ข้ามเวลาไปหาเนื้อคู่ 3 วันเกิดเหตุ

1171 Words

บทที่3 วันเกิดเหตุ ใต้เงาร่มของต้นไม้ใหญ่ ณิรินเลือกนั่งลงพร้อมกับหนังสือเล่มโปรดในมือ สายลมอ่อนๆ พัดพาความสงบมาสู่หัวใจของเธอ ขณะเธอกำลังไล่สายตาไปบนตัวหนังสือ เสียงกรอบแกรบเล็กๆ ของใบไม้ดึงความสนใจของเธอไปยังบางสิ่ง สายตาของเธอจับจ้องไปยังต้นดอกไม้เล็กๆ ที่งอกขึ้นใต้ร่มไม้ "นั่นอะไรน่ะ?" เธอเอ่ยขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ "ทำไมมีแค่ต้นเดียวกันนะ?" ณิรินก้มลงมองและยิ้มจางๆ ในแววตา เธอรู้สึกเหมือนเจ้าต้นดอกตัวน้อยกำลังโดดเดี่ยวจากเพื่อนฝูงที่ถูกปลูกอยู่ในแปลง เธอตัดสินใจนำน้ำมารด พร้อมกับหาไม้เล็กๆ มาปักล้อมรอบ "แบบนี้เธอก็คงไม่ต้องโดนอะไรมากินแล้วล่ะ อยู่ตรงนี้เงียบๆ นะ" เธอพึมพำราวกับกำลังพูดกับต้นดอกไม้ ก่อนจะยิ้มและลุกขึ้น "ไว้จะมาหาใหม่ละกัน เดี๋ยวจะนั่งทับเธอซะก่อน" ณิรินเดินกลับไปยังรถของเธอโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองเธออยู่ ในเงามืดของพุ่มไม้ ชายหนุ่มในชุดสูทสีแดงสดปรากฏตัวขึ้น รูปลักษณ์ของเขาราวกับหลุดมาจากภาพวาด ชายหนุ่มยกมือขึ้นร่ายเวทเบาๆ แสงอ่อนสีทองไหลออกจากปลายนิ้วตามหลังณิริน “ข้าพบเจ้าแล้ว ผู้มีพระคุณของข้า” เขาพึมพำพร้อมแววตาเปี่ยมไปด้วยความหมายลึกซึ้ง "ท่านต้องการอะไรจากเธอหรือคะ?" เสียงเล็กๆ ดังขึ้นข้างตัวชายหนุ่ม เด็กสาวในชุดขาวปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มจาง เธอคือภูตดอกไม้น้อย ผู้รับใช้ของเขา “เจ้ารอคำสั่งจากข้าก็พอ” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะทอดสายตามองแสงสีม่วงอ่อนๆ ที่เรืองรองออกมาจากตัวของณิริน ณ ถนนใหญ่ ขณะณิรินขับรถออกจากร้านอาหาร เธอรู้สึกเหมือนบางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกดังสนั่นจากระยะไกล เธอหันไปมอง เห็นเพียงเงาดำขนาดใหญ่ที่พุ่งตรงมาทางเธอ "กรี๊ดดดด!" เสียงกรีดร้องของเธอถูกกลืนหายไปพร้อมกับเสียงปะทะอันดังสนั่น ทุกสิ่งรอบตัวเธอมืดดับลงทันที เสียงกระซิบแผ่วเบาเหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล "เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร…ข้าจะช่วยเจ้าเอง" ณ โรงพยาบาล เสียงร้องไห้สะอื้นของหญิงสูงวัยดังสะท้อนอยู่หน้าห้อง ICU “ณิรินลูก อย่าเป็นอะไรนะลูก” ชายวัยกลางคนกุมมือตัวเองแน่น น้ำตาคลอเต็มสองตา "ช่วยด้วยนะครับหมอ เธอคือลูกสาวคนเดียวของเรา" หลังการรักษายาวนานหลายชั่วโมง หมอเดินออกมาพร้อมสีหน้าที่ทำให้ทุกคนโล่งใจ “คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ยังคงต้องสังเกตอาการอย่างใกล้ชิด” แต่แม้ร่างกายของณิรินจะปลอดภัย เธอกลับยังคงหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา กลับมายังอดีต ในยามใกล้รุ่งสาง ชายหนุ่มในชุดสูทสีแดงปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก้าวเข้ามาใกล้เตียงของณิริน “ข้าต้องปกป้องเจ้า และทำให้เจ้าสมหวัง…ผู้มีพระคุณของข้า” เขาพึมพำ แสงสีม่วงเรืองรองจากตัวของณิรินสว่างขึ้นราวกับตอบรับคำสัญญาของเขา ภูตน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “แต่เหตุใดถึงต้องช่วยเธอถึงเพียงนี้คะ ท่าน?” เขาเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง “เพราะข้าติดหนี้นาง…หนี้ที่ไม่อาจชดใช้หมดได้ในชั่วชีวิตเดียว” เช้าวันต่อมา แสงแดดกระทบเปลือกตาสวย ณิรินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นเคย "นี่ฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมแผลถึงหายไปแล้วล่ะ?" ความมึนงงพุ่งขึ้นมาในหัว แต่ด้วยความหิวเธอจึงลุกจากเตียง เดินไปยังประตูเพื่อหาอะไรบางอย่างกิน เมื่อเดินผ่านกระจก ณิรินก็ต้องชะงัก “อร้าย! นั่นใครน่ะ” เธอจ้องภาพสะท้อนในกระจก ร่างที่เห็นเป็นหญิงสาวในชุดฮั่นฝูอันงดงาม สวยสะกดสายตา ณิรินค่อยๆ ยกมือขึ้น กระจกสะท้อนการเคลื่อนไหวตามทุกจังหวะ “นี่ฉันเหรอ? สวยจัง… แต่เดี๋ยวนะ ทำไมฉันถึงใส่ชุดแบบนี้ล่ะ? หรือใครเอาให้ฉันใส่ตอนตาย?” เธอบ่นงงๆ พลางสำรวจตัวเองในกระจกอย่างภูมิใจ เสียงเปิดประตูดัง พรวดพราด! ร่างสูงสง่าในชุด ฮั่นฝูสีเทา ก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สง่างามและเปี่ยมด้วยอำนาจ ชายหนุ่มผู้มีโครงหน้าคมชัดราวกับสลักจากหินอ่อน ผิวขาวกระจ่างใสราวหิมะ ดวงตาคมเข้มลึกล้ำดั่งมหาสมุทร สะท้อนความสุขุมและอันตรายในเวลาเดียวกัน จมูกโด่งเป็นสันรับกับโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบ ริมฝีปากบางเฉียบขยับยิ้มเล็กน้อย ให้ความรู้สึกทั้งเยือกเย็นและชวนลุ่มหลง ชุดฮั่นฝูสีเทาอ่อนประดับด้วยลวดลายปักด้วยไหมเงินเพิ่มความสูงศักดิ์และหรูหรา ผ้าคาดเอวที่ทำจากผ้าไหมสีดำสนิทช่วยขับเน้นช่วงลำตัวกำยำของเขา "หล่อจัง...เทพบุตรแน่ๆ เลย!" ณิรินคิดในใจ พลางตะลึงมองชายตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง ราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว ชายหนุ่มตรงเข้ามาหาเธอทันที มือใหญ่คว้าข้อมือเธอไว้แน่น “เจ้าหายตั้งแต่เมื่อใด! ผู้ใดเป็นคนช่วยเจ้า?” น้ำเสียงดุดันทำให้ณิรินสะดุ้ง “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย!” ณิรินรีบกัดมือเขาเพื่อป้องกันตัว ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะยกตัวเธอขึ้นบ่าด้วยแรงมหาศาลแล้วพาไปวางลงบนเตียงอย่างแรง “โอ๊ย! เจ็บนะ!” ณิรินบ่นปนหงุดหงิด ความแข็งของเตียงทำเอาเธอคิดในใจ ‘นี่มันเตียงยุคดึกดำบรรพ์ชัดๆ!’ ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “สวีเสวี่ย ข้าไม่มีวันให้เจ้าได้อยู่อย่างมีความสุข! เจ้าจะต้องเกลียดข้าจนกระอักเลือด!” กล่าวจบเขาสะบัดมือแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ณิรินนั่งงงกับเหตุการณ์ “อะไรของเขาเนี่ย? เดี๋ยวบอกรัก เดี๋ยวก็บอกเกลียด! แต่ฉันหิวววว!” เสียงตะโกนของเธอดังลั่นจนคนข้างนอกหันมามอง ในขณะเดียวกัน หยางหมิ่งเดินกลับจวน สั่งให้หลิงหลงนำอาหารไปให้ณิรินและคุมตัวเธออย่างเข้มงวด แต่หนิงเซี่ย บ่าวคนสนิท กลับอาสาทำหน้าที่แทนด้วยความกระตือรือร้น “พี่หลิงหลง เดี๋ยวข้าจะดูแลนางเอง ข้ารับรองว่าท่านอ๋องจะไม่รู้!” หลิงหลงลังเล แต่ยอมให้หนิงเซี่ยไปแทน พร้อมคำเตือนหนักแน่น “อย่าให้นางหนีไปได้ ไม่งั้นข้าจะเดือดร้อน!” หนิงเซี่ยพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมอาหารในมือ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more