พันธะร้ายนายวิศวะ

ตอนที่ 9 เจ็บตัว

@ห้องเรียนคณะมนุษยศาสตร์

วันต่อมารีนลดายังคง นั่งทำรายงานคนเดียวเงียบๆเพียงลำพัง ซึ่งตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจะ สี่โมงเย็นเหล่าเพื่อนร่วมห้องนั้นเลิกเรียน ไปร่วมงานนิทรรศการกันซะส่วนใหญ่ แต่จะมีก็แต่รีนลดานี้แหละที่เธอยังนั่งทำรายงานต่ออย่างเงียบๆ เพียงคนเดียว ใบหน้าขมวดคิ้วเนื่องจากเธอนั่งพิมพ์งานมาหลายชั่วโมงติด

Rrrrrrr Ninew

หลังจากที่ได้รับสายจากนินิวไม่นาน นินิวก็เดินเข้ามา พร้อมกับเรียกชื่อคนที่นั่งพิมพ์งานมาเสียงดัง

"เชอ...รีน คนฉวย" เสียงแหลมปี๊ดของนินิวดังมา ทำเอาคนขวัญอ่อนถึงกับสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ มองไปยังคนที่เรียกเธอ

"อะไร ของแก ทำเอาฉันตกอกตกใจหมด" รีนลดาว่ากับนินิว พร้อมกับเหลือบมองชุดอยู่บนตัวของนินิว รีนลดาถึงกับขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้นั้นนินิวใส่กระโปรงพีชมาเรียนซะเรียบร้อย แต่ตอนนี้นินิวเปลี่ยนไปใส่กระโปรงทรงเอที่ยาวเพียงไม่กี่คืบ เธอหันมาสนใจโน๊ตบุ๊คและพิมพงานของเธอต่อ

"รีน... จ้า วันนี้ที่คณะวิศวะเขามีงานนิทรรศการ ยัยมีนนาเทฉันหนีไปกับผู้ของมัน แก... ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย...จิ" นินิวทำเสียงออดอ้อนพร้อมกับเขย่าแขนของรีนลดาให้ไปเป็นเพื่อนเธอ ยังไงเสียเธอก็ต้องไปดูงานนิทรรศการครั้งให้ได้ เพราะนานๆจะมีงานแบบนี้ให้ดูที

"ชวนฉันนี้นะ แกก็รู้ฉันไม่ชอบคนเยอะๆแบบนั้น" รีนลดารีบปฎิเสธทันที เพราะมันมีมหาวิทยา ลัยอีกหลายแห่งที่มาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย

"น่า..นะ เชอรีนคนฉวย แก่เปลี่ยนใจไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยละกัน ถือว่าฉันขอร้อง นะๆ แก" นินิวยังไม่ละความพยายามเอ่ยชวนคนที่นั่งพิมพ์งานต่อ

"แกก็เห็นว่าฉันไม่ว่าง" รีนลดาบอกกับเพื่อนของเธอ เมื่อเห็นว่าคนถูกชวนไม่มีท่าทีจะไปด้วย นินิวจึงปิดโน๊ตบุ๊คของรีนลดาลงอย่างถือวิสะซะเลย ใบหน้าหวานหันมา

!! เฮ้ย...แก นี้ มัน !! รีนลดาถึงกับร้องออกมาต่อว่าเพื่อนแต่จะทำไงได้ละยัยนินิวปิดเครื่องไปแล้ว ยังโชคดีนะที่เธอบันทึกงานไว้บางส่วนแล้ว ไม่เช่นนั้นเธอคงเสียเวลาที่ต้องมานั่งพิมพ์ใหม่แน่

"ยังไง แกก็จะไปให้ได้ ใช่ไหม" รีนลดาข่มเสียงถามคนเจ้าเล่ห์ เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอจึงเก็บโน๊ตบุ๊คลงในกระเป๋า ขืนทำต่อยังไงเพื่อนก็คงไม่ยอมอยู่ดี

"แน่นอน ยะ ถึงยัยมีนจะเทฉันก็เถอะ แต่ยังไงฉันก็มีแก และแกเองก็ต้องไปเป็นเพื่อนฉัน ด้วย" นินิวบอกแก้มบังคับฉันมา

"อย่างแกเนี้ยนะจะไปดูงาน งานกลุ่มที่ฉันนั่งทำอยู่เนี้ย ก็มาช่วยฉันทำก่อนเถอะ ยะ แกอย่ามาโกหกฉันเลยว่าจะไปดูงาน ฉันว่าแกจะดูผู้มากกว่านะสิ" รีนลดาว่านินิวมาอย่างรู้ทัน อย่างยัยนินิวเนี้ยนะจะไปดูงาน ฟ้าได้ผ่าตายกันพอดี

"เออ น่า ฉันก็ดูมันทั้งสองอย่่างแหละ" เมื่อโดน รีนลดาจับได้ นินิวก็ยิ้มแห้งๆให้กับเพื่อนอย่างยอมรับ

"แม้แกก็นานๆที จะได้ไปดูหนุ่มๆวิศวะ แกก็รู้ว่าฉันนะชอบพี่ริกกลุ่มสามีแกมากขนาดไหน" นินิวบอกรีนลดาพร้อมกับทำตาพริบๆ อย่างหน้าสงสาร

"นิแกเลิกพูด แบบนั้นนะ เดี๋ยวคนอื่นผ่านมาได้ยินเข้าฉันจะซวยเอาได้" เพราะทุกคนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีใครรู้เรื่องของเธอและเรียวตะ

"เออ ฉันลืมตัวไปนะ ซอรี่ละกัน"

"อืม" รีนลดาพยักหน้าให้เพื่อน

จากนั้นทั้งสองสาวก็มาเดินงานนิทรรศการที่ถูกจัดขึ้นหน้าตึกคณะวิศวะกรรมศาสตร์

!! ฟู่ๆ !! ร่างสูงคงเรียวตะพ้นควันสีขาวบุหรี่ไฟฟ้าลอยคุ้งไปจนทั่วห้อง ที่นี่เป็นห้องส่วนตัวของพวกเขา ภายในห้องแห่งนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย จะมีก็แต่สี่หนุ่มในกลุ่มเท่านั้นแหละเข้าออกห้องนี้ได้

"กูว่าพวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ กูเห็นสาวๆ ม.W มากันเยอะด้วย เผื่อได้ต้าวกับห้องซักคนสองคน" ริวเก็บไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกง และหันมามองผม ส่วนไอ้ริกก็ดูเหมือนว่ามันจะอยากลงไปรอแฟนมันแล้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าพวกเพื่อนผมมันจะรีบไปไหน งานวันนั้นจัดถึงสองทุ่ม มีเวลาอีกตั้งเยอะ

"พวกมึงไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูตามไป" ผมหันไปบอกคนที่รีบ เพราะเขาไม่ชอบที่คนเยอะดูวุ่นวาย ยิ่งวันนี้มีงานด้วยแล้วยิ่งดูวุ่นวายไปอีก

"งั้นเจอกัน ม้าหินอ่อนข้างตึก อย่าช้าละ เสร็จงานนี้ไปผับเฮียพอร์ชกันต่อนะ อย่าให้พวกกูรอมึงนาน" ไอ้ริกเอ่ยมาบอกกับผมจากนั้นพวกมันก็เดินออกไป

ลานคณะวิศวที่ตอนนี้มีนักศึกษาต่างคณะมาก มาย ที่มาเดินชมงานและยังมีตลาดนัดให้เดินดูเล่นจนเพลินตา สองสาวเดินหาของกินไปเรื่อยตามประสา จากนั้นรีนลดาละนินิวก็เดินดูผลงานที่ถูกตั้งโชว์ในซุมต่างๆ ที่เหล่าหนุ่มๆ เมื่อเห็นสาวสวยที่มากันเพียงลำพัง หนุ่มๆ ที่ยืนประจำซุมต่างเรียกให้พวกเธอไปชมผลงานที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้

มือเรียวของรีนลดา หยิบสมาร์โฟนเครื่องหรูมาถ่ายภาพต่างๆ จนเพลิน ทั้งสองเดินเข้าซุ้มนั้นออกซุ้มนี้จนเวลาล่วงเลยมาค่ำ ทั้งสองสาวที่เห็นซุ้มที่ถูกจัดขึ้นเป็นสวนดอกไม้หลายชนิดที่ตั้งอยู่ ลานสวนข้างๆ ตึกของคณะวิศวะจึงชวนกันไปเก็บภาพบรรยากาศสวยๆ

ร่างบางของคนตัวเล็กเดินตามนางแบบจำเป็นอย่างนินิว ที่เดินไปยังชุมดอกไม้ที่เหล่านักศึกษาจัดขึ้นไว้เพื่อถ่ายภาพสวยๆ ลานสนามหญ้าสวนข้างๆ ตึกของคณะวิศวะที่เหล่าสาวๆ มักจะยกมุมนี้เป็นมุมโปรดปราน เพราะมีการจัดสวนให้สวยงามอยู่เสมอ

"รีน....มุมนั่นสวยดี แกถ่ายให้ฉันแบบหน้าชัดหลังเบลอๆนะแก ฉันจะเอาสตอรี่ในไอจีหน๊ะ" นินิวบอกกับตากล้องจำเป็น

"โอเค เลย แก"

รีนลดาก้มๆ เงยๆ พร้อมกับเดินหามุมกล้อง เพื่อให้ภาพถ่ายนั้นออกมาเป็นธรรมชาติที่สุด ขาเรียวเล็กของเธอเดินถอยพาดท่าจนสะดุดเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ที่ตั้งโชว์คู่กับกระถางต้นไม้ รีนลดาเซ่ชนเข้ากับกระถ่าง จนแทบจะหงายหลังล้มไป ร่างสูงที่กำลังเดินผ่านมาถูกคนตัวเล็กเซชนเข้าอย่างจัง

!!ปรึก!!

"กรี๊ด"

เรียวตะที่กำลังเดินผ่านสวนข้างตึกของคณะอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินเซมาชนผมเข้าอย่างจัง ดีนะที่ผมรับไว้ทันไม่งั้นเธอนี้คงล้มหัวขมำไปแล้ว ผมจึงผยุงเธอขึ้นไว้ในอ้อมแขวนของผม

เรียวตะเองที่ถูกชนถึงกับหัวเสียขึ้นมา เขาชินพวกผู้หญิงที่มักจะใช้วิธีนี้กับเขา แกล้งชนเพื่อสานความสัมพันธ์ต่อ เบสิกซะมัด

"ที่หลังก็เดินระวังหน่อยสิครับ" เขาบอกคนในอ้อมแขน ถึงจะไม่ชอบใจนักก็เถอะที่เธอมาชนเขาแบบนี้

"ขอโทษคะ ฉันไม่ทันระวังเอง" เธอเองก็เอ่ยแก้ตัวมาพร้อมกับหันมามองหน้าผม

"เธอ/พี่เรียว" ทั้งสองประสานเสียงกันมาอย่างตกใจทั้งผมและเธอ

เมื่อเขาเห็นคนในอ้อมแขนเป็นรีนลดาคนตัวโตถึงกับปล่อยคนในอ้อมแขนลงกับพื้นอย่างแรง

!! ตุ๊บ โอ้ย !! ร่างเล็กร่วงลงบนพื้นสนามหญ้าอย่างไม่ทันตั้งตัว

"พี่เรียว" รีนลดากัดฟันเรียกชื่อเขามาอย่างไม่พอใจ ที่ปล่อยเธอลงมาแบบนี้ แต่ใครสนละ ร่างสูงมองคนที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าอย่างสำรวจเธอ

"ทำไม คิดว่าฉันจะช่วยเธอเหรอ ฝันไปเถอะ" พูดจบเรียวตะก็ปล่อยเธอไว้ และเดินออกไป รีนลดาได้แต่กำหมัดแน่ มองตามเขาด้วยความโกรธและเจ็บใจ

พี่เรียวนะพี่เรียวปล่อยฉันลงมาแบบนี้ได้ไงรีนลดาได้แต่นึกโทษโกรธเขา คนอะไรใจร้ายซะมัด ไม่ได้ครึ่งพี่ชายเขาบ้างเลยซักนิด จากนั้นนินิวก็วิ่งเข้ามา

"ยัยรีน แกเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ยัยนินิวเข้ามาพยุงขึ้นและฉันกับรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่ข้อเท้า

"เจ็บ อะ สงสัยขาฉันจะแพง" รีนลดดบอกกับเพื่อน พร้อมจะเดินแต่มันก็ยังเจ็บแปลบๆ ขึ้นมาที่ข้อเท้า เป็นแบบนี้เธอคงไม่มีอารมณ์ไปเดินดูงานต่อแล้วละ

นินิวพารีนลดาไปที่ห้องพยาบาลของคณะวิศวะ แทนลานกิจกรรม

หลังจากที่ยัยนิวพาฉันไปนวดยากับพี่พยาบาลและพี่เขาก็บิดข้อเท้าให้ฉัน รู้สึกว่ามันไม่ปวดมากเหมือนก่อนหน้านี้ ฉันเดินเจ็บเขาออกมาจากห้องพยาบาลโดยมียัยนินิวคอยพยุงอยู่ข้างๆ

"แกยังจะไปอีกไหมยัยนิว ฉันไม่มีอารมณ์ไปเดินต่อกับแกแล้วนะ" ฉันบอกกับเพื่อนไป เจ็บขนาดนี้ฉันคงไม่ไปต่อแล้วละ

"เออ กลับเลยก็ได้ ฉันเห็นแกเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีอารมณ์เดินแล้วเหมือนกัน" ฉันพยักหน้าให้ยัยนินิว