ฉันขับรถพาของขวัญมากินข้าวที่ร้านอาหารริมทะเล ของขวัญเป็นคนจัดการเรื่องเมนูอาหารทั้งหมดเหมือนอย่างเคย
“จะไม่เล่าเรื่องขาที่เจ็บให้พี่ฟังจริงๆเหรอของขวัญ” ฉันถามเธออีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งถามไปไม่นาน
“ไม่เกี่ยวกับคุณคีรีจริงๆค่ะ อีกอย่างขวัญก็ได้เป็นอะไรมากค่ะ”
Rrrrrrrrrrrr
เป็นเบอร์ของนายทิวอีกแล้วที่โทรเข้ามา ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกรำคาญน้องชายคนนี้เอามากๆ นี่เขาเป็นพวกชอบตื๊อเมื่อไหร่กันนะ
“โทรมาทำไมอีก พี่บอกแล้วไงว่าไม่คืนให้” ฉันพูดกับน้องชายอย่างหงุดหงิด ที่เขาเอาแต่โทรตามให้เอาของขวัญไปคืน
(พี่อยู่ไหน กลับมาคุยกับผมให้รู้เรื่องก่อนเถอะ) เสียงของนายทิวอ่อนลงมาก ไม่ได้ดื้อรั้นและเอาแต่ใจอีกแล้ว
“กินข้าวอยู่แหลมแม่พิมพ์” แล้วฉันก็ใจอ่อนยอมบอกน้องชายในที่สุด
(ทำไมไปไกลขนาดนั้น)
“ไกลอะไร ขับรถไม่ถึงชั่วโมงเลย”
(ครับ กินข้าวเสร็จแล้วพี่พาของขวัญกลับมาเลยนะ) สุดท้ายก็ยังวนอยู่ที่เรื
