“แล้วกินข้าวรึยัง”
“งานยังไม่เสร็จเลยค่ะ”
“ไม่ได้ยินเหรอฉันถามว่าอะไร” คนหน้าดุทำเสียงเข้มขึ้นไปอีกครั้ง ขอโทษนะที่ถามไม่ตรงกับคำตอบที่ได้รับ
“งานไม่เสร็จฉันกินข้าวได้เหรอคะ”
อ่า...
เหมือนกวินภัทรเริ่มจะนึกออกแล้วว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ตอนนั้นสั่งไปด้วยความโมโหที่คุกรุ่นจนคลุ้มคลั่งก็ว่าได้ ใครจะใจร้ายใจดำทำกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้ จริงอยู่ว่าโกรธเกลียดเข้ากระดูกดำที่ครอบครัวตัวเองโดนคนตระกูลนี้ทำร้ายจนสูญเสียทุกอย่างจนมาถึงตอนนี้
แต่เสี้ยวหนึ่งในกมลสันดานไม่ใช่คนหยาบกระด้างถึงขั้นมองคนเจ็บไข้ได้ป่วยแล้วจะไม่ดูดำดูดี ไม่ได้โหดร้ายกับใครถึงขั้นใช้งานใครจนตาย
“กินซะ!”
“ของนายหัวเหรอ”
“พูดมาก!! กินๆ เข้าไปเถอะ”
คนพูดไสถาดข้าวไปไว้ตรงหน้า แพรพรรณรับมาและมองด้วยประกายตาแวววับ มันก็แค่ต้มมะระกับหมูทอดกระเทียม เสิร์ฟเคียงข้างกับน้ำพริกกะปิพร้อมลวกจิ้มที่น่ากิน
อืมมม
อู้ววว
อื้อออ
แม
