13 ทิ้งไว้กลางทาง
965 Words
ตอนที่ 13 ทิ้งไว้กลางทาง
มิเกลนั่งชันเข่ากอดตัวเองอยู่กลางเรือในขณะที่ทาคาชิกำลังขับเรือไปส่งเธออีกฝั่ง ดวงตากลมโตเหลือบมองที่หัวเข่าของตัวเองพบว่ามันช้ำเป็นจ้ำขนาดใหญ่จนปวดหนึบไปทั้งขา
อีกไม่นานก็พ้นจากขุมนรกแห่งนี้แล้ว ทุกอย่างที่เกิดจะกลายเป็นเพียงฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอน คงต้องใช้เวลาเยียวยาจิตใจอีกนานเพราะตอนนี้ละอายใจเหลือเกินจนไม่กล้าสู้หน้าไคย์ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว อยากขอโทษไคย์ที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ปล่อยให้คนใจร้ายย้ำยีทั้งร่างกายและหัวใจ ยิ่งคิดพลันน้ำก็ไหลออกมาดื้อๆ หน้างามเงยขึ้นเพื่อให้น้ำตาไหลกลับเข้าไป ไม่อยากร้องไห้ตรงนี้ กักเก็บน้ำตาไว้พรั่งพรูตอนกลับบ้าน
ดวงตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กเป็นระยะ คงดีใจสินะที่คิดว่าเขาพาขับเรือออกไปส่ง แต่คนอย่างทาคาชิไม่มีวันจบเรื่องนี้ง่ายๆ หรอก!
“หึ คิดหรอว่าฉันจะไปส่งเธอ” ปากหยักกระตุกยิ้ม ทุกอริยาบทของคนตัวเล็กถูกบันทึกไว้พร้อมส่งให้ไอ้ไคย์ดูแล้วมันจะได้รู้ว่าแฟนของมันกำลังทุกข์ทรมานอยู่
คนอย่างทาคาชิไม่เคยปราณีใคร! ผู้หญิงคนนี้ก็แค่หมากในเกมส์ พอใจเมื่อไหร่ค่อยส่งกลับคืนไอ้ไคย์
มิเกลเหลือบตามองท้องทะเล ตอนนี้เรือที่นั่งอยู่กำลังถูกโอบรัดด้วยผืนน้ำ ไม่ว่าจะมองซ้ายมองขวาก็จะไม่เห็นผืนแผ่นดินเลย ร่างบางหัวใจเต้นโครมครามเพราะเธอเองเป็นคนกลัวน้ำเนื่องจากตอนเด็กเคยจมน้ำจนเกือบตายมาก่อน จึงทำให้ฝังใจอยู่เรื่อยมา ดวงตากลมโตค่อยๆ หลับลงไม่อาจทนมองผืนน้ำได้
อีกแค่ไม่กี่อึดใจก็ถึงบ้านแล้ว
แต่...
กึก!
จู่ๆ เรือที่ทาคาชิขับมาดับลงดื้อๆ กลางท้องทะเลอันกว้างขวาง หญิงสาวผละหน้าออกจากหัวเข่าแล้วเหลือบมองไปยังชายหนุ่มผู้ขับเรือปรากฏว่าเขาเองเป็นคนดับเรือกลางทะเล!
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจดวงน้อยเต้นโครมด้วยความกลัวเมื่อเห็นแววตานิ่งเรียบของเขาที่ไม่แสดงอารมณ์ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ จนเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี
หวังว่าเขาคงไม่โยนเธอลงน้ำให้ฉลามกินนะ!
“อะ..เออ..คุณดับเครื่องทำไมคะ” มิเกลถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ในขณะเดียวกันร่างบางเริ่มเหงื่อตก
“ก็มาส่งเธอไง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ตะ..แต่มันยังไม่ถึงฝั่งเลยนะคะ”
“แล้วฉันบอกหรอว่าจะไปส่งเธอถึงฝั่ง”
“...” มิเกลหน้าซี้ดลงทันใดจนเก็บอาการสั่นไว้ไม่อยู่
“ฉันส่งเธอแค่ครึ่งทาง ที่เหลือว่ายน้ำกลับไปเอง”
“มะ..ไม่นะ..ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ!”
“มันไม่ใช่เรื่องของฉัน ฉันส่งเธอได้แค่นี้”
“ขอร้องล่ะค่ะ ไปส่งฉันที” มิเกลคุกเข่าลงตรงหน้า สองมือยกขึ้นไหว้หวังว่าผู้ชายคนนี้จะเห็นใจ แต่เปล่าเลยเขากลับหัวเราะเยาะด้วยความสะใจ
รู้ดีว่าคนอย่างเขาไม่น่าจะมีคำว่าเห็นใจ แต่เธอเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรทำไมเขาถึงทำกับเธอได้ลงคอ
“อย่าขอร้องให้ยากเลย คนอย่างฉันไม่เคยเห็นใจใคร”
“ให้ฉันกราบคุณก็ได้..ฮึก...ไปส่งฉันที ฉันกลัวน้ำทะเล..ฮื้อๆๆๆ ~” เหนือความคาดหมายร่างเล็กก้มลงกราบเท้าคนตัวสูงด้วยความอดสู
มิเกลเคยฝังใจกับทะเลและเขากำลังทำให้ความฝังใจนั้นมันกลับมา ต่างจากไคย์...เพราะไคย์รู้ดีว่าเธอฝังใจกับทะเลชายหนุ่มจึงเลือกพาไปเที่ยวธรรมชาติแทนการไปเที่ยวทะเล
ทาคาชิเลิกคิ้วมองร่างสั่นเทาที่นั่งฟุบหน้าอยู่ตรงปลายเท้า ปากหยักแสยะยิ้มพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้ คราวนี้ไอ้ไคย์มันต้องร้อนเป็นไฟจนแทบอยู่ไม่ติด!
“ได้โปรด..ฮึก...ไปส่งฉันเถอะนะ เรื่องทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นฉันจะลืมมันไป ฉันจะไม่แจ้งตำรวจจับคุณ ฮืื้อๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ คิดหรอว่าตำรวจจะทำอะไรฉันได้”
จริงสินะ! มาเฟียเบอร์หนึ่งอย่างเขาขนาดตำรวจยังกลัว
“คุณมันไม่มีหัวใจ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง ฮึก!” มิเกลเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนผงาดอยู่ตรงหน้าทั้งน้ำตา เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรทำไมรังแกกันได้ลงคอ
“ใช่! ฉันไม่มีหัวใจและฉันก็ไม่เคยเห็นใจใคร อย่ามาบีบน้ำตาให้ฉันสงสาร เพราะมันไม่มีประโยชน์”
“คนเลว อยากรู้เหลือเกินว่าจิตใจของคุณทำด้วยอะไร!”
“อยากรู้หรอว่าจิตใจของฉันทำด้วยอะไร...” ทาคาชิสาวเท้าเข้ามาในขณะที่อีกคนถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว มือหนาคว้าหมับเข้าที่ปลายคางมนพร้อมออกแรงบีบจนคนโดนกระทำดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ “แต่ขอโทษนะ...ฉันไม่มีหัวใจ!”
“ฮึก..ปล่อย!”
“และตอนนี้ฉันมีสองทางเลือกให้กับเธอ” ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริก ถึงแม้จะมีหยาดน้ำตาบดบังแต่ทาคาชิก็สัมผัสได้ถึงความกลัวจากแววตาคู่นั้น “หนึ่ง...กระโดดลงไปในน้ำแล้วว่ายกลับบ้านไปซะ”
“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ ~”
“สอง...ให้ฉันเอาบนเรือ!”
- Writer
