(คุณคอปครับ ตอนนี้คุณท่าน...)
" หุบปากซะกวิน "
(แต่คุณท่าน ทราบเรื่องที่คุณคอปผิดนัดแล้วนะครับ ตอนนี้กำลังโกรธมาก)
" นี่มึงกลัว??? "
(เอ่อ...)
" ใครจ่ายเงินเดือนมึง "
(คะ คุณคอปครับ)
" หน้าที่ของมึง คือทำยังไงก็ได้ไม่ให้นายแม่มาหากู "
(แต่ท่าน..เอ่อ..ป่านนี้น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะครับ)
" เวรเอ๊ย กูจ้างมึงมาทำไมกันล่ะเนี่ย "
(อูย.. ขอโทษครับ ก็คนมันห้ามไม่ได้นี่ครับ ท่านใช้ปืนขู่ผม)
" มึงก็ให้นายแม่ยิงไปเซ่!!! "
(ครับ?!)
ติ้ด!
" โถ่เว้ย!! "
สายถูกตัดไปหลังจากนั้น พร้อมเท้าเตะอากาศอย่างขัดใจ ก่อนร่างสูงเดินพ้นโซนห้องครัวมายืนเท้าสะเอวอยู่นอกบ้าน ใช้สายตากวาดมองหาไปทั่ว ในความคิดคือหล่อนยังคงใส่เสื้อกาวน์อยู่ และคาดคะเนไม่ได้ด้วยว่าหมอบลูจะไปนั่งตักกับข้าวใส่ชามกับแม่ครัว คุณคอปเริ่มหัวเสีย เมื่อหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอหล่อน ถ้าคิดจะหนีคงเป็นไปไม่ได้ จากท่าเทียบเรือ กว่าจะขับรถขึ้นเขามา
