เฉินหมิงเยว่ยืนเหม่อมองอยู่สักครู่ก็หันกลับเข้ามาจัดข้าวของที่ติดตัวมาเล็กน้อย นางจะอยู่ที่กระท่อมไม้บ้านของนางกับท่านพ่อท่านแม่เป็นเวลาสามวัน ช่วงเวลานี้นางพาเยว๋หว่านตระเวนไปรอบๆ หุบเขา จับกระต่าย ปลาและนก เก็บผลไม้และผักป่าแล้วก็กลับมาใช้เป็นอาหาร นอนพักที่กระท่อมทุกวันใช้ชีวิตเช่นเมื่อสองปีก่อนยามที่นางอยู่ลำพังที่นี่
“พรุ่งนี้เราต้องไปกันแล้วนะ เยว๋หว่านคงอีกนานกว่าจะได้มีโอกาสกลับมาที่นี่”
นางบอกมันก่อนที่จะเดินเข้าไปพักผ่อนในบ้านเป็นคืนสุดท้ายก่อนจะออกเดินทางไปยังเป้าหมายที่แท้จริงในการแยกตัวออกมาเพียงลำพัง
ในขบวนรถม้าเพื่อให้ชื่อเสียงของเฉินหมิงเยว่ไม่เสื่อมเสีย เฉินอวี้อันก็สั่งให้บ่าวรับใช้ทุกคนห้ามพูดมากและให้ปกปิดแม้แต่ทหารที่เดินทัพอยู่ด้านหน้า ทุกคนยังคงปฏิบัติเหมือนเช่นเฉินหมิงเยว่อยู่ในรถม้า จะต้องมีสาวใช้แต่งกายเป็นเฉินหมิงเยว่ออกไปปรากฎตัวเป็นครั้งคราว มีการส่งอาหาร
