“อยู่ไหนครับ” เมื่อมาถึงผมก็โทรหาพี่สาวทันที
(กำลังจะไปกินข้าว)
“ออกมาหรือยัง ผมอยู่ล็อบบี้โรงแรม”
(พี่เห็นนายแล้ว)
พี่ทิวาโบกมือให้ผมมาแต่ไกล ผมสังเกตของขวัญยังคงก้าวเดินไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่ เธออยู่ในชุดเดรสลายดอกไม้ผ้าพลิ้วดูสบายๆ ผมไม่เคยเห็นเธอในชุดแบบนี้ ทำไมวันนี้เธอดูพิเศษกว่าทุกวันนะ ผมรู้สึกว่าเธอเดินช้ากว่าพี่ทิวาอยู่มาก ท่าทางที่เธอเดินพูดคุยกับเพื่อนช่างสดใสและเป็นธรรมชาติ และในใจลึกๆ ของผมก็รู้สึกพอใจที่เธอเป็นแบบนี้ ดูอ่อนโยนน่าทะนุถนอม ผมไม่รู้ตัวว่าผมมองของขวัญนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็เห็นหน้าพี่สาวที่อยู่ใกล้มากจนบังสายตาผมที่มองของขวัญอย่างเพลินๆไปแล้ว
“นายทำสติหล่นไว้ที่ข้างทางหรือไงน้องชาย” พี่ทิวาแซวผมทันทีที่ผมได้สติ ผมไม่ได้ทำสติหล่นไว้ที่ไหนหรอก แต่มันเพิ่งลอยหายไปตอนที่ผมเห็นของขวัญยังไงล่ะ
“ผมแค่สังเกตเลขาผมว่าหายเจ็บขาหรือยัง”
“สังเกต...... เห็นแล้วว่ายัง
