บทที่15 การจากลาที่ยังไม่ได้บอกลา
ในขณะนั้น ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัวเล็กน้อย เสียงของพ่อบ้านจางที่เล่าความหลังยังดังก้องอยู่ในหัว หล่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้น น้ำตาไหลรินลงข้างหูด้วยความเจ็บปวด ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะมาถึงที่นี่
ณ สวนดอกไม้ตระกุลสวี
“ท่านพ่อ ท่านแม่!” สวีเสวียตะโกนพลางวิ่งกลับไปทางจวน หวังจะช่วยพ่อและแม่ของตน แต่ยังไม่ทันถึงตัวบ้าน ของแข็งก็ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของนางอย่างแรง ร่างบางทรุดลงทันที
พ่อบ้านจางที่จำใจต้องทำเช่นนี้ เพียงเพราะคำสั่งสุดท้ายของสวีเหอ เขาตีสวีเสวียให้สลบแล้วแบกนางขึ้นหลัง พาพวกนางหนีขึ้นเขาพร้อมโจวเจียซิน
ระหว่างทาง พวกเขาพลัดตกจากทางลาดสูง ทั้งสามสลบอยู่กลางป่า กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงในหอคณิกา
เกาเจียหลี่ ได้ยินข่าวคราวของตระกูลสวีจึงออกไปดู แต่กลับพบพวกเขาโดยบังเอิญจึงรีบช่วยเหลือไว้
“ท่านพ่อ... ท่านแม่... ฮ
