ณ บ้านกลางเขา
“อยู่ที่นี้ได้ไหม”
ค่ะ?
“อยู่ที่นี้กับฉันได้ไหม” คำถามนี้ที่เขาได้แต่พูดในใจเพราะไม่กล้าเอ่ยถามกับหญิงสาวตรงหน้า ไม่ว่าความรู้สึกนี้จะเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไรแต่กวินภัทรรู้ใจตัวเองแล้วเขาอยากจะหยุด
หยุดทุกความเกลียดชัง
หยุดทุกความแค้น
และหยุดอยู่ที่เธอคนเดียวเท่านั้น
...การได้หลับตานอนในอ้อมกอดของกันและกัน และได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันใหม่โดยมีแพรพรรณอยู่ข้างกาย นี้คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วในชีวิตอันด้านชา เส็งเคร็งและไร้เป้าหมายสำหรับคนอย่างเขา
เธอคือสิ่งดีๆ ที่เข้ามาปรับเปลี่ยนทุกๆ อย่างให้ดีขึ้น...
................................
?
แพร . . . ! ! !
ตู้ม ม ม ม
ร่างเล็กปลิวตกหน้าผาไปต่อหน้าต่อตา ขนาดหมอนัทที่อยู่ใกล้กว่ายังคว้าตัวแพรพรรณไม่ทัน เธอหล่นตกลงจากหน้าผาและหายไปกับสายน้ำ
“นายหัวครับ อย่า!!”
ตู้ม ม ม ม
เจ้านายหนุ่มสะบัดมือกาวที่รั้งเอวเขา
