ยามซื่อ(10.00)
รถม้าเดินทางต่ออย่างรวดเร็ว พยายามให้ถึงทางขึ้นสำนักสงฆ์ที่ท่านพ่อของเจียวหนิงอันขึ้นไปอยู่มานานนับยี่สิบเจ็ดปีก่อนพระอาทิตย์ตกดิน
ในรถม้าที่เจ้าหยางหลงนอนคว่ำยาวขวางประตูและหันหน้ามองเจียวหนิงอัน สตรีที่เขาขอหมั้นหมายด้วยตนเองมาหมาดๆ ยิ่งมองนางก็ยิ่งงาม…
“หากลงจากรถม้าครั้งหน้าให้ผูกผ้าปิดตาไว้เช่นเดิม”
“_” เจียวหนิงอันเงียบ ถึงเจ้าหยางหลงไม่บอกนางก็ต้องทำอยู่แล้วเพราะความเคยชิน
“เปิดแค่ตอนอยู่กับข้าสองคนก็พอ…ข้าหวง”
จบคำนี้นางก็อยากจะเอาหน้ามุดที่ใดสักแห่งไม่ให้คนหน้าหนาได้เห็นใบหน้าแดงๆของนาง “เจ้าจะกล่าวอ้อมบ้างก็ได้ ข้าไม่ว่าหรอก” หันหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง
“จะอ้อมทำไมให้ต้องคิด…กล่าวเช่นนี้ล่ะเข้าใจง่ายดี” ขยับกายเข้าหาคนตัวบางน่ารัก “มานอนกับข้าเร็วสิ”
“_”
☺️☺️ “นอนรอไปจนถึงทางขึ้นสำนักสงฆ์ ดีกว่านั่งหลังตรงคอเกร็งเช่นนั้นเจ้าจะไม่สบายตัวนะ” ดึงแขนสตรีให
