อยู่เหมือนตาย...
เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ แก้มใสถูกขังอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่เป็นห้องนอนของเธอ.. ทุกวันจะมีคนยกอาหารมาให้เธอ... เธอไม่เห็นป้าไพรเลยตั้งแต่วันนั้น.. เธอไม่รู้ว่าป้าไพรไปไหน... หรือป้าไพรจะถูกเขาไล่กลับไปแล้ว..
อาหารที่ไม่มีร่องรอยของการกิน วันแล้ววันเล่า... จากสาวน้อยหน้าตาสดใส มีน้ำมีนวล... ตอนนี้แก้มใสแทบเหลือแต่กระดูก...
แกร๊ก....
สิ่งแรกที่มองเข้าไปเจอ...คือผู้หญิงคนนึงที่นั่งมองออกไปยังประตูระเบียงอย่างเหม่อลอย... ศรีษะที่วางซบลงไปที่เข่า... มันทำให้เธอดูเหมือนตอไม้แห้งๆ.. ถ้าเจอลมพัดแรงๆคงจะหักล้มลง...
' คุณหนู.... คุณหนูของป้า.... ' ไพรถึงกับเสียงสั่น.. เธอไม่คิดว่าคุณหนูของเธอจะมีสภาพเช่นนี้... ผอมแห้งแรงน้อย...
" ป้าไพร... ^__^ แก้มคิดว่า... แก้มจะต้องตายอยู่ที่นี่คนเดียวซะแล้ว ^_^ ป้าไพรเป็นไงบ้างคะ... ผอมไปไหมเอ่ย... ป้าไพรนอนหลับไหมคะ... แก้มนอนหลับดีมา
