ปล่อยรัก

บทที่2

แต่กว่าที่ทั้งสองนั้นจะได้มายืนเคียงอยู่ตรงจุดนี้บอกได้เลยว่ามันไม่ง่าย เมื่อมารดาของฝ่ายชายไม่เห็นด้วยคัดค้านหัวชนฝาเมื่อทราบข่าวมาว่าบุตรชายของตัวเองกำลังคบหาอยู่กับพนักงานระดับล่าง ทั้งที่ตนเองได้วางตัวหาคู่หมั่นหมายเอาไว้ให้เรียบร้อย แต่ด้วยความดีและความรักที่มั่นคงของทั้งคู่นั้นร่วมมือพากันช่วยฝ่าฟันอุปสรรคจากคุณหญิงแม่ของเหมราชมาได้จนตอนนี้มิ่งขวัญได้กลายเป็นลูกสะใภ้สุดโปรดไปเสียแล้ว

"ว่าแต่เมื่อกี้ขวัญยืนคิดอะไรอยู่เหรอครับ บอกผมได้ไหม"ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาไร้สิวฝ้ายื่นเข้ามาใกล้ลมหายใจอุ่นร้อนทำให้มิ่งขวัญเอียงหน้าหนีริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มกว้างเปล่งเสียงหวานหัวเราะออกมา

"ฮ่า ๆ เหมอย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้แบบนั้นสิคะ"

"ทำไมล่ะครับขวัญ แล้วนั่นขวัญหัวเราะเหมทำไมกันครับ"

"ฮ่า ๆ หน้าเหมดูตลกอะจะไม่ให้ขวัญหัวเราะได้ยังไงกัน"มิ่งขวัญหัวเราะจนตัวสั่นเหมราชเมื่อเห็นดังนั้นย่อตัวตวัดอุ้มมร่างของภรรยาสาวเดินจ้ำอ้าวไปยังเตียงนอนคิงไซซ์

"เหมจะทำอะไรคะ"มิ่งขวัญเอ่ยถามเมื่อสามีวางร่างของเธอไว้บนเตียงนอนก่อนที่ร่างสูงใหญ่ปีนขึ้นมาคร่อมทับร่างของเธอเอาไว้

"เหมก็จะทำให้ขวัญหัวเราะไม่ออกยังไงล่ะครับ"

"แต่นี่ยังเป็นกลางวันอยู่นะคะเหม"มิ่งขวัญเข้าใจในความหมาย ใบหน้าสวยหันไปมองทางนอกหน้าต่างแสงของตะวันยังไม่ทันได้ลาลับขอบฟ้า แต่ทว่าเหมราชกลับไม่สนใจเขาคว้ารีโมทกดปิดหน้าต่างผ้าม่านหนาทึบเคลื่อนตัวปิดด้วยระบบไฟฟ้า มิ่งขวัญอ้าปากกว้างระหว่างที่เธอหันไปมองทางรอกหน้าต่างเสื้อผ้าบนร่างกายเธอถูกพ่อหนุ่มมือไวถอดออกเกินไปกว่าครึ่งเหลือเพียงแต่บราเซียร์สีขาวและชั้นในสีเดียวกันปกปิดของสงวนส่วนนั้นของเธอนั้นเอาไว้

"เผื่อว่าขวัญจะลืมไปนะครับ ไม่มีกฎข้อไหนที่ห้ามไม่ให้เราร่วมรักกันตอนกลางวัน"ชายหนุ่มพูดอย่างเอาแต่ใจ เขาใช้เวลาไม่ถึงเสี้ยววินาทีถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างกายของเขาและเธอออกจนหมด

"เหม จะเอาจริงเหรอคะยังกลางวันอยู่เลยนะรอให้ดึกก่อนไม่ได้เหรอ"

"ใครจะรอไหวกันล่ะครับ เมียของเหมทั้งสวยทั้งน่ากินแบบนี้"ชายหนุ่มใช้พูดคำหวานเคลื่อนตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางจับท่อนขาเรียวขึ้นพาดไว้บนบ่า ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ขยายตัวแข็งโด่เต็มที่ค่อย ๆ กดลึกเสียบเข้าไป กลีบกุหลาบเบ่งบานเมื่อท่อนเอ็นเสียบลึกเข้าไปลมหายใจติดขัดแม้ทั้งสองจะมีอะไรกันหลายครั้งแต่สำหรับมิ่งขวัญมันยังสดใหม่อยู่เสมอเพราะสำหรับเธอแล้วเหมราชคือผู้ชายที่เป็นรักแรกและเขาคือผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครองความบริสุทธิ์ของเธอ

ปึก ปึก

"อื้อ เหมคะแรงเกินไปแล้วนะ"มิ่งขวัญนอนอ้าขาเด้งสะโพกตอบรับแรงกระแทก อารมณ์พิศวาสเริ่มคล้อยไปตามชายหนุ่มเมื่อโดนปลายลิ้นเปียกชื้นตวัดเลียดูดดึงยอดถันสีสดเอวสอบขยับเข้าออกเพิ่มจังหวะ

"อื้อ เหมขา"

"ขา ว่าไงคะคนดีของเหม"

ตับ ตับ ตับ

"เบา ๆ หน่อยสิคะ อ๊าส์ ขวัญจุดจะตายอยู่แล้วซี๊ด"

"มะ...ไม่มีใครตายเพราะการทำแบบนี้หรอกนะคะ"เหมราชว่าพร้อมกับจับร่างเล็กของเมียรักพลิกให้อยู่ในท่าคลานเข่า ท่านี้ทำเอารีบอูมแบะอ้าช่องทางรักตอดถี่ยิบเมื่อถูกท่อนเอ็นกระแทกเข้าออกอย่างไม่คิดถึงชีวิต เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นสอดประสานกับเสียงครางเป็นเสียงเดียว ความเสียวของทั้งคู่พุ่งสู่จนถึงขีดสุดจะให้เอาช้างมาฉุดก็คงไม่อยู่

มวลน้ำสีขาวเหนียวขุ่นแตกกระจายพุ่งเข้าสู่โพรงอ่อนนุ่มซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับน้ำรักสีใสแตกกระจายไหลอาบท่อนเอ็นจนมันวาว

"เมียของเหมเด็ดที่สุด"ชายหนุ่มเอ่ยชมเสียงหวานดวงตาคู่คมจับจ้องไล่มองดวงหน้างามของภรรยา ความปรารถนาเริ่มก่อตัวเอวสอบเริ่มขยับเข้าออกอีกครั้งมิ่งขวัญไร้เรี่ยวแรงที่จะห้าปล่อยให้สามีนักรักทำตามใจ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แต่ยังไม่ทันได้ต่อรอบสอง เสียงประตูห้องนอนถูกเคาะรบกวนคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มให้หงุดหงิดใจ

"พี่ขวัญ พี่เหม แม่เรียกให้มาทานข้าวจ๊ะ"เสียงหวานของบัวผันหญิงสาวในชุดนักศึกษามหาลัยปีสี่สองพี่น้องทิ้งช่วงอายุห่าง สองสามีหันมามองหน้ากันมิ่งขวัญดันตัวลุกขึ้นนั่งแม้จุดเชื่อมต่อจะยังไม่หลุดออกจากกันก่อนจะเอ่ยปากตอบน้องสาวคนสวยด้วยน้ำเสียงติดสั่น

"เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อนนะบัว เดี๋ยวจะตามลงไป"

"เร็ว ๆ นะพี่ขวัญ วันนี้แม่ทำแกงส้มขอโปรดพี่ด้วย"

"จ้า"เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินออกไป มิ่งขวัญเงยหน้ามองสามีที่แสดงสีหน้าออดอ้อนขอให้เธออยู่ต่อ

"จะทำก็รีบทำสิคะ เดี๋ยวแม่กับน้องจะรอนาน"แม้เธอจะรักแม่กับน้องแต่ก็ต้องแบ่งเวลาให้กับสามีบ้าง อย่างเช่นยอมต่อกิจกรรมบนเตียงกับเขาให้จบ

"ที่มาหาลัยเป็นยังไงบ้างช่วงนี้"มิ่งขวัญเลยถามบัวผันในระหว่างที่ครอบครัวนั่งรับประทานอาหารมื้อเย็นของวันด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตามประสาพี่น้อง

บัวผันเด็กสาววัยใสวัยสะพรั่งกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้ายใกล้จะจบ หลังจากเหมราชและมิ่งขวัญได้ตกลงปลงใจแต่งงานกันทำให้อนาคตในการศึกษาเล่าเรียนของบัวผันนั้นก้าวขยับจากเด็กไร้แม้แต่ที่พึ่งแต่ตอนนี้มีพี่เขยใจดีอยากเหมราชส่งเสียให้เล่าเรียน

"ก็ดีค่ะพี่ขวัญ เหลืออีกไม่กี่เดือนก็ใกล้จะจบแล้วเหลือแต่หาสถานที่ฝึกงาน"

"แล้วคิดเอาไว้หรือยังว่าจะไปฝึกงานที่ไหน"

"ยังเลยค่ะ เพื่อน ๆ ของบัวบางคนก็เริ่มทยอยหาบริษัทฝึกงานแล้ว เฮ้อ"บัวผันถอนหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตกรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อยกับการบริษัทฝึกงานให้ตรงกับสาขาที่เรียนมา