19 ความเจ็บไม่มีเสียง

1289 Words

ตอนที่ 19 ความเจ็บไม่มีเสียง “ไอ้บัดซบเอ้ย!!!” เสียงข้าวของแตกกระจัดการจายในห้อง ทำให้เหล่าคนรับใช้ต่างวิ่งเข้ามายืนออกันที่หน้าประตูห้องของเจ้าของบ้าน ต่างคนต่างทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็ไม่มีใครกล้าเปิดประตูเข้าไป ไคย์นั่งมองภาพบาดตาบาดใจด้วยสายตาที่กำลังสั่นระริก มิเกลโดนไอ้ทาคาชิบังคับให้กระโดดลงไปในน้ำ มันจะรู้บ้างไหมว่ามิเกลเคยมีความทรงจำอันเลวร้ายเกี่ยวกับทะเลแต่เมื่อเห็นรูปถัดไปมันทำให้ดวงตาของเขาลุกวาวจนถึงขีดสุด มิเกลอยู่ในสภาพสะบักสะบอมตามเนื้อตัวมีร่องรอยถูกทำร้ายและรอยแดงเป็นจ้ำที่หน้าอกมันทำให้รู้ว่ามิเกลโดนไอ้ทาคาชิฝืนใจอีกรอบ! “มะ..ไม่นะ...มิเกล” หัวใจของไคย์กระตุกปวดซ้ำๆ แฟนสาวของเขากำลังโดนไอ้ทาคาชิย่ำยี! “โถ่เว้ย!!!” เพล้ง!!! มือใหญ่ปัดข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะจนตกแตกกระจัดกระจายทั่วห้อง ร่างสูงเอนตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดอาลัยตายอยาก ตั้งแต่วันที่มิเกลหายตัวไปไคย์ไม่เคยหยุดตามหาแฟนสาวเลยจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องราวระหว่างเขากับไอ้ทาคาชิ แต่โชคร้ายที่ไอ้ทาคาชิดึงมิเกลเข้ามาเอี่ยว! กร๊อดดด! ไคย์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ โกรธตัวเองที่ช่วยแฟนสาวไม่ได้และโกรธที่ไอ้ทาคาชิทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ ป่านนี้มิเกลจะเป็นอย่างไรบ้าง จะเจ็บปวดแค่ไหนแทบไม่อยากคิด! “อดทนหน่อยนะหมูน้อย พี่กำลังตามหา” ไคย์เปล่งด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง จนตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น “พี่ขอโทษนะที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้” ไคย์รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ต่อให้มิเกลตกเป็นของไอ้ทาคาชิไปแล้วก็ตาม เพราะยังไงเขาก็ไม่มีวันหยุดรักมิเกลและไม่ถือด้วยซ้ำว่าเธอจะผ่านอะไรมาและเขานี่แหละจะเป็นคนลบรอยของมันเอง! “ถึงแม้ว่าเกลจะตกเป็นของมันแล้วก็ตาม แต่พี่สัญญาว่าพี่จะลบรอยของมันเอง พี่จะไม่ทิ้งเกลไปไหน” ไคย์หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เหมือนมีก้อนตันๆ มาจุกที่คอจนพูดไม่ออก ดวงตาคมแดงก่ำคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้ แต่พยามห้ามไม่ให้ตัวเองร้อง ทั้งๆ ที่ในใจเจ็บปวดเจียนตาย นี่ใช่ไหมคือวิธีแก้แค้นของมัน มันเลือกทำร้ายหัวใจของเขาแทนการทำร้ายตัวเขา ไอ้ทาคาชิมันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับมิเกล! ไคย์เหลือบมองแอพพิเคลิชั่นที่ใช้คุยกับแฟนสาวแม้เคยโทรไปหลายครั้งกลับไม่มีคนรับ แต่พอมีข้อความเด้งเข้ามากลับเป็นภาพบาดตาบาดใจ นั่นทำให้รู้ว่ามือถือของมิเกลอยู่กับไอ้ทาคาชิแม้พยายามห้ามใจไม่ให้ตัวเองเปิดดูแต่มันก็อดไม่ได้ เผื่อวันหนึ่งข้อความที่ส่งมาจะเป็นมิเกลที่เป็นคนส่ง “มึงทำกูเจ็บแสบนัก ไอ้คาชิ!!!” ไคย์เม้มปากจนเป็นเส้นตรง ก่อนต่อสายหานักสืบฝีมือดีในญี่ปุ่นด้วยความรีบร้อนใจ “ฮัลโหล...ได้เรื่องรึยัง” (ยังเลยครับ ผมทำการสืบจากพยานที่เห็นเหตุการณ์ไม่มีใครจำได้ว่าทาคาชิมันขับรถไปทางไหน) “โถ่เว้ย! แล้วแบบนี้กูจะตามแฟนของกูเจอได้ยังไง” (ต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ เพราะดูท่าเทคนิคการอำพรางตัวของมันไม่ใช่ย่อยๆ ผมลองแกะรอยแล้วแต่ก็ยังหาไม่เจอ) นักสืบเองก็จนปัญญาเหมือนกันเพราะทาคาชิไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลยแม้แต่ปลอกกระสุน “มันจะเก่งแค่ไหนเชียว” (เรากำลังเล่นกับมาเฟียเบอร์หนึ่งอยู่นะครับ เพราะงั้นคุณไคย์ต้องทำใจหน่อย เราอาจจะหาตัวของคุณมิเกลเจอหรือบางครั้งก็อาจจะไม่เจอเลย) “ต้องเจอ! เท่าไหร่ก็จ่ายไม่อั้น!!!” (ผมกับทีมงานสืบจนสุดความสามารถแล้วครับ ตามสืบจากเลข ip ก็แล้วแต่ดูเหมือนว่ามันปิดระบบไว้หมดไม่ให้เราหาตัวเจอ) “มึงจะบอกให้กูถอยงั้นสินะ” (ผมไม่ได้บอกให้ถอยครับ แค่อยากให้คุณไคย์เผื่อใจไว้เพราะถ้ายังไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับมัน ก็เหมือนกับว่าเรากำลังงมเข็มในมหาสมุทร) “โถ่เว้ย!!!” ติ้ด! ไคย์รีบกดตัดสายทันที มันพามิเกลไปมุดอยู่ไหนกันนะขนาดนักสืบฝีมือดียังหาไม่เจอ คงประเมินมันต่ำไปจริงๆ ก็อกๆๆๆ และในจังหวะที่ไคย์กำลังหัวร้อนก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มโยนมือถือลงบนเตียงด้วยความหงุดหงิดแล้วเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ทำไมไม่ลงไปกินข้าว” คุณหญิงโยโกะแทรกตัวเข้ามาในห้องของลูกชาย “ผมไม่หิวครับแม่” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนทิ้งตัวลงบนที่นอน คนเป็นแม่เมื่อเห็นแบบนั้นรีบเดินเข้าไปปลอบทันที “ใจเย็นๆ นะลูก แม่เชื่อว่ายังไงเราก็ต้องหาหนูมิเกลเจอ พ่อกับแม่ก็ช่วยหาอีกทางอยู่ที่ไง” คุณหญิงโยโกะลูบหลังลูกชายด้วยความสงสาร พอกลับมาถึงญี่ปุ่นก็เกิดเรื่องร้ายปั้บ “ขนาดนักสืบฝีมือดีที่สุดในญี่ปุ่นยังตามหาไม่เจอ” ไคย์เบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวด “ต้องใช้เวลาหน่อยนะ ลูกก็รู้ว่าตอนนี้มันเป็นใคร ไม่แปลกที่นักสืบตามหามันไม่เจอ” คุณหญิงโยโกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นแทนลูกชาย ความจริงลูกชายของเธอควรขึ้นแท่นผู้บริหารไปนานแล้ว แต่งานเปิดตัวต้องหยุดชะงักเพราะดันมาเกิดเรื่องร้ายเสียก่อน “ผมกลัวว่าเกลจะคิดสั้นฆ่าตัวตายไปก่อนน่ะสิ” ไคย์คิดไม่ตก หากวันหนึ่งมิเกลฆ่าตัวตายไปจริงๆ จะทำเช่นไร เขาจะดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไรหากไม่มีมิเกล “อย่าคิดแบบนี้สิลูก หนูมิเกลฉลาดพอไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน” คุณหญิงโยโกะพ่นลมหายใจหนักๆ “แม่ว่าลูกควรเตรียมตัวขึ้นรับตำแหน่งผู้บริหารดีกว่านะ” “ไม่ครับ! ถ้าไม่มีมิเกลผมก็จะไม่เริ่มงาน” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็ง เพราะวันนั้นมิเกลควรยืนข้างเขาในฐานะว่าที่เจ้าสาวของผู้บริหารและประธานบริษัท “แต่ลูกลาพักร้อนแค่ไม่กี่เดือนเองนะ” “แต่วันที่ผมรับตำแหน่ง ต้องมีมิเกลอยู่ในงาน ผมคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ ถ้าไม่มีมิเกลมาร่วมแสดงความยืนดี” “...” คุณหญิงโยโกะกรอกตามองบน หากยังช้าอยู่แบบนี้ไม่เป็นการดีแน่ กลัวว่าจะมีคนมาฮุบบริษัทไปก่อนที่ลูกชายจะขึ้นเป็นผู้บริหารเพราะฉะนั้นไคย์ต้องรับตำแหน่งให้เร็วที่สุด! “แม่เชื่อว่าหนูมิเกลคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ ถ้าลูกไม่รับตำแหน่งเพียงเพราะมิเกลไม่ได้มางาน” “แต่...” “เอาอย่างนี้ดีไหมหลังจากที่ลูกรับตำแหน่งเสร็จแล้ว...เมื่อไหร่ที่หาตัวหนูมิเกลเจอแม่จะจัดงานหมั้นให้ทันที”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more