ข้ามเวลาไปหาเนื้อคู่

ข้ามเวลาไปหาเนื้อคู่ 6 คืนเข้าหอNc18++

บทที่6 คืนเข้าหอ NC18++

ร่างเล็กยังไม่ทันได้ก้าวลงพื้น ทันใดนั้นเงาร่างสูงใหญ่ก็เหาะตัวมาหาอย่างรวดเร็ว พลังภายในที่แข็งแกร่งส่งให้เขาเข้าถึงตัวเธอในพริบตา มือใหญ่คว้ารอบเอวบาง ดึงร่างเธอลงจากกำแพงอย่างง่ายดาย

"อ๊ะ!" ณิรินสะดุ้ง แต่ยังไม่ทันได้ขัดขืน ร่างกายของเธอก็ถูกโอบประคองไว้อย่างมั่นคง แขนแข็งแกร่งกระชับร่างบางแน่นขึ้น และก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว มือหนาก็จับท้ายทอยเธอเข้าหาใบหน้าคม ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะกดลงมาแนบแน่น

"อื้อ...!"

จูบหนักหน่วงจู่โจมโดยไม่ให้ตั้งตัว ลิ้นสากไล่ต้อนเข้ามาในโพรงปากอย่างกระหาย ดูดกลืนลมหายใจของเธอไปจนหมดสิ้น ณิรินพยายามดิ้นหนี แต่แรงเธอก็ไม่อาจสู้แรงเขาได้ มือเรียวทุบแผ่นอกหนาอย่างสุดแรง แต่กลับถูกแขนแกร่งกระชับรัดแน่นขึ้นจนไม่อาจหลุดพ้น

หยางหมิงลิ้มรสความหวานละมุนอย่างเอาแต่ใจ มือข้างหนึ่งอุ้มร่างบางไว้แนบอก ส่วนมืออีกข้างประคองท้ายทอย ปลายนิ้วสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มราวกับจะครอบครองเธอทั้งร่าง

"หึ... เจ้าจะหนีข้าไปถึงเมื่อใดกัน สวีเสวีย?"

เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะเคลื่อนไปที่ซอกคอ ขบเม้มเบา ๆ และใช้ลิ้นลากไล้ไปตามผิวเนียน ร่างบางสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกจากอก

"อ๊ะ... ไม่... ปล่อยนะ!" เธอพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกดร่างเธอเข้าหามากขึ้น ร่องรอยสีแดงจาง ๆ ปรากฏขึ้นใต้แสงจันทร์สลัว

หยางหมิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธและความเจ็บปวดที่ถูกผลักไสซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ทำไมเจ้าต้องหนีข้าตลอด..."

เสียงนั้นแฝงไปด้วยความคับข้องใจ ปากหนาโน้มลงจูบซอกคออีกครั้ง ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นแนบอกและพุ่งตรงไปยังห้องหอโดยไม่รีรอ

"ไม่! ปล่อยข้านะ!"

ณิรินดิ้นสุดแรง ข้าวของที่ขโมยมาตกกระจัดกระจายเต็มพื้น แต่หยางหมิงกลับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขาตอนนี้คือ... เธอ

“ปล่อยข้านะ ปล่อย” ร่างเล็กได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความตระหนก ข้าวของที่ขโมยมาด้วยความรีบร้อนก็หลุดจากมือและตกกระจักกระจายอยู่กับพื้นอย่างน่าเสียดาย

ร่างสูงใหญ่กดร่างบางแนบกับเตียงนุ่ม มือแข็งแกร่งตรึงข้อมือทั้งสองข้างของหล่อนไว้เหนือศีรษะ แม้หล่อนจะดิ้นรนและพยายามผลักไส แต่เขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ราวกับต้องการให้หล่อนจดจำว่าเขาคือใคร และไม่มีทางให้หล่อนหนีรอดไปได้

"ปล่อย!" หล่อนขู่เสียงสั่น แต่เขากลับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดพวงแก้มแดงระเรื่อ

"ปล่อยงั้นหรือ?" เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความเร่าร้อน "แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรดี ในเมื่อข้าโหยหาจนแทบคลั่งเพราะเจ้า?"

ดวงตาคมกริบจ้องมองหล่อนราวกับจะกลืนกิน ปลายนิ้วร้อนลากผ่านข้างแก้มแล้วไล่ลงมาตามลำคอ ก่อนจะจงใจหยอกเย้ากับผิวเนียนใต้ร่างชุดบางเบา

"เจ้าเป็นของข้า... และข้าจะไม่ยอมให้ใครพรากเจ้าไปอีก"

เขากระซิบข้างหู เสียงพร่ากระตุ้นอารมณ์จนหัวใจของหล่อนเต้นรัว มือหนาลูบไล้ไปตามร่างบางอย่างถือสิทธิ์ ขณะที่ริมฝีปากร้อนผ่าวกดลงบนต้นคออย่างอ้อยอิ่ง

หล่อนกัดริมฝีปากแน่น พยายามต่อต้านความรู้สึกที่กำลังตีตื้นขึ้นมา แต่ร่างกายกลับทรยศตนเอง ความร้อนจากเขาแผ่ซ่านเข้ามา ปลุกปั่นจนสติเริ่มเลือนราง

"ข้าไม่ให้เจ้าไปไหนอีกแล้ว..."

เสียงกระซิบหนักแน่นย้ำชัด ก่อนที่เขาจะกดจูบลงมาอย่างร้อนแรง ลิ้นร้อนแทรกผ่านความตื่นตระหนก กวาดชิมรสหวานราวกับตั้งใจจะกลืนกินหล่อนทั้งเป็น...เมื่อร่างเล็กเริ่มกระตุกก็มีน้ำลื่นๆ ไหลออกมาจากช่องกลีบกุหลาบ

ร่างใหญ่ไม่รีบรอรีบคว้าเสื้อชุดบางฉีกออกอย่างแรง เผยให้เห็นอกสวยชูชันกระเพือมตามแรงดิ้น หล่อนได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาอย่างหวาดกลัวคนตรงหน้าเพราะตอนนี้เขาเหมือนกับหมาป่าที่พร้อมจะกินกระต่ายน้อยอย่างเธอได้ทุกเมื่อ

“อื้อออ...ปล่อยนะ ปล่อย” หยางหมิงรีบก้มลงจูบทันทีเพื่อปิดปาก ลิ้นสากเริ่มสอดแทรกเข้าไปเล่นกับลิ้นเล็กอีกครั้ง ก่อนจะถ่างขาเรียวให้แยกออกไปอยู่ที่ข้างลำตัว

เขาชูดุ้งมังกรยักที่พร้อมมานานแล้วค่อยๆ ถูวนใต้ร่างบาง จนหล่อนสั่นสะท้านอยากจะหนีใจแทบขาด แต่ร่างกายกลับตอบสนองทุกการกระทำของเขา มือหนาลูปไล้จากเอวบางขึ้นไปที่อกสวย มือหนายังขย่ำเต็มแรง ทั้งบีบทั้งใช้นิ้วมือวนที่เต้านมอย่างร้อนแรงจนตั้งชูชันขึ้นมา เขาไม่รีรอรีบก้มลงดูดที่เต้านมลำเลียไปมาจนหล่อนแอ่นอกรับโดยไม่รู้ตัว

“อื้ออออ...ปล่อยนะ...!!” แม้ปากจะขอให้ร่างสูงปล่อย แต่ร่างกายกลับตอบรับอย่างไม่รู้ตัว หล่อนแม้มปากกดความรู้สึกตัวเอง และยังคงพยายามดิ้นไม่หยุด

“อื้ออออ...ไม่นะ ปล่อยนะ ไอ้ลามก” หล่อนร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“ซู่...เงียบๆ ..ทำอย่างกับว่าเจ้าไม่เคยทำกับข้าอย่างงั้นแหละ” เสียงกระซิบแหบพล่า พร้อมกับพ่นลมหายใจอุ่นๆ ลงตรงซอกคอสวย

“หา…!!!” หล่อนชะงักกับคำนั้น ก่อนจะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยจากการถูกคุกคามภายในส่วนล่างเลื่อยๆ หล่อนก็ยิ่งบิดตัวหนีออก แต่กลับสู้แรงคนข้างบนไม่ได้สักที

“เจ้ายังจะคิดหนีข้าไปอีกหรือไม่” เขาพูดจาแหบพล่าทั้งพ่นลมหายใจอุ่นเข้าซอกคอหล่อน เขาทั้งรักทั้งโกรธในตัวหล่อนในเวลาเดียวกันสโพกเริ่มขยับมือขึ้นลงถี่ๆ รัวๆ เรื่อยๆ จนร่างบางเริ่มกระตุกตามแรงขยับท้องน้อยเริ่มบีบรัดไม่รู้ตัว

“อ๊าาาาาา...ซี๊ดดดด...ปา...ปล่อย...ปล่อยนะ...อ๊าาาาาาๆๆๆๆๆ” จู่ๆ หล่อนก็ครางเสียงหวานออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ตรับ ตรับ ตรับ- ปากหนาไม่พูดมากรีบก้มลงจูบทันทีดูดริมฝีปากเล็กอย่างปลาหมึกจนหล่อนหายใจไม่ออกจึงต้องอ้าปากเพื่อหาอากาศ

หยางหมิงเมื่อเห็นว่ามีช่องโหว่ของปากเล็กแล้วลิ้นใหญ่ไม่รีรอที่จะสอดใส่เข้าไปลำเรียให้ทั่วปากเล็กเมื่อลำเลียอย่างพอใจแล้วก็ถอนออกมาลำเลียที่ซอกคอไล่ลงมาที่หน้าอก

“สิ่งเหล่านี้...เจ้าเป็นผู้ที่สอนข้าเองนะ ศิษย์ขอส่งการบ้าน” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเริ่มขยับบั้นท้ายขึ้นลงถี่ๆ และก้มลงจูบปากอีกครั้ง

“อ๊าาาาาา...ซี๊ดดดด...” ณิรินได้แต่ร้อง อู้...อี้...อยู่ในลำคอและครางเสียงหวานออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก้นหล่อนเริ่มบีบรัดรับการกระแทกเข้าออกของร่างใหญ่อย่างพอใจ ตอนแรกก็รู้สึกเจ็บแต่ตอนนี้กลับให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“อ๊า...อื้มมมมม...ซี๊ดดดด...” ร่างใหญ่ร้องครางเสียงออกมาตามๆ กัน กับเสียงหวานของร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่าง

เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มยกสะโพกรับการกระแทกอย่างพึงพอใจ ร่างใหญ่ก็เร่งบั้นท้ายกระแทกแรงๆ ถี่ๆ ขึ้น เพียงไม่นานทั้งสองร่างก็เริ่มเหงื่อออกไหลเต็มลำตัว ทั้งๆ ที่อากาศก็เย็นมากๆ แต่กิจกรรมอันเร่าร้อนในค่ำคืนนี้กลับทำให้ทั้งสองร่างรู้สึกร้อนลุ่มจนร่างกายขับเหงือออกมาเป็นสายน้ำ

“อ๊าาาาาา...ซี๊ดดด...” ร่างเล็กครางเสียงหวานออกมาไม่หยุดและยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากการกระแทกขึ้นลงถี่ๆ ของร่างใหญ่

“อ๊าาาาา...” ร่างใหญ่เริ่มกระตุก เขาดึงตัวร่างเล็กมากอดและรัดเข้าหาตัวเองอย่างแนบแน่น มือเล็กเริ่มจิกเล็บลงแผ่นหลังหนาอย่างสุขสม บั้นท้ายยิ่งกระแทกเข้าแรงขึ้นในครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยน้ำขุ่นๆ ลงช่องท้องน้อย

ณิรินรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรอุ่นๆ ไหลมาที่ช่องท้องของตัวเอง ‘หรือว่า!เขาปล่อยในอย่างงั้นเหรอ ฉันคงได้ท้องแน่ๆ ยุคนี้ไม่มียาคุมด้วยสิ’ จากความรู้ที่หล่อนได้เรียนมาตอนสมัยมหาลัยวิชาเพศศึกษา ‘ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างนี้เป็นประจำเดือนไปแล้วกี่วันด้วยสิ’

หลังจากที่ร่างใหญ่เริ่มหยุดและคลายตัวลงเขาจ้องมองร่างเล็กด้วยความพอใจ ก่อนจะทำท่าก้มลงจูบอีกครั้ง

“อร้ายยยยยย...เจ้า เจ้า เจ้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” พอสติหล่อนเริ่มกลับมาอีกครั้ง หล่อนก็รีบผลักร่างใหญ่เต็มแรง จนหยางหมิงเซไปด้านข้างหล่อน หล่อนรีบยืนขึ้นแล้วทำท่ากระโดดขึ้นลงๆ

“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ” เขางงกับการกระทำที่แสนประหลาดของหล่อนทำเหมือนกับว่าหล่อนกับเขาไม่เคยมีอะไรกันทั้งๆ ที่หล่อนนั่นแหละเป็นคนสอนเขาเองร่างใหญ่เริ่มขมวดคิ้ว ‘ก่อนหน้าที่นางจะมาหลอกฆ่าข้า นางเป็นผู้สอนเรื่องเช่นนี้กับข้าเอง แต่ทว่าเหตุใดวันนี้นางทำเหมือนว่านางไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้เลยแม้แต่นิด’

“ถึงจะไม่มีในวิชาที่เรียน อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจแหละขอแค่ไม่เข้ามาที่มดลูกก็พอ”

"เจ้าพูดอะไรของเจ้าอีก นอนได้แล้ว"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั่งพร้อมกับก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร่างสูงคว้าตัวร่างเล็กที่พยายามดิ้นหนีขึ้นอุ้มไว้แน่น ฝ่ามือร้อนกดแผ่นหลังเล็กให้แนบชิดกับอกแกร่งจนสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรง

"ปล่อยยยย"

ร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก มือเล็กทุบไหล่กว้างเบา ๆ แต่กลับถูกแขนแข็งแรงรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม

"ถ้าเจ้าไม่นอน...ข้าจะทำเจ้าอีกครั้งนะ หรือว่าเจ้า..."

เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวแก้มขาวจัดจนเกิดอาการสะท้าน ร่างเล็กหยุดดิ้นทันที ดวงตากลมสั่นระริกเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมลึกที่ฉายแววเร่าร้อนปนเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากร้อนแนบลงข้างขมับเบา ๆ ก่อนไล่ลงมาถึงซอกคอขาว

"ท่าน...อย่า..."

เสียงหวานสั่นพร่าขาดห้วง ร่างเล็กที่พยายามขืนตัวออกกลับอ่อนระทวยเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปตามสันหลัง ความร้อนรุ่มแล่นผ่านร่างกายอย่างควบคุมไม่ได้

หยางหมิงยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะพลิกกายทับร่างเล็กไว้ใต้ร่าง ฝ่ามือใหญ่กอบกุมมือบางเหนือศีรษะ

"นอนซะสวีเสวีย...ถ้าเจ้ายังดื้อ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหลับง่าย ๆ หรอกนะ"

เสียงทุ้มกระซิบหนัก ๆ ข้างหู ร่างเล็กเม้มปากแน่นด้วยความเขินอาย ก่อนจะรีบซุกหน้ากับอกกว้าง ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบา ๆ โอบกอดร่างเล็กไว้แน่นขึ้น ก่อนจะซบใบหน้าลงกับเรือนผมหอมกรุ่น