บทที่8 ความขมที่มีความหวานซ่อนอยู่
กลับสู่อดีต
ในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น ณิรินกำลังเหม่อลอยอยู่บนโต๊ะอาหาร ราวกับจมอยู่ในความคิดที่ย้อนกลับไปในอดีต จนกระทั่งเสียงทุ้มนุ่มของหยางหมิงเรียกสติของหล่อนกลับมา
“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมแตะไหล่เธอเบาๆ
“แอ๊ะ...เพคะ ไม่ได้เป็นอะไรเพคะ” ณิรินรีบยิ้มหวานตอบกลับ พร้อมแสดงท่าทีขอบคุณ
หยางหมิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยและคีบชิ้นอาหารจากจานที่มีสีสันชวนให้น่าทาน ส่งให้ณิรินอย่างเอาใจ
“นี่นะ เจ้าต้องกินเยอะๆ จะได้บำรุงร่างกายให้แข็งแรง”
“ขอบคุณเพคะ” ณิรินยิ้มตอบพร้อมรับชิ้นอาหารมา หล่อนคีบอาหารเข้าปากและเคี้ยวช้าๆ ด้วยความสำรวม รสชาติที่สัมผัสได้ไม่ถึงกับเลวร้าย แต่ก็ไม่ได้ดีพอที่จะกระตุ้นให้เธออยากกินต่อ
เมื่อกินไปได้เพียงเล็กน้อย หล่อนก็วางช้อนลง
“หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ”
