When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ช่างเถอะๆ เหตุการณ์ก็ผ่านไปแล้วใครก็ต้องมีความลับของตนทั้งนั้น ว่าแต่เจ้าอยู่เมืองนี้เป็นอย่างไรลำบากหรือไม่ จะว่าไปพวกข้าผ่านเมืองนี้หลายครั้งจนซื้อจวนไว้สำหรับพักค้างยามต้องมาที่เมืองนี้เชียวนะ เจ้าก็รู้ที่เมืองนี้แร้นแค้นยิ่งโรงเตี๊ยมยังปิดกิจการหนีเลยคิดดู” “ใช่เจ้าค่ะ คืนแรกที่มาถึงขบวนรถม้าของบ้านข้าไปขอพักในวัดเจ้าค่ะ” “นี่ นี่ออกจะน่าสงสารไปหรือไม่ ลูกสาวเจ้าเมืองแท้ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ข้าว่าเจ้าทนได้นะ” “ท่าน” ระหว่างที่นั่งอยู่ในร้านน้ำชามีเพียงเสียงของนางกับเมิ่งจือเจียเท่านั้น จนเกือบลืมไปว่าบนโต๊ะยังมีคนอีกผู้หนึ่ง “คุณชายเซี่ย เจ้าจะปล่อยให้ข้าพูดอยู่คนเดียวเช่นนี้ได้อย่างไร” “หึ” เขาส่งเสียงในลำคอเท่านั้น ดูจากท่าทางนางเข้าใจได้ว่าเขาคงกำลังบอกว่าเจ้าพูดมากขนาดนั้นข้าจะแทรกทันได้อย่างไร แค่คิดนางก็รู้สึกขำในความสัมพันธ์ของคนที่มีบุคลิกแตกต่างกันมากเช่นนี้ ก่อนที่จะแยกจ