหุบเขากำลังแล่นเข้ามาใกล้ แพรพรรณสะดุ้งตื่นอย่างเต็มตาจริงจังในคราวนี้ เธอนั่งหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงก
แต่แสงแดดที่ลามเลียผิวบอกให้รู้ว่านี้ก็ฟ้าสางเสียแล้ว
เวลาปกติถ้าตื่นสายขนาดนี้น่าจะโดนน้ำเย็นๆ ราดหัวไปแล้วแต่วันนี้เขากลับหายไปซะเฉยๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
หึ่ย!
แพรพรรณส
