แผนแค้น แสนรัก 05

771 Words

เอี๊ยด...ด ตุบ! ร่างบอบบางถูกมัดมือมัดขาและผ้าอีกชิ้นที่ปิดปากอยู่ แพรพรรณตัวโยกตัวคลอนตามแรงเหวี่ยงของรถยามที่มันตกหลุมหรือพุ่งขึ้นเนินจนร่างปลิวไปกระแทกคอนโซล อื้อ...อ ความเจ็บที่โพรงจมูกนั้นรุนแรงพอทำให้เธอได้แต่หมอบกองอยู่ที่เดิมนิ่งๆ ดวงตาสีนิลเหลือบมาสบตากับดวงตากลมโตอีกคู่ที่ค่อยๆ แดงก่ำขึ้น และนี้เป็นโอกาสที่ต่างคนต่างเห็นหน้ากันชัดๆ เพราะแดดแรกของวันที่กำลังสาดส่องในยามเช้า เอี๊ยด... เฮ้ย!! อื้อ...&฿$€√|÷∆{^×π°®% คนตัวโตร้องเสียงดังเพราะสาวที่โดยสารมาด้วยล้มใส่หน้าตักตัวเอง เพราะแรงเหวี่ยงของรถยามคนขับกระทืบเบรกแพรพรรณจึงล้มทับเข้าให้ "ออกไป" &฿@(^π√¶¢ นี้เธอ!! ... "เธอนี้มันเป็นผู้หญิงแบบไหนวะ คิดว่าใช้วิธีแบบนี้แล้วฉันจะเล่นตามเกมของเธอรึไง . . . ...แต่ขอโทษด้วยนะที่ฉันก็เลือก และคนอย่างเธอมันก็น่าขยะแขยงเกินกว่าที่ฉันจะมีอารมณ์ด้วย" ปัง! หญิงสาวร่างบางถูกผลักหงายหลังไปกระแทกอีกฝั่งของประตู เธอได้ยินชัดทุกคำและเข้าใจแจ่มแจ้งทั้งประโยคได้เป็นอย่างดี แต่ที่ไม่เข้าใจคือเธออะไรไปทำให้เขาโกรธเกลียดได้ขนาดที่ต้องจับตัวเธอมาด้วย &฿@ (^π√¶¢ "อย่าได้คิดว่าลูกไม้ตื้นๆ จะใช้กับฉันได้ ต่อไปนี้ความเป็นความตายของชีวิตเธอฉันเท่านั้นที่เป็นคนกำหนด" &฿@ _(^π√¶¢ ปังงง!! รถคันใหญ่จอดนิ่งสนิทสักทีหลังจากที่พุ่งทะยานไปตามสภาพถนนลูกรัง ชายหน้าดุพ่นคำรุนแรงใส่หน้าแล้วลงจากรถปิดประตูเสียงดังก่อนจะเดินมายังประตูฝั่งของแพรพรรณ เขาเปิดกระชากมันสุดแรงแล้วดึงแขนของเธอลงมาจากรถ ตุบ! สองขาที่ถูกมัดไว้กับมือเป็นพันธนาการทำให้เธอมิอาจทรงตัวยืนตรงได้ เฮ้ย!! เป็นอีกครั้งที่ชายคนนี้คิดว่าแพรพรรณใช้มารยาหญิงหลอกล้อให้คนอย่างเขาตายใจ ร่างเล็กอ่อนเพลียปลิวตามแรงของผู้ชายจนเธอนั้นกระแทกอกแกร่งอย่างจัง แต่ก็ผลักทิ้งก้นกระแทกพื้นอย่างไม่ไยดี โอ๊ย...ย "ให้ท่าผู้ชายจนชินสินะ ผู้หญิงอย่างเธอมันไม่มีค่าอะไรเลย" Excuse me!? ... "ฉันทำอะไรให้คะคุณถึงหยาบคายกับฉันแบบนี้ คุณต้องการอะไร...เงินเหรอ?" จังหวะที่ล้มก้นกระแทกนั้นผ้าปิดปากก็หลุดออกพอดี แพรพรรณพูดช้าๆ ชัดๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ สมองเธอค่อยๆ เรียบเรียงคำว่าต้องการจะสื่อสารกับชายแปลกหน้าคนนี้ว่าอย่างไร เงิน? "คิดจะเอาเงินฟาดหัวฉันเหรอ ก็ได้นะ! แต่ฉันจะเอาทุกบาทที่เธอมี ชดเชยที่ไอ้คนสารเลวอย่างพ่อของเธอโกงไป" What!!? "ดัดจริต! อยู่อังกฤษกี่ปีเหรอถึงพูดไทยคำอังกฤษคำ" อะ... คนฟังนั่งน้ำตาไหลซึมจ้องมองหน้าอีกคนที่พ้นวาจาดั่งโคลนสาดใส่เธอ ในหัวตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสนและคำถามมากมายแต่ชายตรงหน้าคงไม่มีอารมณ์ตอบเธอทีละข้ออย่างใจเย็น ถ้าทำได้เขาคงอยากใช้ปืนที่เหน็บอยู่หลังเอวนั่นช่วยคลายความให้สงสัยแทน "ใช่...น้ำตาเธอนั่นแหละแพรพรรณ สิ่งที่ฉันเห็นแล้วรู้สึกยินดี" ฮื้อ... ร่างบางร้องครางสะอื้นไห้อีกครั้งในขณะที่เธอถูกลากตัวไปกับพื้นดิน เมื่อกี้ก็ไม่ได้สังเกตว่ารถคันใหญ่จอดนิ่งสนิทอยู่กับที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ชายหน้าดุพยายามดึงตัวแพรให้ลุกขึ้นยืนแต่เธอก็ล้มใส่เขาอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความทุลักทุเลเป็นเหตุเขาจึงตัดรำคาญด้วยการจับเธอขึ้นพาดบ่าซะ ร่างหนาบึกบึนพาร่างบอบบางขึ้นบ้านโดยที่เธอก็พยายามต่อสู้ต่อต้านไม่หยุด เจ้าของบ้านโยนคนตัวเล็กลงกับพื้นจนเธอเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมด โอ๊ย...!! แสงสว่างจากภายนอกที่รอดผ่านเข้ามาทำให้เขาสามารถเห็นสีหน้าตื่นกลัวของแพรพรรณได้เป็นอย่างดี และใบหน้าซีดๆ นี้เปื้อนคราบน้ำมูกน้ำตาเลอะเทอะเกรอะกรังคือสิ่งที่ปรารถนาอยากเห็นมาตลอดตั้งแต่จำความได้เลย เขาโกรธและเกลียดคนของอย่างเธอ และแน่นอนว่านับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เขาจะเป็นทนายผู้พิพากษาตัดสินโทษทัณฑ์ให้คนในตระกูลนี้ได้รับความเจ็บปวดและสูญเสียให้มากกว่าที่เขาและครอบครัวต้องเจอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more