หัวใจบอกว่ารักเธอ

คนที่ไม่อยากพบ

พิธีกรในงานกล่าวเปิดงานต้อนรับคุณคีรีน้องชายเจ้านายของฉัน เขาหล่อดูดีมีออร่ากระแทกตาฉันเข้าอย่างจัง ถ้าไม่ได้สกิลการปกป้องตัวเองจากผู้ชายที่ฉันพร่ำฝึกฝนมากว่าสามปีเข้าช่วย ฉันคงเสียอาการแสดงความพึงพอใจออกไปให้เขาเห็น ผู้ชายถึงจะหล่อสะดุดตามีออร่าทำลายล้างรุนแรงแบบเขา ยังไงก็ยังเป็นผู้ชายที่ไว้ใจไม่ได้ ฉันไม่ศรัทธาผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ผู้ชายคือตัวอันตรายสำหรับฉัน อันตรายที่ฉันต้องหนีห่าง

ฉันสำรวจชุดที่เลือกให้คุณคีรีเรียบร้อย ต้องยอมรับว่าชุดที่ฉันเลือกนั้นเข้ากับเขามากๆ ฉันรู้สึกพอใจกับผลงานในครั้งนี้ จนเผลอยิ้มให้เขาอยู่หลายครั้ง ไม่นานพิธีกรก็เรียนเชิญท่านประธานและครอบครัวขึ้นเวที คุณคีรีผู้เป็นตัวเอกของงานดูคล่องแคล่วเหมาะสมกับภาพลักษณ์ในวันนี้ ท่านประธาน คุณนารา และคุณทิวา ก็ดูดี พอได้เห็นแบบนี้แล้วก็คิดได้ว่าครอบครัวนี้นอกจากความสามารถแล้วหน้าตาก็จัดว่าดีกันทั้งบ้านเลยทีเดียว ฉันรู้สึกดีใจและภูมิใจมากที่ได้ทำงานที่นี่

หลังจากเปิดตัว ท่านประธานก็พาคุณคีรีไปพบกับลูกค้า ฉันติดตามคุณทิวาและคุณนาราไปรับรองแขกท่านอื่น จะว่าไปนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันที่ต้องติดตามคุณทิวาแบบนี้ แต่ทำไมวันนี้คุณทิวาถึงทำตัวแปลกๆ เธอดื่มมากกว่าทุกครั้งที่ออกงาน ปกติเธอจะชอบพูดคุยมากกว่าชวนแขกดื่ม แต่นี่เธอกลับดื่มเป็นเพื่อนแขกแทบจะทุกคน และตอนนี้เจ้านายของฉันก็เหมือนจะเมาแล้วด้วย

“คุณทิวา ขวัญว่าพอก่อนดีกว่านะคะ เหมือนว่าวันนี้คุณทิวจะดื่มมากไปแล้วค่ะ” ฉันห้ามปรามเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มมีอาการเซเล็กน้อย

“นั่นสิลูก แม่ว่าทิวากลับก่อนดีไหม ของขวัญไปส่งทิวาหน่อยนะลูก” คุณนาราก็คงจะเห็นเหมือนกันกับฉันจึงขอให้เรากลับกันก่อน

“ค่ะ คุณนาราไม่ต้องเป็นห่วง ขวัญจะดูแลคุณทิวาเองค่ะ” พูดจบฉันก็พยุงคุณทิวาที่เดินเซเล็กน้อยออกจากห้องจัดเลี้ยงไป

“พี่ว่าเปิดห้องดีกว่านะ พี่ไม่ค่อยไหว อยากพักหน่อย ของขวัญนอนเป็นเพื่อนพี่นะ” คุณทิวาที่เริ่มเมาเข้ามากอดอ้อนฉันแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ต้องการจะให้ฉันทำอะไรให้

“ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวคุณทิวานั่งรอขวัญตรงนี้นะคะ เดี๋ยวขวัญไปทำเรื่องเปิดห้องก่อนค่ะ” ฉันเดินไปติดต่อห้องพักให้เจ้านายสาว เลือกห้องสูทสุดหรูให้เธอเพราะรู้ดีว่าเธอชอบความสะดวกสบายและความเป็นส่วนตัวมากแค่ไหน

ฉันพยุงเจ้านายคนสวยออกจากลิฟต์แล้วพาเธอมายังห้องพักที่จองไว้ คุณทิวาเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วหลับตาลงอาการแบบนี้คือเธอกำลังพักสายตาอยู่ ไม่ได้หลับแต่อย่างใด ฉันรู้จักนิสัยของเธอดี เธอไม่เคยดื่มจนเมาไม่ได้สติ แต่วันนี้อาจจะเมามากกว่าทุกวันคงเพราะดีใจที่น้องชายสุดที่รักกลับมาช่วยงานที่บ้านแล้วนั่นเอง เธอบ่นกับฉันบ่อยครั้งว่าอยากให้คุณคีรีกลับมาช่วยงานเร็วๆ เพราะเธออยากมีเวลาท่องเที่ยวทำอะไรที่อยากทำบ้าง จากที่ได้ร่วมงานเป็นเลขาคุณทิวาก็เห็นมาตลอดว่าเธอทำงานหนักมากจริงๆ

“ของขวัญ ลงไปเอาชุดในรถให้พี่เถอะ พี่ขออาบน้ำสักหน่อย” คุณทิวายื่นกุญแจรถของเธอให้ฉัน แล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป

ฉันลงลิฟต์มายังชั้นใต้ดินเพื่อมาเอากระเป๋าเดินทางของเจ้านายและของตัวเอง คุณทิวาเป็นคนสอนฉันเองว่าต้องเตรียมพร้อมเดินทางเสมอ ฉันจึงต้องเตรียมพวกเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นติดรถไว้ใช้ในคราวจำเป็นอย่างเช่นวันนี้ยังไงล่ะ หลังจากไปเอากระเป๋าเดินทางของเจ้านายเรียบร้อย ฉันก็ไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองที่รถของฉันเช่นกัน ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพราะไม่ต้องการให้คุณทิวารอในห้องพักเพียงลำพัง

‘ตุ้บ!’

ฉันชนเข้ากับใครบางคนอย่างจังจนล้มไปกองกับพื้น แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นว่าเป็นพี่ไผ่พี่รหัสที่ฉันเกลียดแสนเกลียด

“........” ฉันไม่อยากพูดกับผู้ชายตรงหน้า ฉันรู้สึกขยะแขยงเขามากขนาดที่ไม่อยากจะหายใจใช้อากาศร่วมกับเขาด้วยซ้ำ แค่เห็นหน้าเขาก็ทำให้ฉันคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนที่เขาทำเรื่องเลวร้ายนั้นกับฉันและทำให้ฉันเสียเพื่อนที่ดีคนหนึ่งไป ฉันอยากจะรีบเดินหนีไปให้พ้นๆ แต่เพราะกระเป๋าที่ฉันต้องนำกลับไปที่ห้องไม่ได้เอื้ออำนวยให้ฉันทำอะไรได้สะดวกนัก ฉันจึงทำเพียงมองเขาเป็นอากาศธาตุไร้ตัวตนเท่านั้น

“ยังหยิ่งเหมือนเดิมเลยนะของขวัญ ไม่คิดจะทักทายพี่หน่อยเหรอครับ” เขาเดินเข้ามาขวางหน้าฉัน ไม่ยอมให้ฉันเดินหนีเขาได้ตามใจ

“หลีกทางด้วยค่ะ” ฉันไม่มองหน้าเขา และพยายามใจเย็นเพื่อคุยกับผู้ชายตรงหน้า

“ถ้าพี่ไม่หลีกมีอะไรหรือเปล่า” เขาพยายามเข้ามาใกล้ฉันและจับข้อมือของฉันไว้

“กรุณาปล่อยด้วยค่ะ” ฉันจ้องเขาตาขวาง ตอนนี้ฉันเริ่มโกรธที่เขาทำตัวหยาบคายกับฉันมากขึ้นทุกที

“พี่ต้องทำยังไง ขวัญถึงจะยอมพี่ ขวัญก็รู้นี่ว่าพี่ชอบขวัญมาก”

“แต่ฉันเกลียดคุณ”

“ของขวัญ!” เขาเรียกชื่อฉันเสียงดัง สายตาที่มองมายังฉันดุดันน่ากลัว เหมือนวันนั้นวันที่เขาพยายามทำเรื่องเลวร้ายนั้นกับฉัน

“ปล่อย!” ฉันพยายามดึงข้อมือของตัวเองออกจากมือหนาหนักที่กำข้อมือของฉันไว้จนรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกระดูกจะหัก

“ไม่ปล่อย ยังไงวันนี้ขวัญก็ต้องเป็นเมียพี่”

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ คุณจะมาฉุดผู้หญิงที่ไม่เต็มใจแบบนี้ไม่ได้”

“ขวัญไม่เคยเต็มใจนี่ ขวัญก็รู้ว่าพี่รักขวัญต้องการขวัญมากขนาดไหน”

“แต่ฉันเกลียดคุณ”

“ของขวัญ! โอเค! ได้! ถ้าอย่างนั้นขวัญต้องการอะไร บอกพี่ พี่จะทำให้ทุกอย่าง”

“ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น ฉันไม่อยากอยู่ใกล้คุณ ฉันรังเกียจ” ฉันขึ้นเสียงใส่เขาและพยายามบิดข้อมือให้พ้นจากมือที่กำแขนฉันไว้อย่างแน่นหนา

“ไปอยู่กับพี่ เลิกทำงานเลขาบ้าบอรับใช้คนอื่นแบบนี้ได้แล้ว”

“นี่เป็นงานสุจริต และฉันก็รักงานนี้ คุณนั่นแหละปล่อยฉันได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนเรียก รปภ. ให้มาช่วย”

“ล้านหนึ่งเป็นไง มาอยู่กับพี่ พี่จะให้เงินเดือนด้วย ให้ทุกเดือนเลย แค่ขวัญดูแลพี่คนเดียวก็พอ”

“อย่ามาดูถูกฉัน ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ”

“ที่ทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อเงินไม่ใช่หรือยังไง อย่ามาเล่นตัวจะดีกว่า”

“ใช่ ฉันต้องการเงิน แต่ไม่ใช่เงินของคุณ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเอาสักบาท ไปอยู่ด้วยกันแบบนี้แหละ ในเมื่อเสนอให้ขนาดนี้แล้วยังไม่เอา ก็ไม่ต้องเอาอะไรเลยแล้วกัน”

“นี่ปล่อยฉันนะ! ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว! ไอ้หน้าตัวเมียชอบรังแกผู้หญิง ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!” ฉันพยายามดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือ ที่จอดรถบริเวณนี้ก็ช่างเงียบเหลือเกิน ฉันมองหาพนักงานรักษาความปลอดภัยก็ไม่เห็นมีใครสักคนเลย ฉันออกแรงดิ้นมากขึ้นและเริ่มทุบตีอดีตพี่รหัสที่เคยเคารพอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไม่เห็นว่าฉันจะหนีพ้นเขาได้ยังไงในตอนนี้

“กีรติ” ฉันและพี่ไผ่หันตามเสียงเรียกที่ดังอยู่ด้านหลังของเราทั้งคู่ทันที

“คุณคีรี” เหมือนสวรรค์จะมาโปรดและส่งเทพบุตรมาช่วยฉันสักที

“กรุณาปล่อยคุณผู้หญิงคนนั้นด้วยครับ” คุณคีรีเดินเข้าหาพวกเราอย่างช้าๆ สายตาที่เขามองมาที่เราทั้งคู่ดูดุดันและน่ากลัวมาก

“เรื่องของผัวเมีย คุณอย่ามายุ่งดีกว่า” พี่ไผ่เลิกฉุดดึงฉันและหันมาโอบยึดหัวไหล่ของฉันเอาไว้ ฉันพยายามดิ้นออกจากวงแขนของเขาแต่มันก็ไม่เป็นผล เขายิ่งออกแรงกดรั้งหัวไหล่ของฉันเอาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด

“ฉันไม่ใช่เมียคุณ ปล่อยฉันนะ” ฉันยังคงพยายามดิ้น ถึงจะรู้สึกเหนื่อยและเริ่มหมดแรงแล้วก็ตาม

“ปล่อยเธอเถอะคุณ ถึงเธอจะเป็นภรรยาคุณจริง คุณก็ไม่มีสิทธิ์กักขังหน่วงเหนี่ยวเธอแบบนี้” เขาหยุดยืนตรงหน้าเราทั้งคู่พร้อมกับจ้องพี่ไผ่ตาเขม็ง ผู้ชายทั้งสองคนยืนจ้องกันอยู่นาน จนในที่สุดพี่ไผ่ก็ยอมปล่อยมือจากฉัน

“ถ้าคุณทำแบบนี้กับฉันอีกคราวหน้าฉันจะแจ้งความ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก” ฉันรีบเดินไปเก็บกระเป๋าของเจ้านายและของตัวเองที่กองกับพื้นแล้วรีบเดินหนีผู้ชายทั้งสองคนทันที