“แป้ง!!”
ใบหน้าซีดเซียวกลอกตาไปมาภายใต้หนังที่ยังห่อหุ้มไว้เช่นเดิม
ผ้าขนหนูเย็นๆ ชุบน้ำบิดหมาดๆ วางขนาบบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา เธอค่อยๆ ตื่นลืมตาตามเสียงเรียกหาเบาๆ ข้างหู
“แป้ง...เป็นไงบ้าง” ใบหน้าหล่อล่ำคมคายแม้หญิงสาวจะปรือตาผ่านน้ำตาคลอเคลีย ต้องยอมรับว่ายามที่ร่างกายและจิตใจกำลังอ่อนเพลีย หมอนัทเป็นดั่งน้ำหล่อเลี้ยงชุ่มฉ่ำชโลมใจ
น้ำเสียงนุ่มนวลและสายอ่อนโยนที่มีให้กัน เขามักจะมองแป้งแบบนั้นตั้งแต่ที่สารภาพว่างรักเธอ ซึ่งนั้นอาจจะนานหลายปีแล้วก็ตามทีแต่ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
อึ๊ก!
หญิงสาวสะอื้นไห้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา
หากหัวใจเธอรักคนที่รักเธอป่านนี้ชีวิตคงมีความสุขอย่างมากมาย เรื่องของหัวใจมันบังคับไม่ได้จริงๆ
“เป็นอะไรครับ ปวดหัวไม กินอะไรรึยัง”
“นัท..!”
“ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันไหวไม ผมจะหาอะไรให้กินจะได้ทานยานะ” ชายหนุ่มลูบศีรษะน้อยอย่างแผ่วเบาพร้อมน้ำเสียงและรอยยิ้มจริงใจ
