ลมออกหู

1187 Words

ร่างบางที่ไม่ผอมมาก จัดไปทางน่าถะนุถนอมเสียมากกว่า ราศีจับไม่ต่างกับลูกผู้มากรากดี หากไม่รู้จักกันมาก่อนมองเผินๆ คงนึกว่าเป็นคุณหนูแน่ๆ ทว่า ต่างกับเครื่องหน้าโดยสิ้นเชิง ที่ตอนนี้ซีดเผือดซะจนดูไม่ได้ เดินเชื่องช้าเข้ามายังคลีนิกสัตว์ไร้เรี่ยวแรงเพราะหล่อนยังไม่ได้นอนทั้งคืน " สวัสดีค่ะคุณหมอ " " ค่ะ คุณผู้ช่วย " ผู้ช่วยสัตวแพทย์คนหนึ่งเธอยิ้มแพรวพราวเป็นมิตร ขณะกำลังเดินสวนผ่าน บลูปลดกระเป๋าจากไหล่ตัวเองลง ก่อนจะดึงเสื้อกาวน์มาสวมทับ แล้วถึงจะทำหน้าที่ของตนปกติ ทว่า ไม่ทันได้เดินไปถึงห้องทำงาน ติ๊ด..ติ๊ด... โทรศัพท์ กลับร้องขัดเสียก่อน สาวเจ้าดึงมันออกมาดู ถึงกับกลอกตาด้วยความเซ็ง " คะ แม่.." (ไอ้บอลมีเรื่องอะไร ถึงถูกคุมประพฤติ) แล้วมาน่าฉงนเอาทีหลังเมื่อได้ยินคำถามนี้ " แม่รู้แล้วรึจ๊ะ ใครบอกแม่ " (ใครจะบอก มันไม่สำคัญหรอก! เอาเป็นว่าไม่ใช่แกก็แล้วกัน) พลันมาเหน็บหล่อน "....." (ทำไมไม่บอกฉัน) " บลูแค่ไม่อยากให้แม่เครียดน่ะ เพราะคิดว่ายังไง คนจัดการและดูแลเรื่องนี้ ก็คือบลูอยู่แล้ว " (จ้า! แม่คนเก่ง ดูแลให้ดีก็แล้วกัน อย่าให้มันมากวนฉันอีกล่ะ) ประโยคหลังเธอจงใจเน้นคำ แล้วตัดสายทิ้ง บลูถึงขั้นค้างชะงักทันที ค่อยๆ ลดโทรศัพท์ลงจากติ่งหูมาหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อคลุม ยืนเงียบไปพักหนึ่ง เหมือนเรียกสติ แล้วจึงเดินมาทำงานของตัวเองต่อ " ไง.. เหมียว วันนี้โอเคขึ้นมาบ้างไหม ไหน..ขอคุณหมอดูอาการหน่อย..." นั่นคือการคุยกับสัตว์นานาชีวิต สุดแล้วแต่ใครจะพามา จะป่วย ตัดขน รึฝากเลี้ยงเธอรับหมด เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าของน้องหมาน้องแมวก็ไม่ปาน และเป็นเพื่อนร่วมงานที่รักของทุกคน ต่างกันก็แต่แม่เลี้ยงที่เอาแต่โขกสับ ทำดีให้ตาย สำหรับเธอก็ไร้ค่า นับตั้งแต่พ่อบลูเสีย หล่อนก็มีแต่ความชิน ชินชาซะจนมีน้ำตา ไหลออกมาทุกครั้งเพราะถูกบั่นทอน ....ใจคอกะจะใช้สมบัติพ่อให้หมดคนเดียวเลยรึไงนะ เฮ้อ... ทว่า ก็ได้แต่คิด เพราะตามพินัยกรรม มันเป็นสิ่งของที่หล่อนควรจะได้ " ฟู่ววว! บ้าจริง.." ก่อนบลูจะไล่ความคิดนี้โดยการสะบัดหน้า ก้มหน้าก้มตาใช้ความรู้ที่เรียนมาต่อไป " ไหน... หมอขอดูตาบ้างสิ หายเปื่อยรึยังเอ่ย? เพชรจ๊ะ เช้านี้น้องพอจะตอบสนองบ้างไหม " " จิบน้ำได้บ้างแล้วค่ะหมอบลู แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น " ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ขณะฟังเสียงคนเล่า แล้วถอนหายใจทิ้ง... " ฟู่ววว ก็ยังดี " ลากเก้าอี้ใกล้ๆมานั่ง พลันหยิบเครื่องมือหมอมาใช้ สายตาเพ่งเล็งตรวจโน่นนี่นั่นตรงตัวของแมว ปากคุยจ้อไปด้วย " เอ้อ เดี๋ยวเพชรให้น้ำเกลือเพิ่มนะจ๊ะ พี่จะไปดูอีกเคสนึง " " ค่ะหมอ " ลุกพรวดทีเดียวทำท่าจะไป ไม่ทันได้เดิน อยู่ดีๆ หน้าเกิดมืดเกือบจะล้มขึ้นมาซะก่อน ลำบากผู้ช่วยตกใจหนัก ต้องวางทุกอย่างลงแล้ววิ่งมาช่วย " ว้าย! หมอบลู ระวังค่ะ! " เคร้ง! เสียงถาดเทกระจาดถูกกวาดหล่นด้วยมือน้อยๆ ของบลู ที่อยู่ดีๆ ก็หน้ามืดขึ้นมา บังคับร่างให้ยืนต่อไม่ไหว ร่วงล้มลงไปพร้อมถาด ขณะมีมือนึงมารองรับไว้ ทว่า ไม่ใช่ผู้ช่วยเพชร แต่กลับกลายเป็นคนมาใหม่ที่เห็นเหตุการณ์นั้นพอดี หมอนนท์ หนึ่งในสัตวแพทย์เพื่อนร่วมงานของบลู ถูกจัดให้เป็นผู้ชายใจดีอีกคนนึงไม่ต่างกัน วิ่งถลาเข้ามาประคองหลังเข้ามาเห็น “ มาครับ ผมเอง “ “ ค่ะหมอ “ เพชรยอมถอยออกไปแต่โดยดี เพราะรู้ตัวเองนั้นอุ้มไม่ไหว เหลือบมองหน้าซีดเผือดของหญิงสาวแล้วรู้ทันทีว่าหล่อนคงจะรับภาระหนักมาอีกแล้ว จึงหายาดมยาหอมและพัดมาอำนวยความสะดวกให้ “ บลู ไม่ได้นอนอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย “ หมอนนท์นิ่วหน้าฉงน ถือวิสาสะดึงพัดจากมือเพชรมาสะบัดแรงๆ โน้มลงมองหน้าสวยเป็นห่วงเป็นใย “ อืม...” ครางแทนคำตอบออกมาแค่นั้น ขณะตายังปรืออยู่ แล้วมากะพริบทีหลังก็ตอนเห็นว่าเป็นหมอนนท์ “ หมอนนท์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ“ “ ยังจะมาถามอีก “ แกล้งเอ็ดตะโรตอนหล่อนยันตัวขึ้น เปลี่ยนจากท่าทิ้งตัวเป็นนั่งเอนหลังกับพนักเก้าอี้แทน ขมวดคิ้วนิ่วหน้าพยายามปรับสภาพให้คงที่ “ ขอโทษค่ะ อยู่ๆก็หน้ามืด “ “ บลูไม่ไหว ก็กลับไปพักเถอะ ที่นี่ตอนนี้ไม่ได้ยุ่งเหยิงอะไร “ “ ไม่เอา บลูเป็นห่วงไข่กวน “ ไข่กวนก็คือแมวน้อยที่ป่วยด้วยอุบัติเหตุถูกรถทับ หล่อนเหลือบตาไปมอง ดันทุรังจะลุกขึ้น กลับถูกหมอนนท์ดึงมานั่งลงใหม่ ขณะเพชรตอนนี้ถึงขั้นลอบถอนหายใจ “ พอเลย “ “....” “ ไม่ต้องเลย เดี๋ยวนนท์ดูแลเอง “ “ อาทิตย์นี้ บลูรู้สึกว่าตัวเองทำงานไม่เต็มที่ มัวแต่เครียดเรื่องของบอล “ ประโยคหลังหล่อนกระซิบ เผลอช้อนตามองหน้านนท์สลับกับเพชร ที่รู้ปัญหาเรื่องนี้ของหล่อนดี “ว่าแล้วเชียว ต้องเป็นเรื่องไอ้หมอนั่น เมื่อไหร่นะ จะโตสักที รู้ไหมเนี่ยพี่สาวเดือดร้อน “ เพชรบ่นอุบ พลันมาปิดปากสนิทก็ตอนบลูเหลือบมองหน้า “ อุ๊ย..ขอโทษค่ะหมอบลู เพชรแค่รู้สึกโกรธแทน เห็นใจผู้หญิงด้วยกัน “ ทว่า เธอกลับยิ้มบางๆ “ ไม่เป็นไรจ้ะ “ นึกไม่ถึง ว่าจะมีคนเข้าใจหล่อนจนรู้สึกแทนแบบนี้ “ ไป นนท์ไปส่ง “ ก่อนหันขวับมามองคนแทรก แล้วผ่อนลมหายใจ “ ไม่กลับ..” “ ไม่เอาน่าบลู อย่าดื้อสิ ผมเป็นห่วงคุณนะ “ “..........” “ ลาสักวันเถอะ ผมบอกแล้วไง ผมจะดูแลแทนให้ “ บลูถึงกลับเม้มปากแน่น อันที่จริงเขากับเธอก็เปล่าเป็นอะไรกันสักหน่อย แต่เพราะอะไร ทำไม..ถึงได้ดีกับหล่อนขนาดนี้ ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มหาลัยแล้ว ทั้งที่รู้ ชีวิตหล่อนนั้นมีปัญหาตั้งแต่ไหนแต่ไร แล้วคิดว่าคงกู่กลับลำบาก ยังจะกล้าชวนเธอมาหุ้นให้เปิดโรงหมอสัตว์อีก “ เฮ้อ..” “ ไม่ต้องมาถอนหายใจเลย ลุก..” “ นี่สั่งเหรอ..” “ ใช่! ผมสั่ง ในฐานะหมอใหญ่สุด สั่งให้คุณพักเดี๋ยวนี้ จนกว่าจะดีขึ้น แล้วจึงกลับมาทำงานปกติได้ “ “ โหว่ “ “ คิกๆๆ “ ท่ามกลางเสียงปิดปากของเพชร ที่ยืนมองตั้งแต่ต้น เธออดใจคิดไม่ได้เลยว่า หากหมอนนท์จีบหมอบลูติดขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น “ น่ารักง่ะ...” ครางเสียงหน้าตาเพ้อฝัน ยามที่เขาเดินผ่าน แล้วยิ้มกว้าง ....ต่างลิบเลยกับน้องชายตัวดีของบลู..... “ ไอ้หมอนั่น อย่าให้เจอที่วิทลัยนะ จะด่าให้สะอึกเลย “

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more