บทที่ 37: เมื่อมากาเรเทอรุกเข้าหา

2101 Words

“อึ่ก! อือ~” ยาคอปครางออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองนอนเต็มอิ่มแล้ว สัมผัสแรกหลังจากตื่นนอนก็คือสัมผัสของบางสิ่งบางอย่างที่นุ่มนิ่ม และเด้งดึ๋งราวกับเยลลี่อยู่ที่มือของเขา และเนื่องจากเปลือกตาของเขายังหนักอึ้งจนเกินกว่าที่จะเปิดมันขึ้นมาในตอนนี้ เด็กหนุ่มจึงใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมดเท่าที่มีในการพินิจพิเคราะห์ว่ามันคืออะไร ยาคอปคลึงมือเบาๆ เป็นวงกลม ที่นิ้วชี้มันสามารถรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังแข็งสู้มือ เขาจึงลองใช้นิ้วเขี่ยมันเล่นดู “อะ…อ๊า~” ไม่คาดคิดว่าเสียงที่ได้รับกลับมาจะเป็นเสียงครางหวานๆ ของเด็กผู้หญิง และแน่นอน ยาคอปรู้ดีว่าว่าเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในบ้านหลังนี้ก็คือ มากาเรเทอ เปลือกตาที่เคยหนักอึ้ง บัดนี้กลับถูกเปิดขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก และภาพตรงหน้าก็ทำให้ยาคอปแทบช็อกหัวใจวายตาย เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่มในตอนนี้ก็คือ ใบหน้าสีแดงก่ำของมากาเรเทอ นัยน์ตาสีฟ้าที่ดูชุ่มฉ่ำคลอไปด้วยน้ำตา พอหลุบตาลงไปข้างล่างเล็กน้อย มือของเขากำลังสัมผัสกับหน้าอกของเธออยู่ “วะ…” ยาคอปกำลังจะตะโกนออกมา เพราะคิดว่ามากาเรเทอมุดผ้าห่มเขาอีกแล้ว และคราวนี้มันดูหนักกว่าที่เคยเป็นมาเสียด้วย พร้อมกับจะถอยหนีออกจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่แล้ว “…” “!!!” มากาเรเทอก็ใช้มือทั้งสองข้างของเธอโอบรอบศีรษะของยาคอป ก่อนที่จะล็อกพวกมันเอาไว้กับที่ พร้อมกันนั้นยังได้ปิดปากที่กำลังจะตะโกนโหวกเหวกโวยวายนั่นของเขาด้วยริมฝีปากของตัวเธอเอง หรือหากพูดให้ถูกต้องก็คือ มากาเรเทอชิงจุมพิตแรกในชีวิตของยาคอปไปแล้ว ส่วนยาคอปนั้นช็อกตัวแข็งค้างไปแล้ว เพราะนี่คือครั้งแรกที่เขาได้จุมพิตกับใครสักคน และเด็กหนุ่มเคยเรียนรู้มาจากโทมัสผู้เป็นพ่อว่า “จำไว้นะย็อค การจูบกับใครสักคนมันคือเครื่องหมายของความรัก ความรักที่บริสุทธิ์ระหว่างชาย-หญิง และลูกต้องเก็บมันเอาไว้ให้กับผู้หญิงที่ลูกรักมากที่สุดนะลูก เข้าใจไหม?” ยาคอปในตอนนั้นได้แต่พยักหน้า เพราะในตอนนั้นเด็กน้อยไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงหน้าไหนบนโลกใบนี้ ที่เขาอยากจะมอบจุมพิตแรกให้ และคิดว่าคงจะได้ครองโสดไปจนวันตายอย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้ ความคิดนั้นของยาคอปก็พังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี และผู้ที่ทุบทำลายมันก็คือ มากาเรเทอที่กำลังหลับตาพริ้ม พร้อมกับใช้ลิ้นน้อยๆ ของเธอไล่ลิ้มรสของริมฝีปากของเขาอย่างอ่อนโยน แต่เนื่องจากมันเป็นจุมพิตแรกของพวกเขาทั้งคู่ มากาเรเทอจึงใช้เวลาไม่นานในการลิ้มลองมัน ก่อนที่เธอจะถอนตัวออกมา และยิ้มกว้างๆ “เมื่อคืนนายดุร้ายมากๆ เลยนะรู้หรือเปล่า~” มากาเรเทอเปิดปากพูด “อะ…เอ่อ…ฉะ…ฉัน…” ยาคอปพูดตะกุกตะกัก เพราะยังคงตั้งสติจากรสชาติของจุมพิตที่หอมหวานและใสซื่อบริสุทธิ์เมื่อครู่ไม่ได้ “ดุร้ายเหมือนกับสัตว์ป่าเลย ฮิๆ ทำเอาฉันแทบขาดใจเลยแน่ะ~” มากาเรเทอใช้นิ้วชี้ลากวนไปรอบๆ บริเวณแผงอกของยาคอป “ฉะ…ฉันทำ…อะไรลงไป…” ยาคอปพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ เพราะนอกจากเขาจะเครียดจากโรคที่ไม่รู้ว่าจะรักษาหายหรือไม่ ยังต้องมาเครียดกับการกระทำที่ไม่รู้ตัวอีกอย่างนั้นเหรอ? พร้อมกันนั้น เด็กหนุ่มยังได้เผลอใช้สายตามองไปที่หน้าอกของมากาเรเทอ เพราะสัมผัสจากเมื่อสักครู่ยังคงติดอยู่ที่มืออยู่เลย และถ้าหากเมื่อคืน พวกเขาทำเรื่องอย่างว่าแบบที่ชายหญิงทำกันแล้ว ทำไมยาคอปถึงจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว หรือว่าในตอนที่ภาพสุดท้ายของเขาตัดไป ตัวของเขาจะทำไปโดยที่ไร้สติอย่างนั้นเหรอ? “คิกๆ ทำหน้าตลกจังเลย~ ฉันล้อเล่นน่า~ เมื่อคืนนายขยำหน้าอกฉันประเดี๋ยวเดียวก็หมดสติไปเลย” มากาเรเทอพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “…ยัยบ้า! อย่ามาล้อเล่นแบบนี้ได้ไหม!!” ยาคอปลุกขึ้นพรวดมาอยู่ในท่านั่ง ก่อนจะตำหนิมากาเรเทอด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองใจ ในตอนนี้เขายิ่งเครียดๆ อยู่ พอมาเจอการเล่นที่ไม่ดูกาลเทศะของเธอ มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก “ไม่เอานะคะที่รัก~ อย่าอารมณ์เสียไปเลย~” มากาเรเทอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนจะลุกตามมา ก่อนที่เด็กสาวจะฉวยจังหวะที่ยาคอปกำลังหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยง พาร่างของตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของเขา พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอของเด็กหนุ่มตรงหน้า และล็อกจับศีรษะของเขาไม่ให้หนีไปไหนได้ ก่อนจะประกบปากเข้าหากันอีกครั้ง “…” ยาคอปพยายามที่จะขัดขืนอยู่ครู่หนึ่ง เพราะความตื่นตระหนกที่โดนจู่โจมกะทันหัน แต่แล้วก็ล้มเลิกความตั้งใจนั้นไป เพราะมากาเรเทอใช้การปลอบโยนผ่านลิ้นที่กำลังรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของเขา จนในที่สุด หลังจากที่ตักตวงทุกอย่างจนพอใจแล้ว มากาเรเทอก็ปล่อยให้ยาคอปเป็นอิสระ แต่มือสองข้างของเธอยังคงคล้องคอเขาไว้อยู่แบบนั้น “ทะ…เธอทำแบบนี้…ไปทำไม?” ยาคอปถามเสียงตะกุกตะกัก “แล้วชอบไหมล่ะ?” มากาเรเทอไม่ตอบคำถาม แต่ถามยาคอปกลับไป “…ไม่เลยสักนิดเดียว” ยาคอปลังเลที่จะตอบออกไป เพราะถ้าหากถามว่าชอบไหม ก็คงตอบได้ว่าชอบ เพราะการจุมพิตที่แสนอ่อนโยนนั้น มันอ่อนโยนเสียจนทำให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับภวังค์แห่งความสุข แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ต้องปากแข็งตอบออกไปว่าไม่ชอบ เพราะถ้าหากตอบออกไปตามตรง มันค่อนข้างน่าอาย และรู้สึกว่าไม่สมกับความเป็นลูกผู้ชายของตัวเอง “คิกๆ ปากไม่ตรงกับใจสินะ~” มากาเรเทอหยอกล้อกับเขา ในตอนนี้เด็กสาวรู้ดีว่าตัวเองจะหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว และมีแต่จะต้องเดินหน้าเข้าหายาคอปอย่างสุดกำลังเท่านั้น หากต้องการที่จะได้เด็กหนุ่มตรงหน้ามาเป็นของตัวเอง และครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว “มันคือเรื่องจริง!” ยาคอปพูดเสียงแข็ง “สักวันนายจะต้องเป็นฝ่ายจูบฉันแน่ๆ” มากาเรเทอพูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่ซุกซน รอยยิ้มที่ยาคอปไม่เคยเห็นมาก่อน และชวนให้รู้สึกขนลุกแปลกๆ “ฝันไปเถอะ! แล้วก็พอได้แล้ว! ฉันจะลงไปข้างล่าง!” ยาคอปที่เกิดอายขึ้นมา เด็กหนุ่มดิ้นหนีความเป็นจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้า และวิ่งลงไปข้างล่าง เพราะถ้าหากอยู่ในห้องต่อไป เขาได้โดนมากาเรเทอรังแกจนต้องได้ร้องขอชีวิตแน่ๆ “รอฉันด้วย~” มากาเรเทอตะโกนตามหลังด้วยเสียงหวานๆ หลังจากนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็แปรงฟันล้างหน้าด้วยกัน โดยที่ตัวของมากาเรเทอเกาะแขนของยาคอปเอาไว้หนึบ ก่อนที่จะมานั่งทานอาหารเช้าที่แอร์นาทำเอาไว้ให้ก่อนออกไปทำงานด้วยกัน “เอ้านี่~ อ้าม~” มากาเรเทอตักอาหารพร้อมกับจะป้อนยาคอป “อ้า…เฮ้ย! ไม่ใช่สิ! ฉันทานเองได้นะ!” ยาคอปที่เผลอตัวอ้าปากตามเสียงของมากาเรเทอ เมื่อรู้สึกตัวก็ตะโกนแหววใส่เธอในทันที “ไม่เอาน่าเจ้าหนูน้อย~ เร็วๆ เข้า รถไฟกำลังจะออกแล้วนะ~ อ้าม~” มากาเทอไม่สนใจเสียงตะโกนของยาคอป แต่กลับพูดกับเขาด้วยประโยคที่น่ารักๆ อีกรอบ “…” ยาคอปไม่รู้จะต้อล้อต่อเถียงอะไรต่อไปดี เลยทำได้เพียงแค่อ้าปากแล้วทานอาหารที่เธอเป็นคนป้อนแต่โดยดี เด็กหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนเด็กผู้หญิงคนนี้ตามใจและกำลังโดนโอ๋จนเกินพอดีอยู่ และมันอาจจะมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ เพราะหลังจากนั้น มากาเรเทอก็พูดกึ่งบังคับให้ยาคอปมานอนหนุนตักของตัวเอง เพื่อที่จะได้ทำการโอ๋ๆ เขาต่อจากเมื่อคืน หลังจากโดนโอ๋ๆ จนพอใจแล้ว ยาคอปก็ได้นำหนังสือมานอนอ่านในขณะที่กำลังหนุนอยู่บนตักของเธอ ส่วนทางมากาเรเทอก็กำลังนั่งถักไหมพรมที่เป็นงานอดิเรกอยู่ เด็กสาวกำลังคิดว่าจะถักผ้าพันคอใหม่ให้กับยาคอป เพราะผืนเก่าของเขาที่นำติดตัวมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้น เริ่มมีรอยขาดวิ่นจากอายุการใช้ที่ยาวนานแล้ว และมันน่าจะป้องกันคอของเขาจากความหนาวได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่หลังจากถักไหมพรมไปได้ราวๆ 1 ชั่วโมง มากาเรเทอก็เริ่มเบื่อ และอยากหาอะไรบางอย่างทำ อะไรบางอย่างที่มันหวือหวาและน่าตื่นเต้น และเมื่อเด็กสาวก้มลงไปมองยาคอปที่กำลังเพลิดเพลินกับหนังสืออยู่ เธอก็คิดออกว่าสิ่งที่ต้องการทำนั้นคืออะไร มากาเรเทอวางอุปกรณ์ถักไหมพรมลง ก่อนจะจ้องมองตัวของยาคอป จนกระทั่งเด็กหนุ่มรู้สึกตัวว่ากำลังถูกเธอมองอยู่ “มีอะไรหรือเป…อืม~” ยาคอปกำลังจะถาม แต่ก็ถูกมากาเรเทอปิดปากด้วยจุมพิตที่อ่อนโยนอีกครั้ง พลังทั้งหมดที่จะใช้ขัดขืนเด็กสาวตรงหน้าถูกสูบออกไปจนหมด จนกระทั่งไร้แรงขัดขืน และตัวของยาคอปก็อ่อนระทวยราวกับของเหลว “ฮิๆ หน้าตาตลกจังเลย~” มากาเรเทอหัวเราะคิกคัก “ยัย…ฮืม!!~” ยาคอปกำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ถูกมากาเรเทอจับปิดปากด้วยจุมพิตอีกครั้ง และคราวนี้มือข้างหนึ่งของเธอกำลังไต่ไปตามตัวของเขา สร้างความรู้สึกแปลกๆ ราวกับมีกระแสไฟฟ้ากำลังวิ่งไปตามทางที่นิ้วนั่นลากผ่าน มากาเรเทอจุมพิตยาคอปสลับปล่อยให้เขาพักหายใจอยู่เป็นระยะๆ จนกระทั่งเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่คิดจะต่อต้านแล้ว “ฉันชอบนายมากเลยนะ…อยากได้นายมาเป็นของฉันมากๆ เลย อยากได้มากๆ ด้วยตอนนี้!” มากาเรเทอพูด พร้อมกับปล่อยให้ยาคอปเป็นอิสระ หลังการจุมพิตรอบที่ 6 นิสัยเสียของมากาเรเทอคือ ถ้าหากเธออยากได้อะไรแล้ว เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์นั้น โดยไม่สนวิธีการและไม่สนด้วยว่าใครจะรู้สึกอย่างไร และในตอนนี้ที่มากาเรเทอต้องการก็คือ “เธออยากที่จะได้ยาคอปมาเป็นแฟน ได้แต่งงานกับเขา มีลูกชายด้วยกัน” “ฉะ…ฉัน…” ยาคอปลังเลที่จะตอบออกไป เพราะใจหนึ่งเขาก็รู้สึกดีที่ได้เป็นคนที่มากาเรเทอต้องการ แต่อีกใจหนึ่งก็กำลังแย้งอย่างสุดขีดว่าถ้าหากตอบรับเธอไป แล้วเกิดว่าวันหนึ่งไปกันไม่รอด แล้วเขาต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวล่ะ? “ไม่ต้องตอบตอนนี้หรอกนะ~ ฉันแค่เอาแต่ใจ~ แต่ฉันจะถามนายอีกครั้ง เมื่อวันเกิดนายมาถึง~” มากาเรเทอพูด “…ก็ได้…” ยาคอปพยักหน้าตอบตกลง “งั้นจูบต่อนะ~” มากาเรเทอพูดยิ้มๆ “ดะ…เดี๋ยว!!…ฮืมม~” ยาคอปร้องปฏิเสธเสียงดัง แต่ก็ไม่ทันแล้ว การจุมพิตครั้งที่ 7 ของมากาเรเทอได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ‘เพราะนายน่ารักแบบนี้ไง ฉันถึงได้ชอบนาย~’ มากาเรเทอคิดในใจ และที่เด็กสาวต้องให้เวลาเขาคิดนานแบบนี้ เพื่อหวังว่าการทำให้เขามาขบคิดเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ จะช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเขาออกไปจากความคิดด้านลบที่เกิดขึ้นในจิตใจได้ ในตอนนี้ ยาคอปมีเวลาอีก 4 เดือน ก่อนที่จะต้องตอบรับหรือปฏิเสธคำสารภาพรักของมากาเรเทอ และเด็กหนุ่มจะต้องใช้ทุกวินาทีนับจากนี้เป็นต้นไป เพื่อขบคิดถึงเรื่องเหล่านี้อย่างคุ้มค่าที่สุด…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more