บทที่ 14: เริ่มต้นการรบที่นอร์มังดี

2723 Words

โทมัสเดินทางมาถึงประเทศฝรั่งเศสในวันที่ 20 มีนาคม 1944 เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนรถไฟที่สถานีปารีส เพื่อต่อรถไปยังนอร์มังดี อันเป็นจุดหมายปลายทางของเขา โทมัสตรวจเช็คเอกสารทุกอย่างที่จำเป็นในขณะที่นั่งทานขนมปังเป็นมื้อเช้าบริเวณชานชาลา ก่อนที่ไม่นานรถไฟขบวนที่เขาจะต้องโดยสารก็มาถึง บนรถไฟ ทุกอย่างปกติเรียบร้อยดี โทมัสส่งตั๋วให้แก่พนักงานเพื่อตรวจเช็คสถานีปลายทางที่เขาจะต้องลง หลังจากเสร็จในส่วนนั้นแล้ว นายทหารหนุ่มก็ถือโอกาสงีบพักเอาแรงสักเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าอาหารที่ทานเข้าไปจะทำให้หนังตาของเขาเริ่มหย่อน รถไฟพาโทมัสมาถึงนอร์มังดีในช่วงบ่ายแก่ๆ หลังจากออกจากสถานีก็พบกับทหารนายหนึ่งมายืนต้อนรับเขาอยู่ “สวัสดีครับท่านพันตรี ผมมีชื่อว่าเฮ็ลมุท อัลเฟนชไตน์ ยินดีที่ได้รู้จักครับท่าน!” เฮ็ลมุทกล่าวอย่างกระตือรือร้น “ยินดีที่ได้รู้จักเฮ็ลมุท ผมชื่อว่าโทมัส…โทมัส ฮอฟมัน ผมได้รับคำสั่งให้มาประจำการในกรมทหารราบที่ 1049 ของกองพลทหารราบที่ 77” โทมัสพูด “ทางนี้เลยครับท่าน ผมจะนำท่านไปยังที่ตั้งของกองพลเองครับ” เฮ็ลมุทกล่าวกับโทมัส พร้อมกับเชิญให้เขาขึ้นรถ ทั้งสองขับรถไปตามทางระยะทางประมาณ 5 กิโลเมตร ก็พบกับสถานที่ที่กองพลใช้เป็นอาคารบัญชาการ โทมัสเข้าไปรายงานตัวต่อผู้บังคับบัญชาของกรมทหารราบ เขาชี้แจงหน้าที่และประวัติของกองพลให้โทมัสฟังอย่างคร่าวๆ กองพลทหารราบที่ 77 ถูกก่อตั้งขึ้นมาช่วงปลายปี 1943 โดยเกิดจากการยุบรวมกันของกองพลทหารราบที่ 355 และ 364 ที่สูญเสียอย่างหนักจากการรบในสหภาพโซเวียต กองพลนี้มีหน้าที่ดูแลรักษาการณ์พื้นที่ชายฝั่งและบริเวณโดยรอบของเมืองก็องร่วมกับกองพลทหารราบที่ 352 ซึ่งกองพลทหารราบที่ 77 พึ่งถูกส่งมายังพื้นที่นี้เมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา “หน้าที่ของคุณคือดูแลพื้นที่ทางทิศตะวันตกของเมือง ปกป้องตัวสนามบิน มีเพียงเท่านี้ มีคำถามไหม?” ผู้บังคับบัญชาของโทมัสสรุปให้เขาฟัง “ไม่มีครับท่าน!” โทมัสขานรับเสียงหนักแน่น “ดีมาก คุณพึ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ” ผู้บังคับบัญชาโบกปัดมือให้โทมัสไปพักผ่อน ซึ่งตัวของเขาก็ทำความเคารพ ก่อนจะปลีกตัวออกจากห้อง เฮ็ลมุทที่นั่งคอยอยู่จึงพาเขาไปยังอาคารที่ใช้เป็นที่พักสำหรับนายทหารระดับบัญชาการ พร้อมกับชี้ไปทางที่ที่ทหารในกรมทหารอาศัยอยู่ “เลยหัวโค้งตรงนั้นไป ท่านจะพบกับทหารในกองร้อยทุกกองร้อยของกรมทหารราบที่ 1049 ครับท่าน พวกเขาจะถูกเรียกรวมพลทุกเช้าตอน 09.00 นาฬิกา ถ้าหากท่านอยากชมการฝึกก็สามารถไปได้นะครับ” เฮ็ลมุทกล่าวกับโทมัส “ขอบใจนะ” โทมัสพูดขอบใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง และจัดการเอาทุกอย่างในถุงมาวางไว้ให้เป็นระเบียบ เพราะเขาไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านที่เยอรมนีอีกครั้งเมื่อใด เพราะอย่างนั้นแล้ว ที่แห่งนี้ก็เปรียบเสมือนกับบ้านหลังที่สองของเขา เขาต้องทำตัวให้ชินเข้าไว้ โทมัสทิ้งตัวลงบนที่นอนหยาบๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางตลอดหลายวัน . โทมัสรู้สึกตัวอีกทีในตอนเช้ามืด เขายกนาฬิกาที่พกประจำตัวดูก็พบว่ามันเป็นเวลา 04.00 นาฬิกา ยังคงอีกนานกว่าที่จะถึงเวลาเรียกรวมพลของกรมทหาร แต่โทมัสรู้ดีว่าในสภาวะสงครามแบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะอย่างนั้นแล้ว การเตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ ย่อมดีกว่าเสมอ… หลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โทมัสก็ตรงไปยังโรงนอนของพวกทหารในกรมทหารราบที่ 1049 ทหารเวรจึงเรียกขานรหัสกับเขา พร้อมกับตั้งท่าเตรียมพร้อมหากว่าคนตรงหน้าคือศัตรู “สายฟ้า!” “นกอินทรี!” โทมัสตะโกนตอบกลับไป เมื่อรหัสผ่านถูกต้อง ทหารเวรจึงลดอาวุธลง เมื่อโทมัสเดินเข้าไปใกล้ ทหารเวรสองนายที่รักษาการณ์อยู่จึงทำความเคารพเขาด้วยท่าวันทยาวุธ เพราะเห็นว่าโทมัสมียศที่สูงกว่าตนเอง “เยี่ยมมาก! ไหนรายงานมาหน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?” โทมัสพูดยิ้มๆ เมื่อพบว่าทหารในกรมทหารราบนี้มีวินัยที่ยอดเยี่ยม “กระผมพลทหารไรช์มันน์ ฮอฟชไตน์ ปฏิบัติหน้าที่เวรรักษาการณ์ประจำอาคารนอนแห่งที่ 1 ของกองร้อย A ตั้งแต่เวลา 04.00-06.00 นาฬิกา ระหว่างปฏิบัติหน้าที่ เหตุการณ์ปกติครับ!!” ไรช์มันน์รายงานเวรต่อโทมัส “สิบเวรอยู่ไหม?” โทมัสถามไรช์มันน์ “อยู่ครับท่าน!” ไรช์มันน์ตอบเสียงฉะฉาน “ไปตามเขามาหาฉันหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย!” โทมัสพูด ไรช์มันน์จึงทำความเคารพ ก่อนจะวิ่งหายไปที่มุมของอาคาร ระหว่างนั้น โทมัสจึงคุยเล่นกับทหารอีกนายที่ยืนรักษาการณ์คู่กับไรช์มันน์ เพื่อถามถึงสภาพโดยรวมของเหล่าทหารและขวัญกำลังใจต่างๆ เพราะโทมัสรู้ดีว่าทหารที่พ่งผ่านศึกสงครามครั้งใหญ่มาและประสบกับความพ่ายแพ้ ขวัญกำลังใจจะลดลง ซึ่งเขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นกับกรมทหารราบแห่งนี้ เพราะพื้นที่นี้อยู่ใกล้กับพวกสัมพันธมิตร การจะประสบพบเจอหรือต้องตามไล่ล่าพวกมันจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกอะไร อีกทั้งยังคงมีกลุ่มต่อต้านอีก พวกเขาจึงต้องทำตัวให้เข้มแข็งและพร้อมอยู่เสมอๆ คอยอยู่ไม่นาน ไรช์มันน์ก็เดินกลับมาพร้อมสิบเวรที่ดูสภาพแล้วเหมือนพึ่งจะตื่นนอน โทมัสที่เห็นแบบนั้นจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่สิบเวรแอบหลับแบบนี้ “ฉันขอยืมนกหวีดของนายหน่อย!” โทมัสเอ่ยปากขอนกหวีดจากสิบเวร “นี่ครับท่าน!” สิบเวรคนดังกล่าวยื่นให้โทมัส “ดีมาก! ทีนี้ข้อหาที่นายแอบหลับ…ดันพื้นท่าเตรียม!” โทมัสสั่งสิบเวร “!!!” สิบเวรรีบทำตามอย่างรีบร้อน “40 ครั้ง!” “40 ครั้ง!” “เสียงเบาไป 50 ครั้ง!” “50 ครั้ง!” “ปฏิบัติ!!” สิ้นเสียงของโทมัส สิบเวรก็เริ่มดันพื้นในทันที ก่อนที่โทมัสจะเดินเปิดประตูเข้าไปในอาคารที่พักของกองร้อย A ซึ่งทหารของกองร้อยกำลังนอนหลับอย่างสงบสุขอยู่ ‘ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!’ โทมัสเป่านกหวีดสุดแรงเกิด ทหารที่นอนหลับอยู่ทุกคนเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอน ก่อนจะกระวีกระวาดลุกขึ้นมายืนที่ปลายเตียงทั้งๆ ที่ยังงัวเงียกันอยู่ “ใช้ได้นี่…10 วินาทีก็พร้อมกันแล้ว” โทมัสพูดพึมพำพลางก้มมองดูนาฬิกา “ฉันให้เวลาพวกนาย 15 นาที เตรียมตัวให้พร้อม แล้วไปเจอกันที่ลานฝึก!! ไปได้!! สิบเวร! คอยคุมพวกเขาด้วย!!” โทมัสสั่งการอย่างฉับไว “ทราบแล้วครับ!” สิบเวรที่พึ่งวิดพื้นเสร็จรับทราบคำสั่ง ก่อนที่โทมัสจะเดินไปปลุกทหารในกองร้อยใกล้เคียงทั้งหมดที่อยู่ในความดูแลของเขา . ทหารทุกนายในชุดเครื่องแบบพร้อมออกรบยืนเข้าแถวกันเป็นระเบียบที่ลานฝึก โทมัสมองดูพวกเขาอย่างชื่นชม เพราะสมกับเป็นทหารที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดีและผ่านสมรภูมิที่โชกโชนมาแล้ว “เราจะฝึกให้หนักขึ้นและหนักขึ้น เพื่อพร้อมรับทุกสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ทราบไม่ทราบ?!” โทมัสตะโกนคุยกับทหารทั้งหมด ““““ทราบครับ!!!”””” ทหารทุกนายขานรับโดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่โทมัสจะเริ่มฝึกทหารให้พร้อมรับกับสถานการณ์ที่ยากโหดหิน ทั้งวิ่งท่ามกลางอากาศหนาวในตอนเช้าตรู่ ออกกำลังกาย วิ่งพร้อมแบกสัมภาระ ฝึกรบตัวต่อตัวในระยะประชิด การวางแผนเข้าตี การตั้งรับ ประสบการณ์การรบทั้งหมดที่โทมัสเคยผ่านมาในดินแดนอันหนาวเย็นของสหภาพโซเวียตถูกถ่ายทอดให้กับทหารหน้าเก่าและหน้าใหม่ทั้งสิ้น มีบางครั้งที่พวกเขาต้องออกไปทำภารกิจไล่ล่าพวกกองกำลังต่อต้านที่เคลื่อนไหวในเมืองก็อง กองกำลังต่อต้านนั้นทำลายคลังอาวุธและยุทโธปกรณ์ต่างๆ ของกองทัพเยอรมันไปมากมายมหาศาล โทมัสไม่สามารถตามพวกเขาออกไปเหมือนกับแต่ก่อนสมัยที่ยังเป็นร้อยเอกอยู่ได้ เพราะในตอนนี้เขาคือพันตรี ที่ต้องทำงานอยู่ในแนวหลัง ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง สงครามกับกองกำลังต่อต้านยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดจบ และมันสร้างความหงุดหงิดให้กับโทมัสเป็นอย่างมาก และเมื่อเข้าใกล้ช่วงเดือนมิถุนายน มันก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก แต่ไม่มีใครทราบว่าเพราะอะไร? ทุกครั้งที่จับหนึ่งในพวกมันมาได้ก็ไม่สามารถที่จะรีดความลับอะไรได้เลย เพราะพวกมันเลือกที่จะปิดปากงียบ แม้จะใช้ไม้อ่อนพูดคุยดีๆ หรือไม้แข็งในการบีบบังคับให้พูด มันก็ไม่ได้ผล ทุกอย่างดำเนินไปแบบที่ชวนให้หงุดหงิด และการรบขั้นชี้ขาดก็มาถึง เมื่อทั่วทั้งนอร์มังดีเกิดเหตุจลาจล มีการลอบวางระเบิดฐานของกองทัพเยอรมันในหลายๆ จุด ทหารเยอรมันได้แต่มึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้กระทั่งตัวโทมัสเองก็ตาม เขาตั้งคำถามกับสิ่งที่เกิดขึ้นแบบฉับพลันนี้ แต่ความสงสัยก็คงอยู่ได้ไม่นาน… . 6 มิถุนายน 1944 เวลา 00.00 นาฬิกา, นอร์มังดี, ฝรั่งเศส เครื่องบินนับร้อยลำส่งเสียงดังกระหึ่มบินว่อนอยู่เหนือน่านฟ้านอร์มังดี พื้นที่ยึดครองของฝ่ายเยอรมัน บัดนี้กองทัพเยอรมันได้รู้แจ้งแล้วว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนเป็นเพียงการโหมโรงการบุกของฝ่ายสัมพันธมิตร ทหารของกองกำลังส่งทางอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรนับร้อยนับพันคนกระโดดร่มออกมาจากเครื่องบิน มีบางลำที่ถูกยิงตก บางลำทหารฝ่ายสัมพันธมิตรถูกย่างทั้งเป็นภายในเครื่องจากกระสุนต่อต้านอากาศยานที่กระทบโดนตัวเครื่องบิน โทมัสที่อยู่ที่พื้นเบื้องล่างได้ออกคำสั่งให้ทหารในบังคับบัญชาออกไล่ล่าฝ่ายสัมพันธมิตรที่กระโดดร่มลงมา และทำการป้องกันเส้นทางทุกทางที่จะนำไปสู่ชายหาด โทมัสคาดการณ์ว่าพวกเขาทั้งหมดมีจุดประสงค์อยู่ที่การยึดครองชายหาด และพื้นที่ทางยุทธศาสตร์ต่างๆ รวมไปถึงเมืองก็อง เมืองที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณนี้ ที่กองพลทหารราบที่โทมัสประจำการอยู่รับผิดชอบในการดูแล ข่าวร้ายสำหรับกองทัพเยอรมันคือ มีหลายหน่วยของกองทัพเยอรมันในหลายพื้นที่ถูกตีแตก ทหารพลร่มพวกนี้มีฝีไม้ลายมือในการต่อสู้กับทหารเยอรมัน และบางหน่วยก็เก็บกดความแค้นที่มีต่อเยอรมันเอาไว้อยู่เต็มอก “ขอกำลังเสริมในเซกเตอร์ A ใกล้ชายหาดด้วย!!” “ขอกำลังสนับสนุน เอายานเกราะมาเลย!!” “ใครก็ได้ พวกมันอยู่เต็มไปหมดเลย เราต้องกำจัดพวกมัน!” “ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงคลื่นวิทยุของทหารเยอรมันนั้นตีกันมั่วไปหมด จากความสับสนวุ่นวายที่เกิดขึ้นแบบฉับพลัน มันมีทั้งเสียงตะโกน เสียงกรีดร้อง เสียงปืนที่ดังระงมเป็นฉากหลัง “รักษาระเบียบในการใช้วิทยุสื่อสารหน่อยสิวะ ไอ้พวกงั่งเอ้ย!!” โทมัสตะโกนอย่างหัวเสียใส่วิทยุ มันค่อนข้างน่าปวดหัวที่ฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลยในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ แต่การตะโกนของโทมัสก็ไร้ค่า ทหารเยอรมันยังคงตื่นตระหนกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไป และดูเหมือนว่าสถานการณ์ทุกอย่างจะเลวร้ายลงไปอีก เมื่อพวกสัมพันธมิตรที่กระโดดร่มลงมาจะสถาปนาแนวรบขนาดย่อมขึ้นมาได้แล้วในช่วงใกล้รุ่งสาง กองทัพเยอรมันในพื้นที่พยายามที่จะขับไล่พวกสัมพันธมิตรให้ถอยร่นกลับไป แต่พวกเขานั้นรบแบบถวายหัวเพื่อรักษาแนวรบของตัวเอง จนกองทัพเยอรมันต้องหยุดชะงัก 6 มิถุนายน 1944 เวลา 06.00 นาฬิกา, นอร์มังดี, ฝรั่งเศส เสียงปะทุของปืนขนาดใหญ่ พร้อมกับเสียงแหวกอากาศของลูกกระสุน ก่อนมันจะตกกระทบเป้าหมายที่บริเวณชายหาดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ ก่อนจะตามมาด้วยอีกหลายสิบนัด โทมัสที่ควบคุมทหารในกองพันอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในคลื่นวิทยุ “ในทะเล! ในทะเลมีเรือเต็มเลย!” โทมัสจึงรู้ได้ในทันทีว่า การก่อวินาศกรรมในพื้นที่และเหตุการณ์เมื่อคืนอันสับสนที่วุ่นวายนั้นเป็นเพียงแค่การโหมโรงก่อนการรบที่ดุเดือดที่สุด กองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรเรือนแสนคน มุ่งหน้าเข้าสู่พื้นที่รักษาการณ์ของฝ่ายเยอรมันด้วยเรือลำเลียงพล และมีการคุ้มกันจากเรือรบและเครื่องบินที่ถล่มปูพรมแนวป้องกันชายหาดด้วยระเบิดและกระสุนปืนใหญ่ เพื่อทำลายการป้องกันของเยอรมันให้ได้มากที่สุด (วัน D-Day, การยกพลขึ้นบกที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์มนุษยชาติ) เวลา 09.00 นาฬิกา โทมัสได้รับคำสั่งจากกองพลทหารราบให้ยกกำลังเสริมไปช่วยหน่วยทหารที่ชายหาด เพราะตอนนี้พวกเขากำลังจะเพลี่ยงพล้ำจากการที่พวกสัมพันธมิตรเติมกำลังมาเรื่อยๆ และกำลังโดนกระหนาบจากด้านหลังด้วยพลร่มที่พึ่งกระโดดร่มลงมาเมื่อคืน กองพันของโทมัสเข้าปะทะกับข้าศึกในเวลา 09.30 นาฬิกา บนถนนเส้นหนึ่งที่จะนำไปสู่ชายหาด พวกเขาเป็นหน่วยเดียวที่ขวางระหว่างกองกำลังเสริมที่มาจากเมืองก็องและกองกำลังที่มีหน้าที่รักษาชายหาด การรบดำเนินไปอย่างดุเดือด ทหารของทั้งสองฝ่ายล้มตายไปเป็นจำนวนมากจากการปะทะที่เกิดขึ้น พลวิทยุประจำกองร้อยได้วิทยุไปขอกำลังสนับสนุนจากกองพันยานเกราะหนักที่อยู่ใกล้เคียง เพื่อตีฝ่าข้าศึกออกไปและไปสนับสนุนหน่วยที่อยู่ที่ชายหาด กองพันยานเกราะหนักเดินทางมาถึงจุดที่กองพันของโทมัสอยู่ พร้อมกับการที่เคลื่อนพลเข้าปะทะข้าศึกที่มีเพียงปืนประจำกายและอาวุธไม่กี่อย่าง ขณะที่มัจจุราชขนาด 80 ตันกำลังเคลื่อนที่เข้าหาทหารฝ่ายสัมพันธมิตรอยู่นั้น เทวทูตจากสวรรค์เบื้องบนก็ได้มาช่วยพวกเขา และบดขยี้ยานเกราะฝ่ายเยอรมันจนพังพินาศ เทวทูตที่ว่าก็คือ “กระสุนปืนใหญ่จากเรือรบ” พลร่มฝ่ายสัมพันธมิตรได้ขอการสนับสนุนจากพวกเขา ในการยิงถล่มฝ่ายเยอรมันของโทมัส ยานเกราะขนาด 80 ตัน เมื่อพบกับกระสุนปืนใหญ่จากเรือรบนานาชนิดที่ลอยลำในทะเล พวกมันก็ไม่ต่างอะไรจากเศษเหล็กวิ่งได้ และโลงศพที่พร้อมจะฝังพลขับทั้งเป็น ทุกอย่างระเบิดกระจุยกระจายและดูสับสนวุ่นวาย ทหารเยอรมันบางคนถูกสังหารด้วยอำนาจการยิงอันทรงพลัง บางนายถูกลูกหลงได้รับบาดเจ็บสาหัส ภายในเวลาเพียง 20 นาที แนวรบฝ่ายเยอรมันก็ถูกตีจนแตก หน่วยของโทมัสไม่สามารถเคลื่อนพลไปช่วยที่ชายหาดได้อีกต่อไป เพราะกำลังพลส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ก็เสียชีวิต “ถอนกำลัง! ถอนกำลัง!” โทมัสออกคำสั่งแก่ผู้ใต้บังคับบัญชา เพราะในตอนนี้การจะฝ่าไปช่วยหน่วยที่ชายหาดนั้นเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป หากพวกเขายังคงเผชิญกับการยิงสนับสนุนจากเรือรบแบบนี้ เวลา 11.00 นาฬิกา โทมัสได้ถอนกำลังออกจากแนวรบเพื่อสงวนกำลังไว้ทำการรบในคราวหน้า และปล่อยให้หน่วยที่รักษาการณ์ชายหาดเผชิญกับชะตากรรมที่ไม่อาจจะคาดการณ์ได้ และในตอนเย็นของวันเดียวกันที่เสียงวิทยุประจำกองร้อย A ได้ดังขึ้น มันชวนให้กองทัพเยอรมันที่ประจำในพื้นที่ประสาทเสีย และขวัญกำลังใจหดหาย “พวกเราเสียชายหาดไปแล้ว! ย้ำ! พวกเราเสียชายหาดไปแล้ว!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more