04 ผู้ชายน่ากลัว

888 Words

ตอนที่ 4 ผู้ชายน่ากลัว “อื้อออ...โอ้ยยย!!” ทันทีที่รู้สึกตัวความเจ็บปวดที่หัวไหล่ขวามันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับมีอะไรเสียบคาอยู่ หน้างามขาวซี้ดนิ้วหน้าด้วยความเจ็บปวดพรางยกมือกุมหัวไหล่ไว้ โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอรู้จัก “อื้อออออ~” มันเจ็บจนน้ำตาซึม เสื้อขนสัตว์สีขาวที่สวมใส่เปียกโชกไปด้วยเลือด ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโดนยิง ร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อพื้นห้องที่อยู่ไม่ใช่ที่ที่คุ้นเคยและไม่ใช่พื้นห้องของโรงพยาบาล! ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆ ห้องด้วยความกลัว เธอนั่งอยู่บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ในห้องเก่าๆ ที่ทำด้วยไม้ “ที่นี่ที่ไหน” ดวงตากลมโตสั่นไหวนะริกด้วยความกลัว หลังจากที่สลบไปใครกันที่เป็นคนพาเธอมาที่นี่! “พี่ไคย์!” ใช่แล้ว! พี่ไคย์เองก็ถูกยิงเหมือนกัน เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวังแม้จะรู้สึกเจ็บที่หัวไหลข้างขวาก็ตามและดูเหมือนว่าเลือดยังไม่หยุดไหลเพราะแผลไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ร่างบางเดินกุมหัวไหล่ไปที่ประตูไม้เก่าๆ คร่ำครึ ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างเลยอารมณ์เหมือนห้องใต้บันได ปึงๆๆๆ! “มีใครอยู่ไหมคะ” มิเกลยกมือซ้ายขึ้นทุบประตู แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากข้างนอก นั่นยิ่งทำให้ใจฝ่อลงไปเรื่อยๆ ร่างบางสั่นผวาไปทั้งตัวด้วยความกลัว ปึงๆๆๆ! “ฮันโหล...มะ..มีใครอยู่ไหมคะ” เสียงหวานตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนี้สมองของเธอเริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ กลัวว่าคนที่พาตัวเธอมาจะไม่ใช่คนดี “พะ..พี่ไคย์...พี่ไคย์อยู่ไหน ช่วยเกลด้วย!” มือบางพยายามดึงทึ่งประตูออกแต่มันกลับแน่นหนาเหลือเกิน ราวกับว่ามีคนข้างนอกล็อคไว้ “ฮึก..ฮื้อๆๆๆ ใครอยู่ข้างนอก ปล่อยฉันออกไปที!” มือบางเคาะประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับเงียบเหมือนเดิม หยาดน้ำตารื้อขึ้นเต็มด้วงตางามที่กำลังสั่นระริก มิเกลหันขวับดูรอบๆ ห้อง มันไม่มีทางหนีเลย ไม่มีหน้าต่างที่พอให้ปีนหนีได้ ใครกันจับเธอมาในที่แบบนี้ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะโดนทำร้าย! “ฮื้อออ พี่ไคย์ช่วยเกลด้วย!!!” ร่างบางตะโกนร้องขอความช่วยเหลือพรางทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ในตอนนี้ความกลัวมันมีมากกว่าความเจ็บที่แขน จนกระทั่งหมดแรงทุบ ร่างบางทรุดลงหลังพิงประตู น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย “พะ..พี่ไคย์อยู่ไหน เกลกลัว ฮื้อๆๆๆ ~” ตึกๆๆๆ หูบางแว่วได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังเดินมา มิเกลรีบปาดน้ำตาด้วยความดีใจพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืน ต้องเป็นพี่ไคย์แน่ๆ! ตึกๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มิเกลยืนยิ้มด้วยความดีใจ พี่ไคย์มาช่วยแล้ว...แต่ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกดวงตากลมโตถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ไคย์!!! “คะ..คุณ” ขาเรียวก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อดวงตากลมโตสบประสานเข้ากับดวงตาคมที่ดูท่าทางไม่เป็นมิตร “คะ..คุณเป็นใคร” ปากบางสั่นด้วยความกลัว ก่อนไล่พิจารณาใบหน้าของชายปริศนา เขามีดวงตาคมเฉี่ยวที่ดูไม่เป็นมิตรมันดุดันจนดูน่ากลัว จมูกโด่งสันเป็นคม ปากสีแดงหยักได้รูป เส้นผมสีดำสนิท เป็นผู้ชายที่ดูดีมากใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับรูปปั้น รูปร่างสูงโปร่งไม่อ้วนไม่ผอมเหมือนนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสาร ...แต่ดูไปดูมาใบหน้าของเขาช่างละม้ายคล้ายคลึงกับไคย์แฟนหนุ่มของเธอยิ่งนัก ต่างกันตรงที่ดวงตา ชายหนุ่มคนนี้ดวงตาของเขาดุดันกว่าจนดูน่ากลัว “...” ชายหนุ่มคนนั่นเงียบ เขายืนจ้องหน้าของเธออย่างไม่เป็นมิตร สายตาของเขานั้นราวกับจะฆ่าเธอให้ตาย “เออ...” ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งความน่ากลัว ผู้ชายคนนี้ไม่พูดอะไรซักคำแต่กลับยืนจ้องหน้าของเธออยู่ “คะ..คุณเป็นใครคะ” “...” แต่ชายหนุ่มคนนั้นยังคงเงียบ จนหญิงสาวรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ผู้ชายน่าตาหล่อเหลาคนนี้ดูท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย เหมือนเขามีรังสีความน่ากลัวอยู่รอบๆ ตัว ปึก! “โอ้ย!” จู่ๆ เขาโยนกล่องอะไรซักอย่างมากระทบกับใบหน้าของเธออย่างแรง พอก้มลงดูถึงพบว่ามันเป็นกล่องปฐมพยาบาล “เอาไปทำแผลซะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ไม่ทันที่มิเกลจะเอ่ยปากถาม ชายปริศนาคนนั้นก็ปิดประตูขังเธอไว้เช่นเดิมท่ามกลางความตกใจ “เดี๋ยวกอนค่ะคุณ คุณ!” ร่างบางพยายามดึงประตูออกแต่กลับได้ยินเสียงล็อคกลอนจากข้างนอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ก้าวเดินออกไป มิเกลย่นคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more