“ไม่ใช่อย่างนั้น” นวินวรรษตอบเร็ว “แต่กัญทำให้พี่คาดไม่ถึง กัญแสดงออกชัดนะว่ารังเกียจพี่ เกลียดโกรธพี่แค่ไหนเมื่อถูกพี่ข่มเหงรังแก ขนาดว่าพาตัวเองหนีออกจากฉัตรอรุณ แต่กัญก็…”
นวินวรรษสลัดศีรษะ ราวจะให้ช่วยขับไล่ความมึนงง
“กัญ” เขาเรียกเสียงไม่มั่นคงนัก “คนเกลียดชังกันนี่ เขาก็ไม่อยากเกี่ยวข้องเกี่ยวพันกันเลยไม่ใช่หรือ แล้วทำไม…”
“กัญไม่เคยพูดสักคำเลยนะคะ ว่าเกลียดพี่วรรษ”
กัญชพรแย้งไม่เต็มเสียง
“พี่วรรษพูดเองทั้งนั้นที่ว่ากัญเกลียด รังเกียจ ขยะแขยงพี่วรรษ ก็จริงหรอกค่ะว่ากัญอาจโกรธพี่วรรษ น้อยใจพี่วรรษ แต่กัญไม่เคยเกลียดทั้งรังเกียจพี่วรรษ”
“กัญ!”
หล่อนไม่สนเสียงเรียกของเขา
“กัญไม่เคยเปลี่ยนความคิด ความรู้สึกที่มีต่อพี่วรรษได้เลย กัญยัง เอ่อ…เคารพ นับถือ พี่วรรษเสมอ”
“กัญชพร”
“ที่กัญให้น้องอ่อนใช้นามสกุลพี่วรรษ ก็เพราะ...เห็นว่าแกมีสิทธิ์ใช้ ไม่ทันคิดว่าพี่วรรษอาจจะ...ไม่
