ตอนที่ 35 หวั่นไหว
“ไม่มีห้องอื่นแล้วหรอคะ” มิเกลกวาดตามองรอบห้องสีขาวที่เคยนอนก่อนที่จะหนีไปเจอพวกยากูซ่า
ต้องนอนกับทาคาชิจริงๆหรอ!
“บ้านหลังนี้มีแค่ห้องเดียว” ทาคาชิตอบหลังจากปิดประตูเสร็จ ในขณะที่มิเกลนั่งจ้ำม่ำอยู่บนโซฟา
“คุณมีเงินเยอะขนาดนี้ทำไมไม่สร้างหลายๆห้อง”
“ฉันอยู่คนเดียวทำไมต้องสร้างหลายห้อง”
“ก็เผื่อลูกน้องของคุณไง”
“ฉันชอบความเป็นส่วนตัว”
“ดีเลย ถ้างั้นฉันจะไปนอนข้างล่าง” มิเกลหยัดกายลุกขึ้นเดินไปที่ประตู มือบางเอื้อมไปดึงลูกบิดแต่ว่าเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก
“ประตูห้องของฉันต้องสแกนนิ้วเข้าออก” ดวงตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กที่กำลังยืนดึงประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย ปากหยักกระตุกยิ้มมุมปาก ถ้าไม่ใช่เขาก็ไม่มีใครเปิดได้
“เฮ้อ! ” คนตัวเล็กเดินคอตกมาหย่อนสะโพกลงบนโซฟาเหมือนเดิม ปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรงพรางเหลือบตามองพื้น คืนนี้ต้องนอนกับทาคาชิจริงๆหรอ ลึกๆแล้วรู้สึกผิดต่อพี่ไคย์มาก
