“นายหัวเบาๆ หน่อยครับ”
“อย่ามาห้ามกูไอ้นัท กูจะกิน”
“นายหัวก็เห็นแล้วว่าเหล้ามันทำอะไรกับนายใหญ่...พ่อของนายหัวได้บ้าง พอเถอะครับกลับบ้านกันดีกว่า” ทุกวันศุกร์กวินภัทรต้องเข้าเมืองประจำเพื่อทำธุระสำคัญเช่นเคย
แต่ทว่าวันนี้ในสมองเขามีเรื่องให้คิดมากมาย
.
.
.
“นางแพร”
...
“นี้! นางแพร”
“อ้าวแป้ง” พอลงจากรถก็รีบตรงไปที่โรงครัว แพรพรรณชอบงานทำอาหารที่สุดและฝีมือเธอก็ดีแบบที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ
ไม่เสียแรงที่ทำงานพิเศษในร้านอาหารไทยที่อังกฤษ จนพัฒนาฝีมือขึ้นมาเป็นผู้ช่วยเชฟใหญ่
“เบาๆ สิอีนางนี้”
ค่ะ?
แป้งทำท่าทางลับๆ ล่อๆ โบกมือเรียกแพรพรรณเข้าไปหา เจ้าของชื่อเดินตามไปงงๆ จนถึงมุมอับในไร่
“แกอยากกลับบ้านจริงๆ ใช่ไหม”
ใช่ๆ
“แกจะได้ทุกอย่างเพื่อจะได้กลับบ้านใช่ไหม”
ใช่!
“ฉันจะช่วย แต่แกต้องทำตามที่ฉันสั่งเท่านั้นนะ” แป้งมองจ้องตาแพรพรรณ เธออยากดูอาการว่านางคนนี้จริงจังแค่ไห
