หัวใจที่หลุดหายไปตามสายลม...
น้ำตาที่ไหลริน... มือที่โอบอุ่มร่างน้อย... ดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจนจะเป็นสายเลือด... เสียงสะอื้นไห้ของคนเป็นพ่อและแม่ ดังออกมาจนทำให้คนที่อยู่ไม่ไกลต้องเสียน้ำตาไปด้วย... เสียงพึมพัมที่ฟังไม่เป็นภาษา... ราวกับคนเสียสติ นั่นทำให้อเล็กซ์ถึงกับทนไม่ไหว
" แก้มใส... ถ้าลูกเห็นน้ำตาเธอ... ลูกจะไม่มีความสุขนะ... อย่าร้องไห้เลย... อย่าร้องไห้ให้ลูกเห็นได้ไหม...ขอให้ลูกจากไปอย่างมีความสุขได้ไหม... ถ้าลูกเห็นว่าเรายังร้องไห้อยู่แบบนี้ ลูกคงไม่ได้ไปสู่อ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้า..... " อเล็กซ์ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจ แต่เขาทนไม่ได้ เขาทนเห็นแก้มใสร้องไห้ราวกับคนเสียสติแบบนี้... เขาทนไม่ได้
แก้มใสที่พยายามที่จะไม่ร้องไห้แต่มันก็ทำได้อยากเหลือเกิน... เธอสูญเสียสิ่งที่เธอรักไปอีกแล้วเหรอ.... ทำไม... ทำไมสวรรค์ช่างใจร้ายกับเธอเหลือเกิน ขอให้เธอได้มีความสุขสักครั
