อู๊ดๆๆ
“ชอบใช่ไหมล่ะ”
อู๊ดๆๆ
เปิดโลกกว้างและประสบการณ์ใหม่ให้กับเด็กเกรดนิยมจากคณะบริหารได้เรียนรู้วิธีล้างขี้หมูออกจากเล้า
ตอนแรกๆ ก็ยังเก้ ๆ กังๆ จับต้นชนปลายไม่ถูกแต่พอจับทางได้ก็เริ่มสนุก แพรพรรณวิ่งกลับไปกลับมาระหว่างบ่อน้ำกับเล้าแล้วใช้แปรงขัดพื้นจนใสเหมือนแก้มของตัวเองที่ชุ่มเหงื่อ จากนั้นก็ใช้อีกไม้รีดน้ำจนแห้งสะอาดเอี่ยมอ่อง
พวกหมูตัวอ้วนสีชมพูร้องทักทายเวลาที่เธอวิ่งผ่านไปมาเหมือนทั้งคนทั้งหมูกำลังเล่นน้ำด้วยกันอย่างสนุก
“น่ารักเหมือนกันนะเราหน่ะ”
ว๊าย..!
“โถ่! คิดว่าเราสนิทกันแล้วซะอีก”
นางบ้า^^
ภาพคนตัวเล็กยกมือลูบหัวหมูตัวละร้อยกว่ากิโลแล้วมันก็ทำท่าจะงับนิ้วที่จับ คนงานชายมองแม่สาวน้อยจนตาเป็นมัน และหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าของไร่ด้วย เกิดมาเพิ่งเห็นมีใครน่าเอ็นดูก็เธอคนนี้
.
.
.
“พวกมึงว่างนักเหรอมาแอบดูคนเค้าทำงาน ถ้าไม่มีอะไรทำกูจะหางานให้”
“ขะ...ขอโทษครับนายหัว”
