บทที่28 ขังไว้ที่หลังสวน
“พานางไปขังไว้ยังบ้านหลังสวน” ทันทีที่เดินทางมาถึง หยางหมิงก็ออกคำสั่งกับเซียวหานให้พาตัวสวีเสวียไปขังไว้โดยไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ สีหน้าของเขาอิดโรย ซีดเซียวราวกับผู้ป่วยที่ฝืนยืนอยู่ด้วยแรงใจ
“แต่ท่านอ๋อง... ที่นั่นมันเป็นห้องที่ท่านรักนะขอรับ” เซียวหานที่สงสัยอดถามไม่ได้
หยางหมิงหยุดชะงักเพียงครู่ก่อนตอบเสียงเรียบ
“ข้าให้พาไป ก็ทำตามเถอะ เรื่องของนาง ข้าจะจัดการเอง เจ้าไม่ต้องห่วง” เขาไม่หันไปมองแม้แต่น้อย
“ขอรับ เช่นนั้นข้าจะให้หมอหลวงมารักษาท่านที่นี่นะขอรับ” เซียวหานรับคำ ก่อนรีบอุ้มร่างเล็กไปยังบ้านหลังสวน
เรือนหลังสวน:
เป็นสถานที่ที่หยางหมิงรักและหวงแหนมากที่สุด แม้เขาจะเป็นนักรบผู้เกรียงไกร ได้รับฉายาว่า นักรบหมาป่า ผู้คร่าชีวิตศัตรูนับไม่ถ้วน แต่ในใจกลับมีมุมหนึ่งที่อ่อนโยน เปราะบาง และโหยหาความสงบสุขอย่างที่คนธรรมดาทั่วไปพึงมี
ในอดีต เขาไม่ต้อง
