3 ถูกลอบฆ่า
1616 Words
“ผู้กล้าได้โปรดละเว้น เป้าหมายของพวกเราเป็นเพียงสองคนที่อยู่ด้านในเท่านั้น”
“หึ นักฆ่าจากสำนักใดช่างน่าละอายยิ่งนัก รักตัวกลัวตายยิ่งแค่จะสู้กับเด็กเช่นข้ายังไม่กล้าลงมือจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร”
“ได้โปรดหยุดก่อนแม่นางชิง อย่าฆ่าพวกเขา”
เป็นเฉินอวี้อันส่งเสียงหยุดยั้งการฆ่าฟันที่กำลังจะสิ้นสุดลง เขาทั้งสองคนยังไม่ทันรู้สึกถึงศัตรูที่เข้ามาประชิดตัวบ้านสักนิด (หากถูกฆ่าตายคงไม่แปลก) ยามเสียงต่อสู้ด้านนอกดังขึ้นจึงรู้สึกตัวรีบร้อนลุกขึ้นออกมาดู น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจึงแฝงความละอายใจอยู่หลายส่วน แต่คนสองคนนี้จำเป็นต้องเก็บเอาไว้ไต่สวนเสียเชิงเป็นทหารในสนามรบมาหลายปีสู้เด็กสาวคนเดียวมิได้
ชิงหมิงเยว่ลดกระบี่เล่มบางในมือลง เป็นการแสดงความยินยอมหากแต่ยังคงยืนนิ่ง เป็นอวี่หลงที่รีบก้าวเข้าไปฟันด้วยสันมือเข้าที่หลังคอคนทั้งสองจนทรุดลงไปนอนนิ่งบนพื้น แล้วรีบหาเชือกในบ้านมามัดคนร้ายทั้งสองที่รอดชีวิตอย่างแน่นหนา นางจึงเดินกลับเข้าห้องไปเงียบๆ
“อวี่หลงเจ้าส่งสัญญาณบอกคนของเราไปแล้วหรือยัง”
“ข้าจัดการทำสัญลักษณ์ให้พวกเขาตั้งแต่ตอนเช้าแล้วขอรับ แต่คาดว่ากว่าคนของเราจะติดตามหาพวกเราเจออาจจะเป็นวันพรุ่งนี้ มือสังหารสองคนนี้จะทำอย่างไรดีขอรับ พวกที่ถูกกำจัดไปลำพังข้าคงไม่สามารถจัดการได้นะขอรับ”
หลังจากลงมือสังหารอย่างเด็ดขาดชิงหมิงเยว่ก็มิได้สนใจที่จะอยู่ต่อนางกลับเข้าห้องนอนหลับ ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการเก็บคนไว้เช่นนั้นก็ต้องจัดการเอง ทั้งสองมองไปทางประตูห้องข้างในเด็กสาวผู้นี้มีความลับซ่อนอยู่มากมายเห็นได้ชัดจากการรับมือฝ่ายตรงข้ามรุนแรงรวดเร็วฉับไวสังหารทันทีเมื่อมีโอกาสราวกับการฆ่าฟันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงสำหรับนาง นี่มันผิดวิสัยเด็กสาวทั่วไป พวกเขายังไม่รู้ว่านางยังมีความสามารถใดที่อีก ฝีมือนางช่างน่ากลัวเกินไปแล้วโชคดีที่มิได้ยืนอยู่คนละฝ่ายกับนาง ภายในบ้านมีศพอยู่หลายร่างพวกเขาคงมิอาจนอนลงโดยมีซากศพเหล่านี้เป็นเช่นของตกแต่งประดับเรือนได้ จึงต้องลากทั้งหมดออกไปกองไว้ด้านนอกมุมหนึ่งของเรือน ลากสองคนที่มัดไว้ไปพิงกับเสากลางเรือน มัดให้ติดแน่นอีกรอบ
“ท่านแม่ทัพ ข้าจะอยู่เฝ้าเจ้าสองคนนี่เอง ร่างกายท่านจำเป็นต้องพักผ่อนนะขอรับ”
“เช่นนั้นก็ว่าตามเจ้าแล้วกัน”
ยามเฉินแสงแดดส่องเข้าบานหน้าต่างเข้ามาเสียงผู้คนตะโกนอยู่ด้านนอกเรือน ทำให้อวี่หลงสะดุ้งตื่นกระชับกระบี่ที่กอดไว้กับอกทันทีเมื่อคืนเขาเผลอหลับไป นายท่านเปิดประตูก้าวออกมา ประตูอีกห้องก็เปิดออกมาเช่นกันทั้งสามสบตากันแล้วเดินตามกันออกไปหน้าเรือน พวกเขาเองจึงมองเห็นสภาพพื้นดินด้านนอกเวลานี้ไร้ร่างของนักฆ่า ไม่มีร่องรอยใดๆ ความเสียหายใดๆ ทั้งสิ้น อวี่หลงรีบหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในเรือนสองคนที่มัดไว้ยังคงอยู่ที่เดิมจึงลอบถอนหายใจเดินย้อนกลับออกมา ด้านนอกรั้วเป็นผู้ใหญ่บ้านยืนอยู่พร้อมกับชาวบ้านสามสี่คน
“พวกท่านเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ยังมีสิ่งใดต้องการอีกหรือไม่”
“รบกวนท่านผู้ใหญ่บ้านช่วยจัดเตรียมอาหารเช้าให้พวกข้าสักมื้อ สายๆ พวกข้าจะเดินทางต่อ”
“เมื่ออาหารเสร็จแล้วข้าจะให้คนมาตามพวกท่าน”
หลังมื้อเช้าผ่านไป พวกเขาไม่มีเงินติดตัวชิงหมิงเยว่จึงนำโอสถบางส่วนออกมาให้กับผู้ใหญ่บ้านเป็นของตอบแทน คนสองคนถูกมัดแล้วนำตัวออกมาหลังพ้นหมู่บ้านออกมาทั้งหมดก็พบกับกลุ่มคนที่ดักรออยู่ทุกคนมีกลิ่นอายที่คล้ายคลึงกันยืนนิ่งเป็นระเบียบคนที่คล้ายจะเป็นหัวหน้ากลุ่มก้าวออกมาก่อนที่ทั้งหมดจะโค้งคำนับ
“ท่านแม่ทัพ ในที่สุดพวกข้าก็สามารถตามหาท่านจนพบ พวกเรามาล่าช้านได้โปรดลงโทษด้วย”
“ช่างเถอะๆ พวกเจ้าลุกขึ้นสองคนนี้มอบให้พวกเจ้าจัดการ”
“ท่านแม่ทัพ เด็กน้อยนางนี้คือผู้ใดขอรับ”
อู่สือเฉินถามขึ้นด้วยความสงสัยเหตุใดข้างกายท่านแม่ทัพมีเด็กน้อยแปลกหน้าอยู่ได้ แต่ก่อนที่จะมีเสียงตอบกลับมา เขาเห็นประกายแสงแวบเข้ามาจึงกระโดดหลบทันที
“เฮ้ย! เจ้าๆๆ จะฆ่าข้าหรือไร เป็นเด็กเป็นเล็กเล่นกระบี่กระบองได้อย่างไร”
“หุบปาก คุณหนูชิงได้โปรดละเว้น”
อู่สือเฉินกลืนน้ำลายลงคอ เป็นท่าที่ว่องไวยิ่งหากหลบไม่ทันคอเขาคงมีรอยเลือดปรากฏแน่นอน พลางก้มหน้าลงรับคำตำหนิจากเฉินอวี้อัน หางตาเห็นเพียงชายผ้าของเด็กสาวที่เดินห่างออกไป
“เจ้าระวังไว้ให้ดี นางมิชอบให้ผู้ใดเรียกนางว่าเด็กน้อย และที่สำคัญนางมีฝีมือสูงยิ่งกว่าพวกเราหากพูดมากนางรำคาญเจ้าอาจโดนกระบี่ของนางได้”
“นางน่าจะอายุยังน้อย อย่างน้อยก็น้อยกว่าน้องสาวข้านะ”
“ช่างเถอะๆ ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ รีบไปทำงานตามคำสั่งของท่านแม่ทัพเถอะ”
“เจ้าดูแลท่านแม่ทัพให้ดี พวกมันต้องย้อนกลับมาอีกแน่ ข้าไปก่อนละ”
ยามที่ชิงหมิงเยว่เดินกลับมาพวกคนน่าเบื่อเหล่านั้นทั้งหมดกระจายตัวกันหายไปพร้อมคนร้ายเมื่อคืนทั้งสองคนที่ถูกมัด ยามนี้ทั้งสามคนขี่ม้าคนละตัวไม่จำเป็นต้องเดินเท้าแล้วนางไม่เป็นไรแต่สองคนที่นางช่วยมาทำท่าทำทางเหมือนยากลำบาก ช่างเป็นบุรุษที่อ่อนแอเสียจริง
การเดินทางจำต้องหลบเลี่ยงอันตรายจึงไม่ไปในเส้นทางปกติหากแต่ลัดเลาะไปตามป่าเขา ระหว่างทางหากพบสัตว์ป่าก็มีเนื้อกินหากไม่พบก็กินผลไม้ป่า อาหารแห้งประทังหิว สุดท้ายก็จำเป็นต้องเข้าสู่เส้นทางผ่านเมืองอีกเพียงสองวันสองคืนพวกเขาก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว
“คืนนี้พักโรงเตี้ยมในเมืองปี้อัน อวี้หลง เจ้าไปจองห้องหาที่ดูสะอาดสะอ้าน ปลอดภัยหน่อย”
สั่งจบก็หันไปหาชิงหมิงเยว่ เตือนเด็กสาวให้ระมัดระวังด้วยความเป็นห่วงแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีฝีมือสูงแต่ยังเป็นเด็กสาวอาจเกิดความผิดพลาดขึ้นได้
“สองคืนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่ศัตรูจะลงมือได้ ลำบากเจ้าแล้ว แต่รอบๆ ข้าให้องครักษ์กระจายกันเฝ้าไว้เช่นกัน”
นางพยักหน้ารับรู้ แล้วจูงม้าเดินไปหาอวี้หลงที่โบกมือเรียกอยู่หน้าโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ มีเซียวเอ้อร์เข้ามารับเชือกผูกม้าจูงไปคอกพักม้า ทั้งสามก้าวเข้าไปภายในมีโต๊ะหลายโต๊ะ มีคนนั่งทานอาหารอยู่หลายโต๊ะ
“ข้าพาพวกท่านทั้งสามขึ้นไปห้องพักนะขอรับ ห้องของพวกท่านอยู่มุดทางเดินเรียงติดกัน เงียบสงบไม่มีแขกกลุ่มอื่นรบกวนแน่นอน”
“อวี้หลงเจ้าพักห้องนี้ ให้ห้องกลางกับนาง ข้าจะพักห้องถัดไป”
ชิงหมิงเยว่ได้ห้องกลางก็ไม่ได้สนใจอะไรผลักประตูเข้าไป นอนห้องไหนก็เหมือนกัน เมื่อห้องสะอาดสะอ้านดีก็ก้าวเข้าไปด้านใดไม่ได้สนใจคนที่เหลือโยนห่อผ้าของตนบนเตียงแล้วเดินไปเกาะบานหน้าต่างชะโงกออกไปดูถนนเบื้องล่างที่มีร้านค้าแผงลอยเล็กๆ ชาวบ้านเดินไปมา เฉินอวี้อันมองเข้าไปก่อนจะหันกลับมาหาเสี่ยวเอ้อร์ที่ยืนรออยู่
“ไม่ทราบต้องการสิ่งใดเพิ่มหรือไม่ขอรับ”
“น้องชายช่วยเตรียมน้ำร้อน และอาหารขึ้นชื่อสักสองสามอย่างส่งให้ทั้งสามห้อง อ้อ ของนายท่านขออาหารที่ไม่เผ็ดมากนักนะ นี่ให้เจ้า”
สั่งเสร็จอวี่หลงส่งเงินอีแปะให้เสี่ยวเอ้อร์ นี่เป็นเงินที่ได้มาจากบนร่างกายของบรรดานักฆ่าในคืนนั้น เด็กสาวเอามายื่นให้ตอนออกจากหมู่บ้านมาแล้วตอนที่ได้รับอวี่หลงก็ถามเด็กสาวไปว่าทำไมไม่มอบให้ผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านเป็นค่าที่พักและค่าอาหาร แต่เด็กสาวตอบกับมาง่ายๆ ว่า “ไม่อยากให้” ตอบแบบนี้ก็ได้หรือเขาไม่เคยเจอเด็กสาวที่ตัดสินใจด้วยความรู้สึกง่ายๆ นั่นทำให้อวี่หลงยืนงงไปชั่วขณะ ผ่านไปราวสองเค่อเสี่ยวเอ้อร์ก็เคาะประตูนำอาหารมาส่ง ทั้งสามก็ทานอาหารและพักผ่อนในห้องของตนเอง
กลางดึกหน้าห้องเฉินอวี้อัน มีเสียงรายงานเข้ามาดังเพียงให้คนด้านในได้ยิน หากแต่นางฝึกยุทธ์จึงได้ยินอย่างชัดเจนมีกลุ่มนักฆ่าเข้ามาสองกลุ่ม ถูกองครักษ์และทหารที่ลอบซุ่มอยู่กำจัดเรียบร้อยมีบางส่วนหลบหนีไปได้ ดูท่าคืนนี้คงจบแล้วมิต้องออกแรงสามารถนอนได้อย่างสบายใจ
- Writer
