ข้ามเวลาไปหาเนื้อคู่

ข้ามเวลาไปหาเนื้อคู่ 5 วางแผนหนี

บทที่5 วางแผนหนี

“นี่...ชุดของเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะมาแต่งตัวให้เจ้า” สาวใช้หลิงหลงเดินเข้ามาพร้อมกับชุดแดงในถาด

“ข้าไม่ชอบสีฉูดฉาด เปลี่ยนให้ข้าได้หรือไม่?” เมื่อณิรินเห็นสีชุดแดงจี๊ดจ๊าด หล่อนจึงก็ทำหน้ามุ้ยด้วยความไม่ชอบ

“ยังไงเจ้าก็ต้องใส่ เพราะวันพรุ่งนี้เจ้ากับท่านอ๋องยังไงก็ต้องแต่งงานกัน” หล่อนทำหน้าไม่พอใจกับการเรื่องมากของณิริน

“หาา! ท่านอ๋องงั้นเหรอ!” ณิรินตกใจ ‘หมอนั้นเป็นถึงท่านอ๋องเลยงั้นเหรอ แล้วกำลังจะแต่งกับร่างนี้ด้วย?’

“เจ้าจะตกใจอะไรล่ะ? เจ้ากับท่านอ๋องต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว เป็นคู่หมายกันมานานแล้ว”

“ก็...ข้าไม่ใช่นาง”

“หา! เจ้าก็คือเจ้า...ยังไงก็ต้องแต่งอยู่แล้ว เจ้าไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เลยงั้นหรือ?”

‘แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้นะ’ ณิรินได้แต่เกาหัวงงๆ ‘ยังไม่ทันได้ถามชุดแดงให้รู้เรื่องเลย’

“งั้นข้าขอตัว” หลิงหลงหันตัวกลับออกไปทันที

“อ่าว! ยังไม่ทันพูดให้เคลียร์เลย ไปสะละ!” จู่ๆ ก็มีมือหนาโอบเอวเธอจากด้านหลัง เธอหันขวับไปอย่างตกใจ

“ใครน่ะ?” หยางหมิงประกบจูบณิรินทันที ณิรินได้แต่ร้อง อุ้...อี้...อยู่ในลำคอก่อนจะกัดริมฝีปากหยางหมิงหนึ่งทีไป

“โอ๊ย!...” หยางหมิงคลายตัวออกทันที

“ไอ้บ้ากาม”

“เจ้าพูดอะไรของเจ้า พูดภาษาแปลกๆ อีกแล้ว”

“เออ...ข้า...ข้าว่าเรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย รอพรุ่งนี้ก่อนนะ แล้วค่อยเข้ามาใหม่” หล่อนพูดเชิงไล่ให้เขาออกไปจากห้องไป

“เจ้าเคยรักข้าบ้างหรือไม่ สวีเสวี่ย?” สีหน้าของเขาหม่นลง เขาค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้หล่อน

“ได้...ถ้าเช่นนั้น ข้าจะรอวันพรุ่งนี้ และ...เรื่องที่เจ้าทำกับข้าไว้ในอดีต ข้าจะถือเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้น ข้าให้อภัยเจ้า เพราะ...ข้ารักเจ้า” พร้อมกับสารภาพรักกับหล่อน

“ได้...ข้าจะรอนะ” ณิรินยิ้มแห้งๆ เมื่อได้ยินแบบนี้ หยางหมิงก็ยิ้มดีใจ ก่อนจะหอมแก้มบางๆ ไปหนึ่งทีแล้วเดินออกไป จากนั้นก็หันมาทางหล่อนแล้วยิ้มให้อีกครั้งก่อนเดินหายลับไป

รุ่งเช้าของวันต่อมา

ผู้เป็นเจ้าบ่าวตื่นเต้นมากจนไม่ได้นอนทั้งคืน รีบไปปลุกเซียวหานและเหล่าบ่าวรับใช้ให้ตื่นขึ้นมาแต่งตัวให้ตัวเองทันที

หลิงหลงเมื่อได้ยินผู้เป็นนายตื่นตัวเองก็ต้องรีบตื่นเช่นกัน พอล้างหน้าเสร็จ เขาก็เตรียมน้ำไปให้นายตัวเองพอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เตรียมน้ำอีกชุดไปยังห้องว่าที่พระชายา

“แม่นางสวีเสวี่ย แม่นางสวีเสวี่ย ตื่นหรือยังเจ้าคะ? ข้าจะเข้าไปแล้วนะเจ้าคะ” ณิรินยังไม่ทันตื่นก็ถูกหลิงหลงปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย หล่อนถูกหลิงหลงและหนิงเซี่ยลากลงอ่างอาบน้ำอุ่นๆ ขัดถูไปมาจนเจ็บ

‘อะไรเนี่ย ต้องขัดขนาดนี้เลยเหรอ?’ พอเสร็จแล้วหลิงหลงกับหนิงเซี่ยก็ลากณิรินมาแต่งตัว พอแต่งตัวเสร็จ ก็ลากณิรินไปแต่งหน้าทำผมทันทีโดยไม่รอให้เจ้าตัวพูดหรือคัดค้านอะไรออกมา

---

ณ พิธีแต่งงาน

“คำนับฟ้าดิน”

“คำนับบิดามรรดา”

“คำนับซึ่งกัน”

“เสริฟน้ำชา”

“เสร็จพิธี”

พอเสร็จพิธีแล้วหลิงหลงก็พาเจ้าสาวไปยังห้องนอน

“เห้อ...เสร็จสักที” ณิรินไม่รีรอรีบเอาผ้าคลุมหัวออกทันที

“หายใจโล่งสักที” สายตาก็เริ่มกวาดมองห้องที่ตกแต่งด้วยผ้าแดงสวยงาม ที่ดูใหญ่กว่าห้องที่ตัวเองอยู่ตอนเพิ่งมาถึงที่นี่วันแรก

“ได้ยินว่าประเทศจีนในสมัยโบราณรุ่งเรืองมาก ก็ไม่ผิดหวังเลยที่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง” หล่อนมองสภาพห้องที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยความชื่นชม

‘พอมาคิดดูแล้ว คนที่ตัวเองแต่งงานด้วยเขาไม่ได้รักเรานี่นา คนที่เขารักคือเจ้าของร่างนี้ต่างหาก ถ้าหากว่าเราอยู่กับเขาก็เท่ากับเราฝืนที่จะอยู่น่ะสิ งั้น...หนี! เสื้อผ้าพวกนี้และของบางอย่างในห้องนี้น่าจะพอทำให้เราลงทุนทำอาหารขายด้านนอกได้สบายๆ’

หล่อนไม่รีรอ มองไปที่ด้านนอก เด็กสาวรับใช้ไม่อยู่แล้ว หล่อนรีบมองหาผ้าอะไรสักอย่างที่สามารถขนของไปได้ ก่อนจะเห็นผ้าคลุมโต๊ะที่วางอาหารอยู่

หล่อนรีบเอาอาหารออกทันทีแล้วหยิบไก่หนึ่งชิ้นยัดเข้าปากไป ‘ก่อนจะหนีต้องอิ่มก่อนสิ’ พอมองหาของตกแต่งที่คิดว่าจะขายได้ ก็วางอย่างระมัดระวังลงในผ้าแล้วเก็บของเสร็จ รีบวิ่งออกจากประตู มองซ้ายมองขวา ก่อนจะเห็นต้นไม้ใกล้กำแพงที่น่าจะออกไปด้านนอกได้ หล่อนไม่รีรอ รีบวิ่งไปทางต้นไม้แล้วปีนขึ้นไป

“คุณณิรินจะไปไหนครับ...คุณไม่อยากเจอกับเนื้อคู่แล้วเหรอครับ?” ลี่จิงใส่ชุดแดงนั่งอยู่บนหลังคา แสงจันทร์กระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างน่าทึ่ง ชุดฮั่นฝูสีแดงที่พริ้วไหวตามสายลมยิ่งทำให้เขาดูสง่าและดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก ผมยาวสีดำขลับปลิวไปตามลม เผยให้เห็นรูปหน้าคมเข้มและดวงตาคมกล้า ที่สามารถสะกดจิตใจผู้พบเห็นได้ทุกคน ริมฝีปากหนาของเขายิ้มบางๆ อย่างมีเสน่ห์ ประกอบกับท่าทางที่ดูเย็นชาแต่ยังคงมีความอบอุ่นซ่อนอยู่ ทำให้เขาดูเหมือนเทพผู้ที่เดินทางจากโลกอื่นมาอยู่ตรงนี้

“อ่าว! เจ้าชุดแดง...เนื้อคู่อย่างงั้นเหรอคะ แสดงว่าคุณคือกามเทพเหรอที่อยู่ในศาลด้ายแดงนั่นน่ะ? แสดงว่าคุณส่งฉันมาตามคำของฉันจริงๆ เหรอคะ...แต่เค้าอยากแต่งกับเจ้าของร่างนี้ต่างหาก” น้ำตาของหล่อนเริ่มคลอออกมาอย่างง่ายดาย เมื่อพูดถึงเรื่องราวในอดีตที่เธอเคยสารภาพรักกับหนุ่มที่เธอแอบชอบ

“เจ้าคิดจะหนีข้าอย่างงั้นหรือ สวีเสวี่ย!” เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหลังไกลๆ หล่อนรีบหันขวับไปมอง แล้วก็หันมายังเจ้าชุดแดง เขาก็หายตัวไปอีกแล้ว หยางหมิงที่เมามายกับการดื่มสุรายืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง พอเห็นเจ้าสาวไม่อยู่ก็โมโหจนอยากจะฉีกเนื้อเจ้าสาวกินทันที

“ข้าขอโทษ ข้าไปละ...บายยยย...” หล่อนรีบปีนขึ้นกำแพง เท้าเล็กเหยียบที่กำแพงพร้อมที่จะกระโดดลง

ควับบบบ!!!