17 มันก็สาสมแล้วไม่ใช่หรอ
อคิราห์กดร่างของปรางปรีญาลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมทับ คนใต้ร่างทั้งตบตี ขีดข่วน แต่ซาตานร้ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เพราะแค่ได้สัมผัสเรือนร่างบอบบางก็คุมตัวเองไม่อยู่แล้ว
ชายหนุ่มยังคงเอาแต่ใจ พยายามบังคับขืนใจอีกฝ่ายทั้งๆที่เธอป่วยอยู่
“ปล่อยนะ! ฉันบอกให้ปล่อย!!”
ฟางเส้นสุดท้ายขาดพึง ปรางปรีญาเอื้อมมือไปคว้าแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆหัวเตียง ฟาดเข้าที่ศีรษะของอคิราห์อย่างแรงจนเศษแจกันแตกกระจัดกระจาย
เพล้งง!!
“โอ้ยย!!!”
“ฉันบอกให้ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!” ปรางปรีญาตะคอกเสียงสั่น น้ำตาไหลพราก หยิบแจกันอีกใบมาไว้ป้องกันตัว
อคิราห์ที่เพิ่งตั้งตัวได้ยกมือกุมศีรษะพบว่ามีเลือดสีแดงสดไหลออกมาเต็มฝ่ามือ และยิ่งไปกระตุกต่อมเดือดของเขาเข้าไปอีก สันกรามหนาขบเข้าหากันแน่นจนปูดนูน ดวงตาคมกริบฉายแวววาวโรจน์ ยกมือปาดเลือดที่กำลังไหลลงมาราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร
ปรางงปรีญาร้องไห้
