เป็นเวลาเกือบสี่เดือนแล้วที่ของขวัญย้ายมาทำงานที่นี่ และไซต์งานก่อสร้างของบริษัทนี้ก็สำเร็จไปกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ของขวัญยังคงทำงานในหน้าที่ของเธอได้ดีมากเหมือนเดิม และผมก็เลิกออกไปเที่ยวกลางคืนหาความสุขตามที่ตกลงกับเธอไว้ จะมีก็แค่ไปงานเลี้ยงกลางคืนเล็กน้อยตามคำเชิญของลูกค้าเท่านั้น เดี๋ยวนี้ของขวัญปรับตัวเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีมาก ดูได้จากตอนนี้ที่เธอกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนานกับอันและนุแล้วยังพนักงานคนอื่นๆอีก
“สัญญาแล้วนะน้องขวัญ เย็นนี้จะให้พี่ไปรับหรือเปล่า” เสียงของอันดังขึ้น ผมได้ยินประโยคที่อันบอกว่าจะไปรับของขวัญได้อย่างชัดเจน
“ขวัญไม่อยากนั่งซ้อนรถพี่อันหรอกค่ะ” ถึงจะเริ่มสนิทกับเพื่อนร่วมงานแล้ว แต่เธอก็ยังคงเว้นระยะห่างกับพวกเขาเหมือนเดิม
“ไปกับพี่ก็ได้น้องขวัญ เดี๋ยวพี่ไปรับ” คราวนี้เป็นเสียงของนุที่อาสาจะไปรับเธออีกคน
“จะไปเที่ยวไหนกันหนุ่มๆ” ผมเดินออกมาร่
