เขาปลายตามองหลังจากเอ่ยไล่ทางอ้อมออกไป ทุกคนจึงค่อยๆทยอยของตัวกลับไปจากกระโจมด้วยจิตใจที่หลากหลายบรรดาหมอต่างก็อยากได้โอกาสในการสนทนาด้วยสักครั้งเพื่อเพิ่มพูนความรู้ให้กับตนเอง เหล่าทหารเพียงรู้สึกดีที่บุตรสาวบุญธรรมที่นายท่านพามาจากเมืองหลวงมิได้เป็นแค่สตรีในห้องหอที่ทำประโยชน์อันใดมิได้ พวกเขาทั้งหลายจับดาบจับกระบี่ยืนปกป้องชายแดนย่อมอยากได้คนที่มีความสามารถด้านการรักษาด้านการค้าการจัดการต่างๆ เช่นนี้มากกว่าเหล่าสตรีที่ค่อยแต่งตัว วาดภาพ เขียนอักษรเป็นไหนๆ
“วันนี้ขอบคุณท่านพี่เซี่ยและพี่เมิ่งยิ่งนักที่ยื่นมือเข้ามาช่วย หากมิได้ท่านเกรงว่าท่านพ่อข้าคงไม่รอด”
“ท่านพี่เซี่ยดูจะมีความสามารถด้านการรักษาด้วยหรือเจ้าคะ”
“ข้าเดินทางค้าขายไปทั่วย่อมต้องเคยได้รับอันตราย การรักษาของหมอคงไม่ได้แตกต่างกัน ดังนั้นจึงพอช่วยเจ้าได้บ้าง”
“อ่อ หรือเจ้าคะ ยังไงก็ต้องขอบคุณท่านพี่เซี่ยมากเจ้าค่ะ”
นาง
