ขอรักสักครั้งจะได้ไหม

1

แก้มใส เด็กสาวผู้อาภัพที่สู้เสียพ่อและแม่ในเหตุการณ์รถชนส่วนเธอรอดมาได้ ตอนนี้เธอได้มาอาศัยกับผู้เป็นอา น้องชายของพ่อที่กรุงเทพฯ ส่วนบ้านที่เธอเคยอยู่ตอนนี้มีแค่ลุงอ่ำ สามีป้าไพรเป็นคนดูแล ส่วนป้าไพรขอมาอยู่เป็นเพื่อนเธอที่กรุงเทพฯด้วย เพราะว่าป้าไพรกลัวเธอจะเหงานะสิ แต่ป้าไพรมาอยู่ที่บ้านคุณอา ป้าไพรก็ช่วยงานบ้านเหมือนกับทุกคน ถึงแม้ว่าป้าไพรจะไม่รับเงินเดือนก็ตาม...

'หนูแก้มใสค่ะ... วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมค่ะ..' ป้าไพรถามคุณหนูสุดที่รักของเธอทันที ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เงินเดือน แต่เธอก็พอมีเงินเก็บและไหนที่คุณหนูของเธอจะคอยโอนให้อีกเพราะคุณหนูแก้มใสเธอมีเงินที่บิดามารดาของเธอทำกรมธรรม์ประกันชีวิต ที่ตอนนี้ตกเป็นของคุณหนูแต่เพียงผู้เดียวโดยไม่ต้องมีใครมามาคอยจัดการมรดกในส่วนนี้ เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปกติมักจะต้องรอจนกว่าคุณหนูจะอายุ21ปี

บริบูรณ์

" แก้มทานอะไรก็ได้ค่ะป้าไพร.. ไม่ต้องยุ่งยากค่ะ... แล้วคุณอาทั้งสองต้องการทานอะไรเป็นพิเศษไหมค่ะ.. "

' ไม่ค่ะ คุณๆเขาไม่ได้ขออะไรพิเศษ... หนูแก้มใสค่ะ.. ไม่คิดจะเรียนต่อเหรอค่ะ... เสียดายโอกาส' ใช่คุณหนูแก้มของเธอไม่ยอมเรียนต่อ พอจบม.6 คุณหนูของเธอ ก็ยังไม่ยอมเรียนต่อ เพราะอะไรเธอก็ไม่รู้ทราบถึงสาเหตุได้

" ยังดีกว่าค่ะ แก้มอยากเก็บเงินไว้ไปทำอย่างอื่นก่อน แก้มอยากเปิดร้านขายของชำเล็กๆ หาเงินเอาไว้ยามแก่เฒ่าน่ะค่ะป้าไพร เรื่องเรียน เรียนตอนไหนก็ได้ 40-50ก็ยังเรียนได้เลยค่ะ แก้มเคยเห็นออกโทรทัศน์ออกจะบ่อย" แก้มใสรีบเอ่ยออกไป เธอยังไม่พร้อมที่จะเรียนตอนนี้ ถึงแม่ว่าตอนนี้เธอจะจบ ม. 6 มาเกือบสองปีแล้วก็ตาม เธอวางแผนอยากจะกลับไปเปิดร้านชำเล็กๆที่บ้านของเธอ เธอจึงเลือกเก็บเงินเอาไว้ต่อเงินจะดีกว่า เพราะตอนนี้พอจบมาก็หางานทำไม่ได้..

' ป้ายังไงก็ได้ค่ะ แค่ได้อยู่กับหนูแก้มใสป้าก็พอใจแล้ว... แล้วหนูแก้มจะกลับไปบ้านของพวกเราเมื่อไรค่ะ... ' เธออยากให้คุณหนูของเธอกลับไปอยู่ที่ต่างจังหวัดมากกว่า เพราะที่นี่คุณหนูของเธอไม่ต่างกับคนใช้ ที่คอยรองมือรองเท้าของลูกสาวบ้านเจ้านายหลังนี้นั่นคือคุณ 'เมย์ ' โตจนจะออกเรือนได้แล้วยังทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง นอกจากแต่งตัว ขนาดนั้นยังมีผู้ชายมาชอบอีก...เฮ้อ... แต่ก็อย่างว่ามันเรื่องของเขา

' แล้วหนูแก้มจะไปไหนคะนั่นนะ'

" นัดกับเจ้าขาวไว้น่ะค่ะป้าไพร.. " ใช่.. เธอนัดกับเจ้าขาวแมวข้างบ้านเอาไว้ ตกลงกับมันเอาไว้ว่าจะซื้อขนมแมวเลียมาฝากมัน แต่เธอไม่รู้หรอกว่ามันเข้าใจที่เธอพูดกับมันรึเปล่า..

' อีกแล้วเหรอคะเนี่ย... อีกไม่นานป้าว่าเจ้าขาวคงจะต้องกลิ้งมาหาหนูแก้มใสแทนการเดินแน่ๆเลยค่ะ.. ' ป้าไพรถึงกับส่ายหัวให้คุณหนูของเธอ... เธอพอทราบว่าคุณหนูแก้มใสเธอรักสัตว์ แต่เธอไม่สามารถเลี้ยงได้เพราะแม่ของหนูแก้มใสแพ้ขนสัตว์ ไม่ว่าจะเป็นหมาหรือแมว ดังนั้นคุณหนูแก้มของเธอก็ทำได้แค่มอง และให้อาหารสัตว์พวกนั้นอยู่ห่างๆ

" ไม่ขนาดนั้นค่ะ.. พี่เอ็มคอยคุมอยู่ตลอดเวลา.. ถ้าลองกินเยอะเกินปริมาณที่พี่เอ็มกำหนดละก็...พี่เอ็มจะตีไปที่ก้นเบาๆค่ะ ^__^ " แก้มใสถึงกับอมยิ้มทุกครั้งที่นึกถึง เพราะพี่เอ็มก็กลัวเจ้าขาวมันจะแปรงร่างกลายเป็นหมูน่ะสิ พี่เอ็มเลยต้องมาเฝ้าทุกครั้ง

" แก้มไปไม่นานนะคะ.. "

' ค่ะ... เดินระวังๆด้วยนะคะ.. ยิ่งแต่เป็นคนซุ่มซ่ามอยู่ด้วย... '

ป้าไพรถึงกับรีบเอ่ยปากเตือนเธอเพราะความเป็นห่วง.. ก็คนมันซุ่มซ่ามนิ.. จะให้ทำยังไงเล่า..

" ขาว.... พี่แก้มมาแล้ว... "

เมี๊ยว... เมี๊ยว...

^__^

" แล้วแม่เราไปไหนละเจ้าขาว... ถึงปล่อยเรามาหาพี่แก้มคนเดียว..หือ... "

เมี๊ยว...

" ไม่รู้เหรอ... อ้าว... ทำไมไม่รู้... เราเป็นลูกแม่

เอ็มนะเจ้าขาว"

เมี๊ยว...

' อะไรๆ.. บ่นอะไรเจ้าขาว.. เดี๋ยวจะโดนตี' เสียงแม่เจ้าขาวดังมาแต่ไกล แล้วดูท่าทางเหมือนจะเหนื่อยเลยแหะ สงสัยคงจะรีบเดินตามเจ้าขาวมาแน่ๆ

เมี๊ยว.... เมี๊ยว... เมี๊ยว

' ไม่ต้องมาบ่นเลย.. มีความผิดติดตัวนะเจ้าขาว..แม่ยังไม่ได้ทำโทษเลยนะ'

เมี๊ยว...

' ไม่ต้องไปอ้อนพี่แก้มเลย... '

เจ้าของของเจ้าแมวอ้วนพุงกลมถึงกับบ่นให้เจ้าตัวป่วนทันที ..

" ขาวไปทำอะไรมาค่ะพี่เอ็ม.. "

' มันนะเหรอ.. ไปคาบนกของป้าข้างบ้านมาเล่นะสิ จะบอกว่าเล่นก็อายปาก มันกำลังจะกิน พอดีพี่ไปเห็นเข้าก่อน ไม่งั้นนะแก้มเอ้ย.... พี่คงได้ซื้อนกให้ป้าข้างบ้านใหม่เป็นแน่... หาแต่เรื่องมาให้ เดี๋ยวต่อไปคงจะต้องพาเจ้าขาวไปทัวร์วัด ให้มันลองๆสำรวจการตลาดที่วัดดูก่อน ลงพื้นที่ เพื่อมันจะชอบแล้วก็ไปจับจองที่อยู่อาศัย... เอาไหม...ไอ้อ้วน...'

เมี๊ยว....เมี๊ยว....

เสียงร้องโวยวายของเจ้าแมวตัวสีขาวที่มันกำลังทำเหมือนกับเถียงคนเป็นแม่อยู่สามารถเรียกเสียงหัวเราะให้แก้มใสได้เป็นอย่างดี

แก้มใสจัดการฉีกซองขนมแมวเลียให้เจ้าขาวที่ตอนนี้มันกำลังนั่งรอข้างๆเธออย่างใจจดใจจ่อ ส่วนพี่เอ็มขอไปเก็บยอดตำลึงริมรั้วเดี๋ยวก็จะกลับมา พี่เอ็มจึงขอฝากเจ้าขาวไว้กับเธอก่อน ในขณะที่เธอกำลังพูดคุยอยู่กับเจ้าแมวตัวกลมอยู่ เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองเธอจากระยะที่ไม่ไกลมากนัก...

ส่วนคนที่กำลังจ้องมองเธออยู่คือแฟนของลูกพี่ลูกน้องของแก้มใสนั่นเอง

เขาไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าทำไม... เขาต้องมายืนมองเธอตรงนี้ก่อนทุกครั้งที่เขามาที่นี่ เขาจะต้องแวะตรงจุดจุดนี้เพื่อมองเธอคุยกับเจ้าลูกหมูตัวสีขาวนั่น.. เสียงพูดเจื้อยแจ้วที่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเจ้าลูกหมูฟังเธอรู้เรื่อง... เสียงหัวเราะที่สดใสทุกครั้งเวลาเธออยู่ตรงนี้.. แค่เพียงตรงนี้และกับเจ้าลูกหมูตัวสีขาวนั่น... จะทำให้เด็กคนนี้หัวเราะและยิ้มได้... แต่เมื่อไรเธอก้าวขาออกจากบริเวณนี้ เธอจะเป็นคนเงียบครึม.. ถามคำตอบคำ.. ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยหัวเราะ.. ดังนั้นที่ตรงนี้เป็นจุดเดียวที่เขาสามารถได้ยินเสียงหัวเราะและรอยยิ้มอันบริสุทธิ์นี้ได้..ที่นานๆเขาจะมีโอกาสได้เห็น เพราะปกติแล้วเธอจะนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจากับเขาสักเท่าไร..

.

.