แผนแค้น แสนรัก 07

1236 Words

ปรื้น...น...น เมื่อคนขับกระโดดขึ้นประจำที่ก็เหยียบคันเร่งมีดตีนออกจากที่จอดอย่างรวดเร็ว ผู้โดยสารสาวต้องคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดป้องกันตัวเองไว้ เธอไม่ขอตายเคียงข้างผู้ชายคนนี้ เอี๊ยด....!! อึ๊ก!! ข้าวผัดที่เพิ่งกินเข้าไปขึ้นมาจุกคอหอยแพรพรรณ เหตุมาจากรถสี่ล้อที่วิ่งบนถนนลูกรังนั้นซิ่งทะยานราวกับจรวดบนท้องฟ้าควงสวาทตีลังกา จนในที่สุดทุกอย่างก็จะพวยพุ่งออกมาสู่โลกภายนอก พรวด!! แพรพรรณรีบปลดล็อกประตูกับเจ้าเข็มขัดออกและวิ่งลงมาอ้วกข้างทาง ระหว่างที่เธอหน้ามืดยืนมึนอยู่กับป่าข้าวโพดสูงท่วมหัวนั้นมีคนกำลังสะใจยัยคุณหนูผู้ลากมากดี “นายหัวสวัสดีครับ” เอ่อ! “แล้วนั่น...สวัสดีครับนายหญิง” เฮ้ย! เจ้าของรถหน้าดุตะโกนใส่คนงานที่เข้ามาทักทาย ผู้หญิงที่เขาพามาคือนักโทษคนพิเศษจากอังกฤษไม่ใช่นายหญิง ไม่ใช่เมีย “ขาา...สวัสดีค่ะคุณลุง” หญิงสาวปาดเช็ดคราบกรดเปรี้ยวๆ จากมุมปากตัวเอง เธอเห็นว่ามีคุณลุงแก่ๆ ผิวดำกร้านใบหน้าเหี่ยวย่นแต่ไม่น่ากลัวสักนิดเลย...ถ้าเทียบกับคนหนุ่มที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยคนนั้น เด็กอ่อนวัยกว่ายกมือไหว้และรับแก้วน้ำสเตนเลสเย็นๆ มาดื่มแบบไม่รังเกียจรังงอน อากาศบริสุทธิ์นอกรถไม่กระอักกระอ่วนชวนอ้วกเลย แพรพรรณสามารถหายใจได้อย่างสะดวกเพราะไม่มีกลิ่นบุหรี่เข้ามารบกวนโพรงจมูกให้คลื่นไส้เวียนหัว “นายหญิงไม่สบายรึครับ” “ค่ะ! อ๋อคลื่นไส้นิดหน่อยค่ะ” -"- “ห้ะ? เมื่อกี้คุณลุง...” ขึ้นรถ!! แพรพรรณสะดุดกับคำว่านายหญิงเพราะไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่แล้วก็ไม่มีโอกาสได้ซักถามถึงคำนั้นเพราะคนหน้าดุตวาดเสียงดังเข้าอีกแล้ว “ขอร้อง...ฉันเวียนหัว” เธอขึ้นนั่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ และพูดกับคนหน้าดุอย่างสุภาพชน หึ! “คิดว่าฉันเป็นคนขับรถพาเธอเยี่ยมชมสวนรึไงห้ะ!” ปรื้น...น ณ ไร่โพธิพรรณ ต้องขอบคุณสวรรค์ที่มาถึงจุดหมายสักทีโดยที่ไม่อุบัติเหตุเกิดขึ้นเลย รถ SUV คันใหญ่จอดนิ่งสนิทอยู่หน้าโรงงานหรือโรงอาหารหรือโรงอะไรสักอย่างที่เด็กนอกไม่คุ้น หลังคาสูง รอบข้างโปร่งโล่งและโต๊ะเรียงรายเป็นระเบียบสวยงาม คนงานเดินควักไขว้จอแจ ทุกคนค้อมหัวเคารพคนหนุ่มและยิ้มแย้มให้ แต่คนที่ยังนั่งอยู่ในรถยังนั่งนิ่งตัวเย็นทำอะไรไม่ถูก ปังๆๆ ล ง ม า เ ซ้!! มือหนาฟาดกระโปรงรถจนสั่นไปทั้งคัน แพรพรรณนั่งสะดุ้งอยู่ในรถเพียงคนเดียว เสียงจากชายคนนั้นดังก้องเข้ามาด้านในพร้อมสีหน้าที่ดุจัดราวกับจะกัดคอกันตาย ล ง ม า!! ค่ะ...ค่าา แพรพรรณเปิดประตูออกและเดินลงมาจากรถช้าๆ เธอเกาะประตูรถสีดำที่นั่งมาและยืนประหม่าต่อสายตาคนงานนับสิบคู่ ทุกคนซุบซิบนินทาต่อหน้าแบบไม่รักษามารยาท บ้างก็เบ้ปากออกอาการหมั่นไส้ บ้างก็ยิ้มมีเลศนัยส่วนใหญ่จะเป็นพวกผู้ชาย นั่นเด็กบ้านไหน... สวย... ขาว... บ้านใครเอาลูกสาวมาขัดดอกแน่ๆ ... คนงานใหม่รึว่ะ... นี้คือเสียงจากผู้คนที่มุมมองดูแพรพรรณ หญิงสาวผิวขาวผุดผ่อง ร่างอรชรบอบบาง ดูชัดว่าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ เสื้อไหมที่ดูแพง และกางเกงยีนเข้ารูปคู่กับรองเท้าบูตสีดำ ป้าแขก!! ... “อยู่ไหน...ป้าแขกมานี้สิ!!” จ้าาาา สาวใหญ่ร่างท้วมวิ่งตุ้ยนุ้ยมาตามเสียงตะโกนเรียก น้ำเสียงทุ้มต่ำยามตวาดร้องหาคนสนิทนั้นดังก้องทั่วทั้งป่า เจ้าของชื่อขานรับมาแต่ไกลแม้ตัวจะยังวิ่งมาไม่ถึง “จ้านายหัว เรียกป้าซะดังลั่นเชียว” “คนงานใหม่ ป้าเอาไปหางานให้ทำหน่อย” คนที่มีบารมีดูชัดว่าเป็นเจ้านายสั่งการกับคนงานสาวใหญ่ร่างท้วมผิวดำหยาบกร้านเหมือนชาวไร่ชาวสวนทั่วไป “สภาพแบบนี้จะไปทำอะไรเป็นนาย ตัวบาง หน้าขาว คงดีแต่แต่งตัวสวยนวยนาดไปวันๆ” อ้าวป้า...แพรพรรณหันมองคนที่สบประมาทตน คนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเหตุใดจึงมาดูถูกกันเล่า คนที่ไร่นี้เป็นอะไรกันไปหมดนะ “คนแบบนี้ก็คงพอมีประโยชน์อะไรบ้างแหละ” นายหัวคนนั้นกอดอกมองหน้าสาวร่างเล็ก “อ่า...แล้วทำไมฉันต้องทำด้วย” น้ำเสียงจากคนร่างบางพูดชัดต่อหน้าคนงานทั้งหมด แล้ววินาทีต่อมาทุกคนก็พากันซุบซิบนินทายกใหญ่ พวกที่อยู่มานานๆ รู้ดีว่าไม่มีใครกล้าเถียงกล้าขัด แต่นางคนนี้อวดดีมาจากไหน เล่นตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ “ก็ได้! เธอไม่ต้องทำให้พ่อเธอมาทำแทนฉันว่าคงจะได้เรื่องกว่า” นาย!! “รึเธอคิดว่าฉันเข้าถึงตัวพ่อเธอไม่ได้จะลองดูไหมล่ะ” “ไม่นะ อย่า” สวัสดิภาพของพ่ออันเป็นที่รักแน่นอนว่าไม่อาจเอามาเสี่ยงได้ และเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นเธอควรจะตามน้ำไปก่อนเพื่อความปลอดภัยของตัวเองและพ่อ “ถ้าวันนี้ไม่ได้สักงานละก็...” คนหน้าดุจ้องตาแพรพรรณเขม็ง เขาพูดจริงจังถ้าวันนี้เธอไม่เสร็จสักงานรับรองว่าได้เดือดร้อนแน่ ๆ “อ้าวๆ ตามข้ามาทางนี้” ป้าแขกคนเก่าคนแก่ของที่ไร่โพธิพรรณรู้ดีว่าเจ้านายของเธอขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดและความโหดไม่เป็นสองรองใคร เวลาโมโหนี้อารมณ์ร้ายแบบสุดๆ ยิ่งใครทำผิด ทำงานพลาด ทำอะไรไม่ถูกใจล่ะก็ ไม่นานชะตาได้ขาด และเพื่อไม่ให้แม่หน้าขาวคนนี้ชะตาขาดป้าแขกต้องพาเธอออกมาไกลๆ นายหัวซะก่อน “ป้าแขก...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาคนเธอจึงเร่งวิ่งไปเกาะแขนสาวใหญ่รายนั้นทันที แม้แกจะปากร้ายไม่แพ้คนเป็นเจ้านายแต่ก็ดีกว่ายืนท่ามกลางสายตาคนงานนับสิบ “ทำงานที่นี่แล้วกัน ไอ้ห่าจอมมันลาพอดี” “ทำอะไรคะ” “ก็ทำความสะอาดไง” “ยังไงคะ” “เอ๊ะ! อีนางนี้” ป้าแขกตวาดแพรพรรณเสียงดังพร้อมถลึงตาโต ได้คนงานรึได้ภาระเพิ่มก็ไม่รู้แต่ถ้าแม่นี้ไม่ได้งานมีหวังเดือดร้อนมาถึงตัวเองแน่ “แกก็ไปตักน้ำในบ่อมาราดขี้หมูแล้วรีดเอาน้ำออกให้หมด อย่าให้พื้นเปียก” “แล้วต้องทำยังไงคะป้าแขก” “ที่พูดไปเนี้ย แกฟังไม่รู้เรื่องเหรอ เอาน้ำมาราดแล้วก็เช็ดพื้นให้แห้ง” ค่ะ... งานแรกที่ได้รับมอบหมายเป็นอะไรที่ไม่เคยทำ และแน่นอนว่าถ้าไม่อยากเดือดร้อนผลงานต้องออกมาดี เป็นไงเป็นกัน ไหน ๆ ตอนนี้ก็ไม่มีทางหนีออกไปได้ . . . วู้ว..ว...ว “ดูสิเว้ยพวกมึง เอวบางนิดเดียวเองโว้ย” “ขาวเป็นหยวกเลยวะ แหม!” “นวลเนียนไปหมด” “กูล่ะอยากเห็นข้างในเลยว่าจะนวลเนียนทั้งตัวรึเปล่า” ? “พวกมึงว่างมากนักเหรอ ถ้าไม่มีงานทำกูจะหางานให้” “ขอโทษครับนายหัว”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more