“เจ้ารู้จักทำตัวให้เป็นผู้เป็นคนบ้างได้ไหม ตัวเองเป็นถึงผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์ เป็นซื่อจื่อ”
“เสด็จพ่อ พระองค์จะกริ้วไปเพื่ออะไร ตำแหน่ง อำนาจ เงินทอง เชื่อเสียงล้วนสูงส่ง ข้ามิต้องทำอันใดก็มีกินมีใช้ ใยต้องทำงานให้เหนื่อยกันเล่า”
“เจ้า เจ้าลูกไม่รักดี”
“ข้ากลับไปนอนก่อนนะ ลาล่ะพะยะค่ะ”
ชินอ๋องมองตามร่างที่หันหลังเดินเซไปเซมาจนออกประตูไป
“ซื่อจื่อ เจ้ากลับมาแล้ว รีบกลับไปอาบน้ำอาบท่าอีกประเดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้นำน้ำแกงสร่างเมาและโจ๊กไปให้ที่เรือน ดูสิลูกแม่ซูบไปไม่น้อยเชียว”
ด้านนอกมีเสียงสตรีแว่วเข้ามาเป็นเสียงของพระชายาเอกแน่นอนที่สุด ในเรือนในจะมีใครกล้าส่งเสียงดังเช่นนี้ได้อีก แทรกบรรยากาศที่กำลังร้อนแรงแต่กลับเพิ่มอารมณ์ของชินอ๋องที่ไม่ถูกพระทัยกับคำพูดและท่าทางของซื่อจื่อให้เพิ่มขึ้นไม่ได้ลดลง
“ข้า ทำอันใดผิดไปกันแน่ ลูกชายเพียงคนเดียวจึงสิ้นคิดเช่นนี้”
ชิ ซูบไปไม่น้อย ออกท่
