“เปล่านะเปล่า อย่า!!”
กรี๊ดดดด
เฮ้ย!
เสียงหวีดร้องแสบแก้วหูของคนกลัวตายจนนายชัชคนถือปืนตะโกนห้าม คนที่จะฆ่าแม่แพรพรรณอะไรนี้ได้จะมีก็แต่นายหัวกวินภัทรไม่ใช่เขา
“ขึ้นมาในรถฉันทำไม”
“ฉันอยากกลับบ้าน” แพรพรรณตอบทั้งน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอกลัวเหลือเกินกลัวปืนจะลั่นใส่เพราะมันชี้จ่อที่ใบหน้าเธอตลอด
“นี้รถขนผักไม่ใช่รถทัวร์สักหน่อย แล้วมันก็วิ่งแค่ถึงในตัวเมือง...รึว่า!?”
คือว่าแพร...
“ตั้งใจจะให้ฉันเป็นทางหนีใช่ไหมเนี้ย ซวยกูแล้วซวยแน่ๆ กูงานนี้ ซวยๆๆ!” นายชัชยกมือขยุ้มผมอย่างคนอารมณ์เสีย อดทนตั้งใจทำงานมานมนานหลายปีถ้าพลาดครั้งนี้ครั้งเดียว ชีวิตได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีแน่นอน
“คุณคะ! สงสารฉันเถอะนะฉันอยากกลับบ้าน” แพรพรรณยกมือขึ้นกราบกรานร้องขอความเห็นใจอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลนองอาบสองแก้ม เธอไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะตนเป็นต้นเหตุ แต่ก็ไม่ขอกลับไปที่ไร่นั้นอีกเช่นกันด้วย
ในเ
